HEEMLAND TIJDINGEN
Kabinet bezig met
kaalslag
laatste webbeheer op 19 mei 2006, met volledige bijwerking en
herschikking van de sociaal-economische artikelen door Linda Gouderak
Huurders bedreigd met nog verdere verarming 12 november 2004 en 4 februari 2005
Geen prijsmatiging, koopkracht daalt sterk 19 october 2004
Kabinet maakt gehakt 19 en 20 september 2004
Corporaties schatrijk door huren 14 mei 2004
Huren weer fors omhoog 17 maart, 21 april en 14 augustus 2004
Bouwwereld tilt de maatschappij 16 februari en 17 maart 2004
Loonakkoord stelt afbraakplannen even uit 15 october 2004
Versnelde afbraak van de solidariteit 8 augustus 2004
Kabinet Balkenende II stelt zich op in lijn met paarse traditie 12 en 15 juni 2004
Terugblik op de verkiezingen 17 maart 2004
Sociaal-economische oorlogsverklaring 2 april 2004
Slecht sociaal beleid laatste versie 6 april 2003 (eerste versie 12 november 2002)
Gemiste kansen 3 juli 2002 en later
Huurders
bedreigd met nog
verdere verarming
Nabericht:
Nadat het er eind januari van dit jaar op leek dat minister Dekker haar huurplannen tot liberalisering van een groot deel van de huurwoningen terugnam vanwege de forse kritiek op deze plannen in de Tweede Kamer, blijkt zij op 3 en 4 februari toch een vergelijk met de coalitiepartijen te hebben bereikt om deze liberalisering (even voor een paar jaar "regulering" genoemd) alsnog in 2006 doorgang te laten vinden. Bij 20 % van het huurwoningenbestand (het zgn. 'overgangsgebied' van rond 600.000 woningen met een hoge WOZ-waarde) worden meteen al extra huurstijgingen toegepast. Dit alles zal - mede door stijgingen van de WOZ-waarde van woningen, waaraan de maximaal toegestane huur gekoppeld kan gaan worden,- leiden tot zeer grote koopkrachtschade voor middeninkomens.
De middenmoot welke toch al reeds gedurende ruim twee decennia het gros van de lastenstijgingen heeft te torsen door regeringsbeleid, of dat nu links, rechts of paars is, zal weer extra zwaar inleveren, zeker als men door omstandigheden op huren aangewezen is. Voor 'de politiek' blijkt de bovenminimale, gewone huurder van geen belang, behalve als het op financieel uitwringen aankomt. Zo wordt de opbouw van enig vermogen voor de oude dag bij deze huurders toch al ernstig belemmerd door het te belasten met een heffing van 1,2 %, terwijl daarentegen eigenwoningbezit in belangrijke mate fiscaal bevoordeeld wordt. Minstens 1,5 miljoen huishoudens die huren (een kwart van de Nederlandse bevolking !), worden getroffen door een politiek opgelegde, stevige fiscale discriminatie.
Eerdere bericht:
In ruil voor het grof hakken in de sociale zekerheid en het op de nullijn zetten van werknemers door het kabinet, heeft de vakbeweging geen enkele tegenprestatie in de vorm van prijsmatiging en demping van de overheidslasten voor particuliere huishoudens gekregen. Het misbaksel van de levensloopregeling is de sociale partners opgedrongen. De koopkracht gaat al met al onverminderd omlaag. Er is op 6 november dus geen goed sociaal akkoord gesloten.
Dit akkoord blijkt in tegendeel eerder de opmaat tot verdere verarming van een groot gedeelte van de modale inkomensgroepen, een beleid dat reeds onder de paarse kabinetten is ingezet. De middenmoot levert daarbij stelselmatig in ten behoeve van subsidies en fiscale heffingskortingen voor de lagere inkomensgroepen en voor lastenverlichtingen voor het bedrijfsleven en bevoorrechting van de bovenlaag. Een voorbeeld van het laatste is nu het fiscale geschenk van bijna 300 miljoen euro, dus rond 3000 euro per huishouden, voor de profiterende eigenwoningbezitters met een afbetaald huis die vrijgesteld worden van de fiscale bijtelling van het eigenwoningforfait (Wet 'Hillen').
Aan vergoedingen voor wonen gaat ruim 11 miljard euro naar minima en woningbezitters, waaraan ook de gewone huurder middels de belastingen bijdraagt. Voor deze huurders zelf bestaat er fiscaal niets, maar ze betalen wel schunnig veel mee aan de vermogensopbouw van alle anderen: eigenaren van een eigen woning en woningcorporaties.
De hypotheekrenteaftrek mag niet ter discussie gesteld worden. De regering subsidieert huiseigenaren hiermee dit jaar voor 9,5 miljard euro op kosten van de schatkist. Dit komt onevenredig ten goede aan de hogere inkomensgroepen. Nu zal een modaal gezin die belastingaftrek vaak keihard nodig hebben vanwege de schandalig hoge koopprijzen van tegenwoordig die ze moesten neertellen voor hun woningen. Overigens is dit fiscaal toch beter dan de behandeling van gewone huurders, die jaarlijks hooguit mogen hopen niet al te veel huurverhoging te hoeven betalen bovenop de toch al steeds in rekening gebrachte inflatie-indexering.
Modale huurders en kopers van de laatste jaren kunnen de woonlasten nog slechts opbrengen middels het tweeverdienerschap. We mochten er eigenlijk vanuit gaan dat de regering aan deze benarde woonlastensituatie in haar beleid tegemoet zou komen. Of weet de gevestigde politiek soms niet dat heel veel modale huishoudens - wel rond de helft van deze gezinnen ! - het water al tot de lippen staat ? Waarschijnlijk niet, of ze heeft er lak aan, want het kabinet is vrijdag jongstleden akkoord gegaan met een pakket drastische huurverhogingen die minister Sybilla Dekker van VROM blijkens haar huurbrief in de nabije toekomst wil laten doorvoeren.
