HEEMLAND 19 (kerst 2000)

 

HET PAARSE UITPERSEN EN OUDEREN

Links gemorrel aan de Zalm-norm

Melkert (PvdA) wil gaan morrelen aan de ‘Zalm-norm’. Hij wil de inkomstenmeevallers, voornamelijk afkomstig uit belastingopbrengsten van de burgerij. die nu al geschat worden op ruim f 17 miljard, wel voor de helft aan verlaging van de staatschuld besteden maar met voor de andere helft aan lastenverlichting voor de burgers, omdat hij die andere helft wil steken in nieuwe extra overheidsuitgaven voor zorg, onderwijs enzovoorts Van teruggave aan de zwaarbelaste burgers komt dus weer niets; dat is ronduit schunnig als we de lastenverhogingen onder dit paarse regiem en voorheen overdenken

Met een terugtredende overheid is een verhoging van alle tarieven van nutsvoorzieningen en van verzekeringen gepaard gegaan die z’n weerga niet kent in de naoorlogse geschiedenis van dit land terwijl de belastingen allerminst verlaagd zijn, loonmatiging geboden werd, uitkeringen nagenoeg bevroren werden en goed onderwijs, gezondheidszorg en wonen (o.a. de jaarlijkse huurverhogingen) schrikbarend duur gemaakt zijn.

Op 17 december jongstleden zei premier Wim Kok in het programma Buitenhof dat van de bevolking grote opofferingen gevraagd zijn in de tachtiger jaren, na het Akkoord van Wassenaar uit 1982, tot 1995 toe. Hij moet er voor veel burgers zeker ook de dure jaren nadien bijtellen. Maar waar is voor deze ooit hun beloning gebleven? Zo zijn veel van de miljarden van nu voor overheid en bedrijfsleven binnen gehaald en kregen jongeren door de opgeblazen kunstmatige hoogconjunctuur van het poldermodel volop kansen op werk.

Bestuursmisbruik en verpesting
van een goed sociaal stelsel

De paarse regeringen hebben de mond vol gehad over ‘werk, werk, werk en nog eens werk’, en ze hebben dankbaar en grof misbruik gemaakt van de enorme uitstoot van arbeidskrachten onder de vorige ‘paarse’ regeringen van CDA en PvdA. Vooral ook in het onderwijs en de gezondheidszorg werden toen mensen bij bosjes voortijdig uit het werk gezet, waar men nu zo aan het gillen is om gekwalificeerd personeel. Bij deze afgedankte mensen die door de politiek met de nek aangekeken worden omdat ze vroeg oud achter de geraniums zitten, is aan reintegratie nooit echt gedacht of gewerkt. Sommige handwerkslieden klussen bij maar de meeste anderen moeten berusten. Het leed in het zwarte gat zal vaak moordend geweest zijn. Hen fnuikte de ‘arbeidsdemobilisatie’.

Voor recente VUT-ers geldt in sommige sectoren waar personeelstekorten zijn, dat ze nu zonder korting op hun uitkering in hun vak mogen doorwerken. Maar voor andere gevallen is er geen terugkeer in de hen passende arbeid van vroeger; die mogen lijdzaam toekijken bij dit gebaar. Het is je reinste gelegenheidsbevoordeling. Bij de groep van oudere (ex)-werknemers krijg je zo een volstrekte onbillijkheid. Hetzelfde verhaal zal voor veel onwerkzame ouderen bij de allochtonie gelden, die boven de 40 jaar al zulke onthutsende cijfers van non-participatie in arbeid laat zien.

Menselijk kapitaal is in de tachtiger en het begin van de negentiger jaren doelbewust door overheid en bedrijfsleven vernietigd. Kok zal zeggen ‘om in die tijd jongeren, vrouwen en immigranten een kans te geven’, om positieve discriminatie dus. Het WAO- en het VUT/wachtgeld-drama kregen mede onder zijn leiding toen hun beslag, grof gebruikt wegens de soepelheid die het stelsel de werkgevers bood om van het door hen met meer gewenste personeel af te komen. Uitvoerders van sociale wetten zoals bedrijfs- en verzekeringsartsen die zich bewust waren van hun maatschappelijke verantwoordelijkheid, zowel jegens de werknemer als inzake benutting van algemene financiële middelen, die uitvoerders werden destijds eerder afgerekend op het zoveel mogelijk wegschrijven van werknemers dan op zorgvuldige taakbetrachting.

