Nu
de storm van het populisme is gaan liggen, blijkt op ‘rechts’ dat van enige
politieke vernieuwing niets terecht gekomen is. De LPF is slechts een
conservatieve burgermanspartij die strengheid en veiligheid tot hoogste
streefdoelen verheven heeft. Politiek-strategisch kiest ze consequent de kant
van het gezag en establishment. Op zo’n partij die gedwee meedoet aan het
traditionele politieke spel, heeft niemand zitten wachten. De markantste figuren
uit de fortuynistische beweging hebben de LPF inmiddels - al of niet
gedwongen – verlaten, en voor oud-leden van opgeheven partijen werden de
deuren, die eerst op een kier stonden, dichtgetrokken. Ontstaan uit een club
vrienden rond Pim Fortuyn, mensen die zelf succesvolle zakenlieden waren of tot
het establishment behoorden, en die nieuwe kandidaat-kamerleden lieten
recruteren uit dezelfde kringen en er forse financiële bijdragen voor de lijst
wierven, is het niet verwonderlijk dat deze partij bestaat uit mensen die juist
volop geprofiteerd hebben van de schaarste en gevolgen door toedoen van
massa-immigraties en neoliberaal regeringsbeleid en die geen weet hebben - of
willen hebben - hoe het anderen verging. Fortuyn zelf zag hun noden wel en
verwoordde die. Maar hij koos toch als zijn grote voorbeeld de
miljardair-politicus-zakenman Berlusconi en geen Haider, was zo autocratisch als
mogelijk en was - uitgezonderd naar het grote publiek - niet zelden
zeer neerbuigend naar anderen toe. Het zijn de nieuwe rijken uit hogere
middenklasse en bovenlaag van het type Hammerstein, strafpleiter voor rijke
zware jongens, en Mens, Van As en Maas, vastgoedhandelaren/makelaars in
buitengewoon goeden doen die de VVD en CDA destijds maar slap vonden, niet
‘rechts’ genoeg, en in een Lijst Pim Fortuyn een geschikt politiek
instrument zagen om hun belangen te dienen. De rechtse factie van gefortuneerden
die vanaf het begin de dienst uitmaakte binnen de partij, heeft de touwtjes
stevig in handen gehouden, alle ogenschijnlijke populisme ten spijt. Voor
Fortuyn’s verdere ideeën is binnen de LPF maar weinig begrip en aandacht,
getuige wat er aan stemgedrag (voor aanschaf JSF, tegen referenda, tegen beperking
van de fiscale aftrek op vastgoedinvesteringen, voor accijnsverhogingen, voor
beperking van het eigenwoningforfait, voor oorlog tegen Irak) en aan verdere
berichtgeving (partijperikelen, huurbelastingplan) vanuit zijn parlementsfractie
en partijbestuur het volk bereiken. Het is een partij van en voor nieuwe
welgestelden. Nog steeds kan het grote ongenoegen over de politieke gang van
zaken in Nederland niet langs één der gevestigde politieke partijen naar voren
gebracht worden, ook niet middels de LPF die hiertoe weinig neiging toont.