Terwijl huurders (inbegrepen de huursubsidie-ontvangers) gemiddeld nu al rond 30% van hun netto inkomen aan huur betalen, lijkt dit kabinet te denken dat de gewone huurder zonder huursubsidie nog wel verder uitgeknepen kan worden. Natuurlijk wordt de onderlaag, de zogenoemde 'minima', volledig ontzien doordat het Rijk voor hen de huurstijgingen middels verhoogde huursubsidies zal gaan bijpassen. Het totale bedrag aan huursubsidiëring waaraan volgens de ministeriële voorstellen de woningverhuurders, met name de woningcorporaties, fors moeten gaan bijdragen, zal hierdoor sterk stijgen. Deze kwalijke subsidiestijging schijnt echter onbelangrijk gevonden te worden waarvoor een sociaal-psychologische verklaring voor de hand ligt.
De gegoede bovenlaag, waaronder onze politieke bestuurders, meestal nog vervuld van haar multiculturele ideaal, is immers, zo blijkt keer op keer - getuige bijvoorbeeld de reacties na de moord op Van Gogh door Cohen, Balkenende, Donner en koningin Beatrix -, tevens doodsbenauwd geworden voor de lagere klasse, en dan vooral voor de allochtone parten die zich in omvang rap vermeerderen en thans in heel veel wijken de dienst uitmaken. De financiële bijpassing van de huursubsidies voor de minima wordt natuurlijk indirect geheel verhaald op alle overige huurders. Zo wordt de onderlaag zoet gehouden.
Dit alles is hele andere koek dan een algemene matiging van de woonlasten die billijkerwijs verwacht had mogen worden - mede vanwege het gesloten sociale akkoord met zijn loonmatiging (en zelfs bevriezing van ambtenarensalarissen en uitkeringen). De prijs van woningen moet kennelijk tot in lengte van dagen op het bereikte absurd hoge niveau gehandhaafd worden en liefst nog blijven doorstijgen ten koste van alles en iedereen.
De huurverhogingen zullen velen van ons tot radeloosheid drijven van hoe nu verder te leven in dit land waar kennelijk alles geoorloofd is, mits de bovenlaag maar buiten schot blijft en als de bouwers, vastgoedmagnaten en woningverhuurders hun winsten maar zien stijgen !
De redactie, 21 november 2004 en 4 februari 2005
lees ook: Jokt minister Dekker?
Geen
prijsmatiging,
koopkracht daalt sterk
Tot
nu toe rekende het CPB op een daling van de koopkracht in 2005 van
gemiddeld 1 procent. Dit getal, op Prinsjesdag gepubliceerd in de
Macro Economische Verkenningen (MEV), is inmiddels achterhaald.
Zo
ligt de huidige olieprijs 15 dollar boven het bedrag waarmee het CPB
rekende. Energiebedrijven Nuon en Essent verwachten volgend jaar
minstens 150 euro meer in rekening te brengen voor gas en elektra.
Ook
de pensioenpremies stijgen sneller dan gedacht. Het CPB gaat uit van
gelijkblijvende premies. Het pensioenfonds in de metaalsector maakte
vorige week echter bekend dat de premies in 2005 met 13 procent stijgen.
Bij
ziektekosten is het beeld eveneens somber. De brancheorganisatie van
zorgverzekeraars meldde afgelopen vrijdag dat de kosten van particuliere
ziektekosten volgend jaar met 8 tot 13 procent stijgen. Het CPB ging in
zijn berekeningen uit van een toename met 5 procent.
Volgens
Marcel Lever, hoofd van de afdeling inkomens en prijzen van het CPB,
kunnen de nieuwe cijfers tot tegenvallers leiden. 'Als alles ongunstiger
uitpakt dan eerder was berekend , zal de koopkracht verslechteren.'
Volgens
Lever betekent een olieprijs van 45 dollar een extra koopkrachtverlies
van 0,5 procent. Bij stijgende ziektekosten daalt de koopkracht met
tienden van procenten, en de premiestijging in de metaal levert in deze
sector een koopkrachtverlies tot een half procent op.
Het
totale extra koopkrachtverlies kan zo oplopen tot meer dan 1 procent.
Het kabinet is fel gekant tegen loonsverhogingen die de gestegen kosten
kunnen compenseren.
Volgens de Consumentenbond wordt vrijwel alles volgend jaar duurder. De bond gaat daarom de prijsstijgingen voor 2005 inventariseren. 'De kabeltarieven, lokale heffingen, de treinkaartjes, de huren, kinderopvang, bankpasjes: alle prijzen stijgen fors, terwijl de kwaliteit van het geleverde nauwelijks verbetert', zegt een woordvoerster. 'Bovendien zijn het allemaal uitgaven waar mensen moeilijk onderuit kunnen.'
Bron Volkskrant verslaggever Merijn Rengers, 19 oct 04
Zie ook Kabinet maakt gehakt
Kabinet maakt gehakt van de rechten en vooruitzichten van oudere werknemers
De economische recessie wordt
door dit rechtse kabinet misbruikt om de afbraak van sociale zekerheden
voor werknemers te versnellen. De regering tracht zich nog even vlug te
onttrekken aan de voorzienbaar fors oplopende financiële verplichtingen
tegenover oudere werknemers die vanwege de aanhoudende recessie voortijdig
ontslagen worden. De regeringsmaatregelen inzake de sociale zekerheid
(afschaffen van vroegpensioen
-regelingen, verrekening van toegekende
ontslagvergoedingen met uitkeringen, waarmee voor bedreigde
werknemers een zeer bruikbaar
verweermiddel tegen ontslag vervalt, en verdere wijzigingen in WW en WAO) mikken
vooral op een snelle beperking van de financiële voorzieningen waarop
deze werknemers bij ontslag nog aanspraak zouden kunnen maken.