De politieke huichelachtigheid
jegens arbeidsloze ouderen

Van goed bijhouden van kennis en liefst ook vaardigheden door afgeschreven werknemers om ooit weer ingeschakeld te kunnen worden in hun vak is bij een langdurige uitschakeling geen sprake meer, waardoor ze indien ze nu - na al die zwarte jaren - weer in het arbeidsproces willen, onderop als nitwits mogen werken. Dubbel belazerd dan. Prof Smalhout die een zeer arbeidzaam leven met een voortreffelijke pensionering mocht afsluiten - dus zonder voortijdige uitstoot en maatschappelijk isolement - heeft zelfs dat slot niet kunnen verkroppen; lees wat hij erover allemaal te berde bracht.

De huichelachtige verontwaardigingen over mensen met een uitkering die spijtig genoeg op de gemeenschap een beroep doen, moeten de werkgevers en de overheid als beleidsregisseur en voormalig werkgever zich aantrekken en niemand anders. Op hun bord behoort de arbeidsopname plus de opleidingskosten van ‘ouderen’ (zonder passend werk, boven zeg 50 jaar) thuis, nergens anders: dus niet bij duurbetaalde reïntegratieburo’s (f 1,3 mrd), die op veilingen arbeidsongeschikten opkopen.

De middelen, "prikkels’ genoemd waarmee de politiek de betrokkenen belaagt, zijn meestal negatief. Of als ze al ooit met negatief zijn, zijn ze irreëel zolang de voormalige werkgever of zijn organisatie buiten schot blijft. Goedgeschoolde werknemers die lang uit hun werk zijn, hebben geen kans meer op arbeidsinschakeling die op hun beroep past.

De onrechtvaardige afroming van ouderen

Ouderen boven de 65 jaar krijgen straks slechts 45 % van de algemene heffingskorting. Extra kortingen zoals de ouderenkorting worden afhankelijk van het gehele gezinsinkomen, ook van vermogen. Maar hoe de huisvestingssituatie is: huurhuis of wel-of-niet afbetaald koophuis is niet relevant, terwijl juist dit het vrij besteedbaar inkomen in hoge mate bepaalt.

Huurders, vooral degenen die geld vrijgemaakt of weggezet hebben voor hun oude dag, worden door de overheid voor en na hun pensionering fiscaal enorm gepakt door de uitgevonden vermogensrendementheffing (heffing op ‘inkomen’ uit vermogen). Voor hen is er op hun oude dag geen hypotheekvrij wonen bij, maar wel extra veel belasting betalen! En bij afhankelijk worden van thuiszorg of opname in een tehuis zullen ze op hun kapitaaltje snel moeten interen voor de verzorging.

Het beleid van paars is ook hier weer gericht op: het ontzien van de laagste inkomensgroepen die het meeste vergoed krijgen, het uitzuigen van de lagere middeninkomens vooral de huurders onder hen en het zoveel mogelijk buiten schot laten van de huizenbezittende hogere middenklassen en bovenlaag waartoe immers de politici en de vaste aanhang van de gevestigde partijen behoren.

Fiscale bevoorrechting
ten faveure van
een nieuw maecenaat

De allervreemdste trucs worden uitgehaald om het eigen vermogen der rijkeren van heffingen te vrijwaren. Naast de eigen woning die tegen alle logica en rechtvaardigheid is ondergebracht in box 1, gevrijwaarde collecties van kunst, antiek e.d. en de pas verzonnen hypotheekrenteaftrek van een huis in het buitenland, zijn bedacht vrijstellingen van zogeheten "maatschappelijke beleggingen’ van 2 x f 103.539,- (voor een echtpaar per belegging) plus een exclusieve belastingkorting in box 1 van 1,3 % over de investering. De politiek, de gevestigde orde dus, bepaalt wat "maatschappelijk’ is en beloont specifiek dat. Dit wordt tactisch fraai verkocht als ‘prijzenswaardige’ particuliere financiering om die door de overheid aangewezen gewenste "maatschappelijk doelen" te realiseren. De staat bepaalt welke ‘groene, sociaal-ethische en durfkapitaal’ doelen en onder welke voorwaarden: grof staatsdirigisme !