Wij vinden deze maatregelen getuigen van een schunnig beleid, hoezeer dit beleid ook filosofisch aangekleed wordt met een beroep op het oppakken van de eigen individuele verantwoordelijkheid van de betrokkenen. Deze kunnen zich immers, geplaatst tegenover dit onbetrouwbare beleid van de rijksoverheid, niet meer verweren door het treffen van passende noodvoorzieningen, omdat hen daartoe de kracht, het geld en de tijd ontbreekt. Deze regering voert een banale kapitalistische politiek uit. De rechtse betweters van dit kabinet met hun twijfelachtige beroep op verantwoordelijkheidszin en normen en waarden, behoren zich te schamen dat ze niet voor een fair sociaal overgangsregime zorgen en niet instaan voor de werkgelegenheid van ouderen.
De redactie, 19 september 2004
De regering wenst een omslag van collectieve regelingen naar individuele en van publieke naar private uitvoering, verpakt onder de slogan dat burgers meer verantwoordelijkheid moeten nemen. In de praktijk betekent dit ook dat burgers vaak veel meer moeten gaan betalen ! Maar het is zeer de vraag of de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking wel prijs stelt op zo'n ver doorgevoerde individualisering (decollectivisering) van publieke voorzieningen zoals sociale zekerheid en geneeskundige zorg. Zeker indien men bedenkt dat de uitvoering (inclusief nadere invulling) van sociale arrangementen naar alle waarschijnlijkheid uitbesteed gaat worden aan banken en verzekeraars met als expliciet belangrijke doelstelling het maken van 'winst' (zie reeds de zorgverzekeraars), maar niet aan instellingen die nog enigszins borg staan voor collectieve belangen zoals pensioenfondsen.
Het regeringsbeleid streeft duidelijk naar een straf liberalisme waarbij private ondernemingen steeds meer taken van het publieke domein mogen overnemen. De nationale staat treedt nog verder terug ten gerieve van de zogenaamde 'vrije markt'. Dit alles wordt gedaan in weerwil van het feit dat iedereen de afgelopen decennia heeft kunnen waarnemen hoezeer deze modieuze liberalisering heeft geleid tot grote prijsstijgingen, uitwassen en een uitbundige graaicultuur (welk misselijk gedrag ook bevattelijke delen van het overheidsapparaat besmet heeft).
De redactie, 20 september 2004
AMSTERDAM - Woningcorporaties in
Nederland worden steeds rijker. Toezichthouder Centraal Fonds
Volkshuisvesting (CFV) schat dat de corporaties vorig jaar circa een
miljard euro aan hun vermogen hebben toegevoegd. Het uitdijende vermogen
staat op gespannen voet met de voorgenomen huurverhoging per 1 juli
aanstaande.
Volgens
het CFV stijgt het vermogen van de corporaties de komende tien jaar naar
23 miljard euro. De corporaties halen steeds meer op door de hoger
wordende huren en de verkoop van huurwoningen. Hun uitgaven nemen veel
minder toe, omdat de corporaties minder bouwen dan gewenst. Bovendien zijn
hun rentelasten sterk gedaald door de lage rente.
Tegelijkertijd geven corporaties wel steeds meer geld uit aan hun
eigen organisatie. De laatste vier jaar zijn de uitgaven van de
verhuurders elk jaar gemiddeld 10 procent toegenomen, becijferde het CFV.
'Dat zijn onder meer pensioenkosten, salarissen, en kosten van
projectontwikkeling', zegt Jan van der Moolen, directeur van het CFV. 'Ook
gaan verhalen over steeds luxere kantoren van de corporaties.'
Het
uitdijende vermogen en de stijgende uitvoeringskosten laten zich moeilijk
rijmen met de voorgenomen huurverhoging. Op 1 juli verhogen de corporaties
de huren met gemiddeld 3 procent. De corporaties, die geen winstoogmerk
hebben, bezitten circa 2,4 miljoen woningen; 1 miljoen huishoudens krijgen
huursubsidie.
'De
huurverhoging is niet noodzakelijk vanuit de vermogenspositie van de
corporaties', zegt Van der Moolen. 'Bovendien is de kwaliteit van de
verslaggeving van de corporaties vaak onvoldoende.'
Ook de Woonbond, de belangenvereniging van huurders, begrijpt niet waarom de huren omhoog moeten. 'Corporaties zijn vooral bezig met het veiligstellen van hun zelfstandigheid als geprivatiseerde ondernemingen', zegt een woordvoerder.
De overheid probeert meer greep te krijgen op de woningcorporaties en op de miljarden aan vermogens die zij hebben opgepot. 'De sector floreert, maar doet weinig', zegt Bert van Delden, plaatsvervangend directeur-generaal Wonen bij het ministerie van VROM. Het ministerie wil dat de corporaties meebetalen aan toekomstige bezuinigingen op de huursubsidie. In ruil hiervoor zouden corporaties dan de huren verder mogen verhogen. Minister Dekker presenteert naar verwachting eind mei voorstellen hierover.
Aedes, de branchevereniging van
woningcorporaties, zegt dat de voorgenomen huurverhogingen noodzakelijk
zijn. 'Huurwoningen zijn te goedkoop. Door de huren te verhogen, helpen we
de doorstroming op de markt. Het is ons niet te doen om de extra
inkomsten, want die investeren wij opnieuw in de woningmarkt', zegt een
woordvoerster.
overgenomen uit de Volkskrant, 14 mei 2004, verslaggever Merijn Rengers
Bij het centrale loonakkoord in het najaar tussen vakbeweging, werkgevers en overheid riepen de vakcentrales de regering op om - vanwege de overeengekomen loonbevriezing - ervoor te zorgen dat de overheidstarieven, heffingen en huren niet of nauwelijks zouden stijgen. Het tegendeel blijkt nu het geval; de lokale lasten worden gemiddeld met 7,1 % verhoogd, de groene belastingen stijgen en de huren ook.
Minister Sybilla Dekker laat dit jaar een gemiddelde huurverhoging toe van 2,9 %, waarbij de huishoudens met huursubsidie gespaard worden door de stijging voor deze te beperken tot 1,8 %. Die verhoging van 2,9 % is al ruim boven de officiële inflatie. Maar voor de overige huurders is een huurverhoging met zelfs 5 % mogelijk gemaakt ! Huurders moeten in haar visie, tevens de visie van de verhuurders, weer - net als in de negentiger jaren - opgejaagd worden om door te stromen naar nog duurdere woningen of naar koop. In 2005 komt er nieuw huurbeleid en willen de verhuurders en woningcorporatiekoepel Aedes minstens 3 % extra huurverhoging bovenop de inflatie vangen.
Het jaarlijkse huuroverleg tussen regering, verhuurders en huurders, waaronder de protesterende Woonbond heeft tot dit slechte resultaat geleid. Voor gewone huurders, die in inkomen nu op de nullijn gezet zijn en al jaren hun vrij besteedbare inkomen stelselmatig zien dalen door de huurstijgingen, is dit besluit (nog daargelaten de voornemens met het nieuwe huurbeleid) een zeer slechte politiek van voortdurende lastenverzwaring.
Naast de Woonbond die slechts de belangen van huursubsidieklanten behartigt, zijn de overige huurders niet vertegenwoordigd in het huuroverleg, terwijl het wel gaat om rond 2 miljoen huishoudens die de uitkomsten ervan maar hebben te slikken. Door de overleggende partijen worden ze als uit te melken vee behandeld.
Vanuit het algemeen belang had verwacht mogen worden dat in deze tijd van recessie en gezien de buitensporige woonlastenexplosie van de voorbije jaren zowel regering als de koepel van woningcorporaties Aedes zouden streven naar matiging of liefst bevriezing van deze lasten. Het tegendeel is echter het geval.
Van de politieke partijen in het parlement en van de vakbeweging is over de hele materie van de vele lastenverzwaringen voor de gewone modale burger niets vernomen !! Bij het najaarsakkoord van november tot loonmatiging voor twee jaar achtte het CNV zulke lastenverzwaringen nog onaanvaardbaar.
In december werd in het parlement wel zonder enige ruchtbaarheid de Wet Hillen aangenomen die de woningbezitter met een lage of afgeloste hypotheek bijna of geheel vrijstelt van bijtelling van het eigenwoningforfait, zodat vooral rijken uit de bovenlaag voor hun vermogen belegd in het eigen huis vanaf 2005 een flinke extra belastingvrijstelling krijgen, dit in schril contrast tot alle anderen !
Van de mogelijkheid om huurverhogingen van meer dan 2,9 % op te leggen wordt - zo blijkt nu al in april - dankbaar gebruik gemaakt door woningcorporaties en andere verhuurders, zodat de gemiddelde huurprijsverhoging er nog boven zal liggen. Naar nu in augustus blijkt, is deze stijging 3,1 % geworden.
De redactie, 17 maart, 21 april en 14 augustus 2004
Bouwwereld
tilt de maatschappij
(met dank aan de politieke elite)
Al jaar en dag is bekend dat de bouwwereld zich min of meer legaal zeer goed kan verrijken door de aanhoudende woningnood, van rijkswege geschapen door de massale immigraties vanaf de zeventiger jaren waardoor de koopprijzen van woningen gruwelijk zijn opgejaagd ten koste van kopers en middels eveneens oplopende wettelijke huurverhogingen evenzo de huren. Een woning is nu eenmaal een eerste levensbehoefte, waar niemand buiten kan. In Heemland hebben wij onafgebroken melding gemaakt van de wantoestanden op de zogeheten woningmarkt en op de gevolgen ervan. De woonquote bedraagt voor huurders en kopers thans 30 tot 40 % van het netto inkomen.
Naar bekend wordt middels schaduwboekhoudingen van bouwbedrijven zijn er tevens zeer renderende malafide praktijken opgezet in de grond-, weg- en waterbouw en naar thans blijkt, ook in de utiliteitsbouw. In deze deelsectoren van de bouw is de maatschappij voor vele miljoenen opgelicht terwijl toch met de normale aanbestedingen al zeer grof geld verdiend wordt. Nederland is nu reeds lange tijd veranderd in een uitgestrekte megabouwput door opdrachten van overheden en projectontwikkelaars. Als er één sector aangewezen kan worden die zich in het bijzonder verrijkt heeft dankzij immigratie en integratie, dan is het - naast de directe profiteurs daarvan - wel deze sector.