Er wordt een nieuw, ‘weldoend’ maecenaat uit de bovenlaag in het zadel geholpen als de nieuwe Borghia’s, voor wie een inflatievaste belegging van delen van hun vermogen aantrekkelijk is. Slechts superieure rijken uit de bovenlaag zullen er gebruik van gaan maken, mensen met een prima huis en veel geld die dat geld met extra hoeven te laten renderen voor de oude dag of om toch nog ergens een huisje te kunnen kopen. Fiscale wetgeving kan nauwelijks anti-socialer en splijtender. Het is door christen-socialist staatssecretaris Wouter Bos allemaal door het parlement gekregen, pluim toch!

De scherts van de lastenverlichting

Om de zogenaamde "lastenverlichting" begin 2001 geloofwaardig te maken moeten de partners van alleenverdieners eerst hun heffingskorting uitbetaald krijgen, anders valt er met de zeer tegenvallende loonstrook van de kostwinner niet te leven:"rampzalig voor het aanzien van de politiek".

Het tevens nog duurdere prijzen in het verschiet door de BTW-verhoging naar 19 % die de inflatie zondermeer verhoogt met 1 procentpunt, en met veel duurdere gas-, water- en electra-rekeningen, OZB, ziektekostenpremie en wat al niet...... gaat het volk misschien wel morren "Het mag (met de timing) niet misgaan" ! (Telegraaf 16 dec 00)

De fiscale verscherping en bekrachtiging
van
de maatschappelijke tweedeling

Het is ronduit schunnig hoe de politiek opereert; wat ze nu weer allemaal voor de uit te persen gewone burger in petto beeft. Wouter Bos is alleen bezorgd over de koopkracht van lage inkomensgroepen die voor alle kwaden gecompenseerd worden. Arm wordt door vergoedingen minder arm; voor die alweer inkomensafhankelijke compensaties mogen ze hem dankbaar zijn en PvdA stemmen! Alles kan dan weer jaarlijks verhoogd blijven worden alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Er is geen echte rem op de uitgaven van de overheid en op de regelmatige verhogingen die uitgebreide stille armoede veroorzaken.

Als er nu - bij de nieuwe meevallers aan de inkomstenkant van het Rijk (uit belastingen, accijnzen, premies e.d.) te verdelen volgens de Zalm-norm in 50 % staatsschuldvermindering en 50 % lastenverlichting - weer geen wezenlijke lastenverlaging voor de lagere middeninkomens, voor ouderen met een uitkering, gepensioneerden en huurders volgt, dan weten die groepen hoezeer ze - na jarenlange stelselmatige achteruitzetting - opnieuw op achterstand gezet worden.

Alleen al bij de woorden "economische voorspoed" en ‘we zijn een rijk land" weten die mensen zich geen raad; ze ervaren er totaal niets van. Volgens alle gemaakte berekeningen gaan bovengenoemde groepen er nauwelijks of niet op vooruit bij de belastingherziening. Er valt dus politiek aanzienlijk wat voor hen te verbeteren; zoniet, dan worden ze bij langdurig bewind van de gevestigde politieke formaties tenslotte blijvend naar de maatschappelijke onderlaag geschoven.

Ruime overheidsuitgaven door jarenlange
stelselmatige plundertochten

Voorkomen moet worden dat er uitsluitend lastenverlaging toegepast wordt voorspecifieke groepen met lagere inkomens op grond van de hoogte van inkomen en vermogen middels inkomensafhankelijke regelingen, welke dus hen benadelen die zuinig zijn geweest en redelijk gespaard hebben, voor een huis, voor hun oude dag of wat dan ook.

Het zou rampzalig zijn als de subsidieregelingen afgebouwd worden en tegelijk het armoedebeleid dat loopt via subsidies, wordt vervangen door een stelsel van allerlei fiscale, locale en andere nivellerende, inkomensafhankelijke kortingen, compensaties, belastingaftrekposten en kwijtscheldingen die zogenaamd dienen om de "armoedeval" te ondervangen. Zogenaamd, want met structurele verhogingen van minimum loon, uitkeringen en pensioenen, en met fiscale algemene (generieke) aftrekregelingen zijn beide soorten stelsels overbodig en kan de overheid aanzienlijk bezuinigen op de uitvoering ervan. En is de bedilzucht weg.