Alle bedrijven die zich schuldig maken aan het gesignaleerde bedrog zijn naar ons weten ook werkzaam in de woningbouw voor particulieren. Wie wil de gewone burgers nog de garantie geven dat dit soort praktijken niet net zo ernstig in deze woningbouw heeft plaats gehad en nog plaats vindt ? Het ergste laat zich vrezen. Bekend is nu dat de installatiebedrijven zich schuldig maakten aan onderlinge afspraken op de VINEX-locaties. Wat we weten is dat de afgelopen tien jaar de prijzen voor alle woningtypes ruim verdubbeld zijn en dat kopers dan ook tot op de laatste cent uitgeknepen worden. Van enige degelijke kwaliteit en behoorlijke maatvoering van nieuwbouwwoningen is vaak geen sprake. Oplevering van een woning in woonklare staat en zonder een waslijst van gebreken is een grote zeldzaamheid geworden in de nieuwbouw. Wie er wat van zegt krijgt te horen dat dat tegenwoordig nu eenmaal zo is.
Om de gewenste "doorstroming" te bewerkstelligen werd vandaag geopperd nog kleiner en krapper te gaan bouwen. Het wordt dan zogenaamd "betaalbaar" voor starters om iets te kopen maar onderwijl zullen deze snel merken meer ruimte nodig te hebben en op "jacht" gaan zoals dat ze dat op de televisie zeggen, naar ietsjes groter, en dus duurder. Dit is natuurlijk de waanzin ten top. In plaats van eindelijk eens de grond-, bouw- en koopprijzen te verlagen, wil men de nooddruftige kopers van vandaag nog verder afpersen in naam van het bevorderen van de "doorstroming".
Van regeringszijde is het rond deze problematiek al jaren oorverdovend stil. Maar wat is van de politiek te verwachten ? Sommige oud-bewindslieden blijken zelf boter op het hoofd te hebben. En vele overheden hebben er ook lekker aan verdiend door de extreem gestegen grondprijzen, de grondexploitatie en belastingopbrengsten. Het is de allerhoogste tijd dat er ingegrepen wordt in de schandalige gang van zaken van alles wat met de prijsvorming en betaling van bouwen en wonen te maken heeft. Welke regering heeft het lef om het op de agenda te zetten en doeltreffend aan te pakken ?
De redactie, 16 februari 2004, aangevuld op 17 maart 2004
Zie ook onze eerdere voorstellen inzake deze problematiek onder Gemiste kansen
Loonakkoord
stelt afbraakplannen even uit
Met hun toezegging van het bevriezen van de lonen volgens het najaarsakkoord van 2003 hebben de werknemersvakbonden vooral uitstel maar nauwelijks afstel bereikt van de afbraakplannen van het rechtse kabinet inzake de sociale zekerheid. Er is door deze vakbonden ook niet op andere zaken ingezet zoals prijsmatiging door het bedrijfsleven en bevriezing van de kosten van nutsvoorzieningen, premies voor ziektekosten, huren en overheidsheffingen.
Het gevolg van deze blinde
onderhandelingsstrategie is dat de burgers geen enkele lastenverlichting krijgen
voor hun loonoffer of voor de bevriezing van hun pensioen of uitkering . Dat is
schrijnend nu vele huishoudens amper kunnen rondkomen door de gestegen kosten
van de afgelopen vijf jaar, waarin de kosten van het levensonderhoud en de woonlasten
nagenoeg verdubbeld zijn.
De redactie, 15 october 2003
Versnelde afbraak van de solidariteit
Per omgaande is heden door het kabinet besloten om de bestaande vervolguitkering van twee jaar bij onvrijwillige werkloosheid af te schaffen met ingang van maandag volgende week. Dit houdt in dat de betrokken werklozen meteen hun vervolguitkering verliezen of beperkt zien indien hun partner of zijzelf nog een ander inkomen of enig vermogen, bij voorbeeld een woning, bezitten.
Dit is de eerste concrete daad waarmee het kabinet Balkenende voor de dag komt. Het ligt in lijn met de regeringsverklaring waarin aangekondigd werd dat de overheid zich van haar sociale verplichtingen jegens modale en bovenmodale huishoudens wil ontdoen onder het motto dat de mondige burger meer eigen verantwoordelijkheid op zich moet nemen. In werkelijkheid heeft de overheid het geld vooral nodig om de eigen kas op orde te krijgen en voor het bekostigen van de voorzieningen en maatregelen om de gevolgen van de massale immigratie en multiculturele veranderingen op te vangen en te beheersen.
Voor wie nog mocht twijfelen aan de daadkracht van dit kabinet om de solidariteit met bovenminimale huishoudens tot het uiterste te beperken en om de burger uit te kleden waar maar mogelijk is, is nu gewaarschuwd voor het vervolg in de troonrede en miljoenennota op komende prinsjesdag.
De redactie, 8 augustus 2003
Kabinet
Balkenende II stelt zich op
in lijn met de paarse traditie
De 'linkse' klaagzang dat dit 'rechtse' kabinet bezig is
met sociale afbraak, miskent dat de voorgenomen herzieningen in de
sociale zekerheid, waaronder de herkeuring - volgens een strenger,
nieuw in te voeren WAO-regiem - van arbeidsongeschikten jonger dan 45
jaar, slechts een volgende stap zijn op weg naar een staat met
minimalistische sociale stelsels bij terreinen van overheidszorg.
Daartoe hadden Lubbers en Kok al vanaf het begin van de jaren '80 de
aanzetten gegeven en gingen daar nadien straf mee verder.
Het past geheel in het neoliberale, paarse beleid dat de onderlinge
solidariteit wil beperken tot een sociaal vangnet op bijstandsnivoo en
dat de overheid in de gelegenheid stelt om zich van
verantwoordelijkheden jegens gewone nederlanders op tal van publieke
terreinen weinig aan te trekken.
Solidariteit betreft dan nog slechts een neerwaartse solidariteit van
hoog naar laag en kent geen betamelijke wederkerigheid meer bij
tegenslag voor de middengroepen en hogere inkomens. Deze beperking van
het solidariteitsbegrip is door de PvdA de afgelopen decennia volop
ondersteund. Het verlies aan ondermeer sociale zekerheid is een
onderdeel van de prijs die de autochtone, modale bevolking betaalt voor
de door de gevestigde elite ooit begeerde 'open' multiculturele
samenleving met haar krachtige bevolkingsaanwas en sterk groeiende
beroep op voorzieningen op allerlei gebied.
Het pleiten voor strenge loonmatiging in de marktsector,
waartegenover van overheidswege geen afgedwongen prijsmatiging of
algemene lastenverlaging staat, zou bij een regering met PvdA niet
minder geweest zijn. Ook had deze linkse partij nog extra
lastenverzwaringen voor de middeninkomens in het verschiet zoals een
huurbelasting voor mensen met een inkomen boven de ziekenfondsgrens.
In ieder geval biedt dit kabinet zonder PvdA nog een beetje
lastenverlichting aan alle huishoudens door het afschaffen van het
gebruikersdeel van de OZB wat aan huurders en eigenaren gelijkelijk ten
goede komt.
Samenvattend kan voorlopig gesteld worden dat dit rechtse kabinet toch
iets beter lijkt te letten op een billijke verdeling van de lasten die
de particuliere huishoudens worden opgelegd, dan een kabinet met links. De
burger wordt overigens veel te zwaar belast terwijl bij de overheid zelf
meer is te bezuinigen en bij het bedrijfsleven veel is te halen, met
name valt dan te denken aan maatregelen in de buitensporig verrijkte
branches van vastgoed, bouwen en wonen.
De redactie, 12 en 15 juni 2003
Voor eerdere kritiek op het te vormen kabinet Balkenende (met of zonder
PvdA) zie: "Sociaal-economische
oorlogsverklaring", te lezen onder "Slechte sociale
politiek".
Zie
ook bericht van 6 augustus Balkenende
hardleers
op de webstek: http://www.nieuwenationalepartij.org/html/column.html
De verschuivingen bij de stembusuitslagen van 22
januari jongstleden vergeleken met die van 15 mei vorig jaar wijzen bij
ontleding van het beschikbare cijfermateriaal helemaal niet op een
massale zwenking van de burgers van rechts naar links zoals door de
meeste media luidruchtig verondersteld is, waar dan Wouter Bos veel toe
zou hebben bijgedragen door zijn uitstraling van zogenaamd oprechte
openheid.
Bekijk nu de cijfers. Van de stemmers op de PvdA op 22 januari had
hiervoor 15 % helemaal niet gestemd: dit aantal van 400.000 stemmen
is goed voor 7 zetels. Terwijl van de LPF-aanhang van 15 mei 2002
slechts 6 % met zijn stem naar de PvdA is overgestapt, zijnde
100.000 kiezers, is maar liefst ruim 24 % niet meer naar de stembus
gegaan. Dat zijn ook 400.000 burgers die het voor gezien hielden,
ernstig teleurgesteld als ze waren over wat de politiek in het algemeen
en meer in het bijzonder de LPF-club van Ed Maas voor hen nog kon
betekenen.
De teleurgestelden in de LPF zijn niet massaal overgelopen naar links zoals door het commentariërende journalistendom verkondigd is ter verklaring van het zegerijke herstel van de PvdA. Die ontgoochelde mensen zijn gewoon weggebleven. Het linkse herstel kwam van de in buurthuizen, bij verenigingen en andere gelegenheden opgetrommelde kiezers, waarschijnlijk vooral van heel veel allochtonen die vorig jaar niet waren komen opdagen. De politieke ommekeer is dus geen gevolg van grote wijzigingen in politieke opvattingen onder het kiezersvolk maar door grote veranderingen in het soort mensen dat bij deze verkiezing zijn stem uitbracht. Veel meer allochtonen kwamen opdagen en veel meer autochtonen bleven juist weg bij deze verkiezing van 22 januari 2003.
De LPF moest het voor de nog behaalde zetels grotendeels hebben van de 26 percent van zijn eerdere stemvolk die òf behoort tot groepen burgers aan de rechter kant van de VVD wat betreft amerikanisme, kapitalisme en beduchtheid omtrent hun belangen (ongestoorde bevoorrechting van hun vastgoedbeleggingen en -activiteiten, bescherming van hun bezittingen tegen waardedalingen en criminaliteit), - deze burgers kunnen de vaste aanhang gaan vormen van de huidige LPF -, òf erop stemde om andere beweegredenen, zoals nationalistische: ‘eigen volk eerst’, en de lijst nog één keer het voordeel van de twijfel gunde. Diezelfde twijfel van volksgezinde kiezers leidde bij de enige weken later gehouden provinciale statenverkiezingen tot een verdere daling van de LPF in de kiezersgunst.
Onzes inziens heeft de LPF de afwending van de kiezers goeddeels aan zich zelf te wijten. Sociaal-economisch worden de ontwaakte kwade burgers, vaak voormalige stemmers op de LPF, immers door het kabinet Balkenende I en door het in de maak zijnde roodgroene of anderkleurig kabinet Balkenende II volledig vergeten. Sociaal-cultureel doen het zwalkende gedrag van Nawijn e.a. en de krankzinnige voorzichtigheid waarmee vijandige alloculturele uitingen tegemoet worden getreden, (van aanpakken is geen sprake !,) het ergste vrezen voor wat betreft wenselijke ombuigingen in politiek en cultuur. Herstel van vertrouwen in het politieke, economische establishment zal er, indien overheid, bedrijfsleven en regering zo doorgaan, niet komen.
17 maart 2003
Het
zal niemand verbazen dat de redactie opgelucht is over het vastlopen van
de pogingen om een CDA-PvdA kabinet te formeren. Overigens blijkt
ook uit het regeerakkoord van het nadien tot stand gekomen CDA-VVD-D66
kabinet Balkenende II een gelijksoortig onbegrip omtrent de toestand van het
Nederlandse volk. We verwijzen naar het onderstaande:
Sociaal-economische oorlogsverklaring
Het komende christen-socialistische kabinet Balkenende II wil aan de Nederlandse middenklasse de financiële noodtoestand opleggen met zijn voornemens bij deze kabinetsformatie.
Voor 20 miljard euro aan bezuinigingen en lastenverzwaringen stelt de komende regering in het vooruitzicht, voornamelijk neer te leggen bij de middengroepen. Die worden door 'de politiek' bevonden dat ze gedurende de afgelopen tientallen jaren nog niet genoeg geplunderd zijn door enorme huurstijgingen, verzwaringen van woonlasten en andere vaste lasten, huizenprijsexplosies en andere koopkrachtuithollingen door de aanhoudende, gierende inflatie. Men vergelijke maar alle prijzen uit 1998 in guldens met de prijzen van nu in euro's !; nominaal ongeveer dezelfde bedragen: dus met een koopkrachtverlies van meer dan 55 %, maar Nederlanders wordt doodleuk verweten dat ze niet kunnen rekenen. Er kan van de overheid nog meer bovenop, haar plundertocht kent geen maat.
Opgeroepen wordt tot een algemene loonmatiging net als in de tachtiger jaren, al dan niet op te leggen met een centraal loonakkoord zoals het toenmalige sociaal akkoord van Wassenaar, waar de Nederlandse bevolking in die jaren onder leed, mede ter bekostiging van de massale immigraties en de verdere offers voor de zegenrijke vestiging van de neoliberale 'multiculturele samenleving'. Uitkeringen werden veelal jarenlang bevroren, voorlopig worden ze nu gecompenseerd voorzover het de selectief berekende officiële inflatie betreft (naar Europese maatstaf berekend ligt de Nederlandse inflatie al 1 % hoger dan de officiële). Hetzelfde dwangscenario van een soort sociaal akkoord herhaalt zich dus, natuurlijk mede ingegeven voor de versterking van de integratie.
Deze keer worden voor de komende regeerperiode tot voorjaar 2007 forse loonmatigingen ingeboekt met een totale opbrengst van 4,4 miljard euro, worden de zorgpremies extra opgehoogd met een bedrag van 2,5 miljard euro en gaat de ecotax weer omhoog.
Eveneens komen er forse huurverhogingen aan ten bedrage van miljarden, uit te voeren middels òf algemene huurprijsstijgingen (er lag een voorstel van 3 procent per jaar bovenop de reeds overeengekomen huurindexatie vanwege inflatie voor de duur van 5 jaar) op te leggen via de woningcorporaties en de particuliere verhuurders, òf invoering van een huurbelasting voor die huurders, welgeteld betreft het naar schatting 725.000 huishoudens, die - ondanks alle doorgevoerde grote huurstijgingen in het verleden - nog steeds de euvele moed hebben dat ze 'scheefwonen', dat wil zeggen dat ze gemiddeld 'slechts' 18 % van hun inkomen voor hun eenvoudige huurwoning betalen, foei toch !?
Ook eigenwoningbezitters
krijgen bij volgende aanpassingen op 1 januari 2005 van het eigenwoningforfait
van hun veelal
tegen woekerprijzen gekochte woningen een sterke belastingstijging vanwege dit
forfait.
Degenen echter die hun hypotheek afbetaald hebben, ontsnappen aan betaling voor het
eigenwoningforfait dankzij het CDA zoals al het plan was onder het kabinet
Balkenende I. Voor hen vervalt deze woonbelasting. Deze gefortuneerden die vaak tot de bovenlagen
in de
maatschappij behoren, worden voortaan
fiscaal vrijgesteld
van bijtelling van het eigenwoningforfait.
Het wonen moet voor de bovenminimale inkomensgroepen akelig duur en een uiterst schaars goed blijven, zodat het bouw-en-woonkartel en de overheden zich kunnen blijven verrijken, zichzelf bedienend met het toepassen van steeds weer nieuwe en oude kunstgrepen. Desnoods zorgen ze ervoor dat - net als in het verleden - lange tijd lekker de nieuwbouw stagneert of de immigratie klimt !
redactie, 2 april 2003
Bij het overleg tussen kabinet en sociale partners is van regeringszijde nauwelijks iets geboden. Integendeel, het spaarloon is aanzienlijk verminderd, de basisaftrek voor een lijfrentepremie is afgeschaft en de waardevastheid van de pensioenen is niet veilig gesteld.
Veel burgers, ook (boven)modale, staat het water tot de lippen door de enorme prijsstijgingen onder 'paars'. Maar van lastenverlichtingen voor iedereen door bijvoorbeeld de woonlasten te verlagen wordt niets vernomen. Wel komt er een forse verhoging van de premies voor het ziekenfonds en de ziektekosten.
Instemmen met een algemene loonmatiging voor een langere periode (een soort tweede 'akkoord van Wassenaar' sluiten) staat voor het overgrote deel van de bevolking gelijk aan jezelf wederom laten beduvelen en in 'welvaart' voorgoed het nakijken hebben.
Regering en werkgeversorganisaties zullen door prijsverlagingen, het achterwege laten van indexeringen (de zogenaamde inflatiecorrecties) en zo mogelijk algemene lastenverlagingen het voorbeeld van matiging moeten geven. Pas dan kan de inflatie afnemen en kunnen burgers het gevoel krijgen dat er na de vernaggeling door paars (inbegrepen het CDA !) nog een beetje rekening met hen wordt gehouden. Wordt dit nagelaten dan wordt de opmars van zich als 'links'-populistisch aandienende partijen mogelijk, na het debâcle van de LPF.
Terugkijkend op strategisch akkoord, regeringsverklaring, troonrede, miljoenennota, algemene beschouwingen, de huidige opstelling van het demissionaire kabinet de plannen bij de verkiezingen van de meeste partijen, (spijtig genoeg ook van de LPF die vooral de vastgoedbranche lijkt te willen gerieven), en nu de voornemens bij de kabinetsformatie, dan stellen we vast dat onze kritiek nog veel te mild was. 'De politiek' biedt burgers geen directe democratische invloed op het landsbeleid, geen politieke vernieuwing en geeft hun niets aan echte lastenverlichtingen.
Heuse zorgen om schaamteloze prijsopdrijvingen, zelfverrijkingen, inflatie, koopkrachtverlies, huurprijsopdrijving, schofterige bedrog jegens vele honderdduizenden kleine beleggers, verzekeringnemers, en startende woningkopers, en ander onrecht (, ook op immaterieel vlak) ontbreken te enen male. De gevestigde politieke partijen, ook de LPF, vragen forse lastenverzwaringen en zullen hun zeker niet de noodzakelijke lastenverlichtingen geven.
De redactie, 12 november 2002, herzien op 7 december 2002, 8 januari, 19 maart en 6
april 2003
Wat er ondermeer niet stond in het regeerakkoord van Balkenende I, en ook niet zal staan in een nieuw akkoord van enig anderkleurig kabinet van de gevestigde politieke partijen:
-
inflatiebestrijding en koopkrachtherstel, bijvoorbeeld door
lastenverlagingen en het afschaffen van automatische prijsindexeringen.
- herstel van de betaalbaarheid van het wonen in zowel de huursector als
de koopsector door sterke algemene huur- en koopprijsverlagingen zodat
niet slechts de maatschappelijke onder- en bovenlaag kunnen beschikken
over passende betaalbare huisvesting.
- herstel van de betaalbaarheid van nutsvoorzieningen door verlaging van
de toegepaste tarieven van BTW en ecotax.
- herstel van publieke zeggenschap over monopolieachtige en netwerkvaste
nutsvoorzieningen (deprivatisering en deliberalisering) .
- versterken van toezicht op het bedrijfsleven en aanpakken van
oligopolies, ondermeer vanuit het ministerie van Economische Zaken.
- onderzoek en bestraffing (ook financieel) van misstanden en
wangebruiken in het bedrijfsleven.
- opheffen van de immuniteit van de overheid zodat politici en
bestuurders aansprakelijk te stellen zijn.
- bestrijden van het aantasten van de klassieke grondrechten, met name
van de vrijheden van meningsuiting, vereniging en vergadering.
- invoeren van vormen van directe democratie ondermeer via
laagdrempelige volksinitiatieven.
- ontnemen van het Nederlands staatsburgerschap aan al wie beschikt over
een dubbele nationaliteit (dat zijn er wel bijna 850.000 !).
- bevorderen van doeltreffende repatriëring door gepaste maatregelen,
waartoe de verspilde gelden aan subsidies voor integratie van jaarlijks
1,5 miljard euro zijn in te zetten.
- afschaffen van de kinderbijslag vanaf het vierde kind en van de
kinderkorting, invoeren van degressie in de kinderbijslag, en afschaffen
van verplichte schoolgelden en ouderbijdragen
- afschaffen van de luxe-belasting op auto's (BPM) per direct.
- afschaffen van de hypotheekrenteaftrek voor woningen in het
buitenland.
- afschaffen van de fiscale aftrek van de hypotheekrente én van de
bijtelling van het eigenwoningforfait door voortaan de eigenwoning onder aftrek
van de hypothecaire restschuld te belasten in box 3.
- afschaffen van de huursubsidiëring en opleggen van algemene
huurverlagingen zodat woongelegenheid betaalbaar wordt.
- verlagen van de inkomstenbelasting op inkomen in box 1 en van het hoge
BTW-tarief op arbeidsintensieve diensten, mogelijk te maken door het
afschaffen van de regelingen omtrent huursubsidie en
hypotheekrenteaftrek.
- opheffen van de fiscale discriminatie tussen huurders en
woningbezitters door de eigenwoning onder te brengen in box 3 van
de inkomstenbelasting, dus voor de eigen woning: schrappen van de
vermogensvrijstelling van de eigen woning én van het
eigenwoningforfait.
- belastingvrijstelling van een forse vermogenssom (mede bedoeld
als oudedagsvoorziening) in box 3 voor huishoudens die geen eigen
woning bezitten.
- aanpakken van het bouw- en woonkartel en de bouwfraude.
- belasten met terugwerkende kracht van de overwinsten in de gehele
woningmarktsector ten bate van huurders en kopers van eigen woningen.
- aanpakken van het uitbuiten van de woningnood, zowel wat betreft de
hoge kosten als inzake de magere kwaliteit.
- invoeren van het lage BTW-tarief op onderhoud en verbouwingen aan de
eigen woning
- verlagen van de BTW op nieuwbouwwoningen van 19 % naar 5 %
overeenkomstig het laagste BTW-tarief dat in de in EU is toegestaan voor
nieuwbouw door commissaris Bolkestein.
- afschaffen of tenminste geleidelijk verlagen van de overdrachtsbelasting onder invoering van een gelijkelijk verdeling van de kosten over koper en verkoper bij de verkoop van woningen
(k.k.)
- afschaffen van het in rekening brengen van bouwrente bij woningkopers.
De redactie, 3 juli 2002, nadien tussentijds aangevuld.
terug naar hoofdbladzijde Heemland
naar Duur woonland
naar Sociale kaalslag