Jammer genoeg zijn in het nieuwe belastingstelsel alweer tal van zulke ‘linkse’ inkomensafhankelijke regelingen ingevoerd zoals ouderenkorting, kinderopvang-aftrek, kinderkorting, en straks de ziektekostenaftrek. Het zijn typische neoliberale regels om ongestoord te kunnen doorgaan met jaarlijkse kostenverhogingen voor de modale burgers en er tegelijk met een vangnet voor te zorgen dat niemand erdoor omkomt.

De inflatie is door alle jaarlijkse verhogingen als het ware blijvend in het overheidsbeleid ingebouwd. De staat onderhoudt via indexatie automatisch een matige inflatie/loonprijsspiraal die zorgt voor schijngroei zodat de staat weer tariefsverhogingen kan toepassen enzovoorts, zichzelf verijkend voor ruime staatsuitgaven. Migrantenonthaal vreet geld. Met name door de woonprijsexplosie (met dank aan de pro-immigratie-coalitie) en andere lastenverhogingen is in werkelijkheid de huidige inflatie al langdurig ver hierboven: zo‘n dikke 15 %. Deze reële stijging wordt om tactische redenen buiten de officiële inflatie gehouden maar wordt wel in alle betreffende overheidsheffingen en zijdelings betrokken prijsstellingen doorberekend.

Bedongen uiteenrijting van de middenlaag,
later een versoberd staatspensioentje

Aan deze reële inflatie is lang niet iedereen in dezelfde mate onderworpen. Vooral betalen degenen die de woonprijsstijgingen daadwerkelijk op te brengen hebben: huurders, bejaarden in tehuizen, kopers van duurgeprijsde (nieuwbouw)woningen. De bovenlaag en de hogere middenlaag zullen er weinig last van hebben. eerder het omgekeerde. Wie niet kan zorgen er zelf jaarlijks financieel behoorlijk op vooruit te gaan. wordt langzaam maar zeker uitgeknepen en omlaag geduwd. Modaal blijft modaal of zakt af; en rijk wordt rijker.

Zo plunderend doorgaand met dit overheidsbeleid komt het nooit tot echte lastenverlagingen, is nog grotere inkomensnivellering naar omlaag van gezinnen uit de middengroepen het gevolg, wordt solidariteit met de armeren hoofdzakelijk betaald door deze middengroepen, en worden zuinigheid en spaarzaamheid bestraft.

Je kunt erom wedden dat zelfs het krijgen van een volledige AOW straks afhankelijk gesteld wordt van het overige inkomen uit pensioen, lijfrentes en vermogen (net als thuiszorg en dergelijke) zodat de overheidskosten voor modale 65-plussers laag te houden zijn, zeggend dat deze ouderen het niet echt nodig hebben en de vergrijzing toch al zoveel kost.

Een vrijwel onoverkomelijke scherpe sociale tweedeling over de generaties heen, vaak van eeuwen her tussen bezitsrijken en bezitsarmen - zeker ook onder ouderen - wordt nog weer bekrachtigd door dit overheidshandelen met jarenlange socialistische nivellering en bevestigd met de volle steun van de rijken die hun belangenbehartiging veilig gesteld weten door partijfacties. In de laatste dertig jaar in de staat opgeklommen lieden, vaak ‘links’, hebben via de politieke partijen de zorgzame nationale staat laten afbreken en uitverkoop van staatsbedrijven gehouden. Ze wisten zich met mooie, vaste banen bij de rijkeren te voegen en haalden de brug op voor anderen. De nu zogeheten sociaal romantische mythe’ van de verzorgingsstaat werd bij het oud vuil gezet en het land wagenwijd open gesteld voor het ‘vrije verkeer’ van goederen, personen en kapitaal met alle kwalijke gevolgen vandien.

Linda Gouderak

 


Terug naar Heemland 2001, 19-22

Terug naar Hoofdblad Heemland

Naar Heemland 19, Nationalisme

 

 

Naar Heemland 19, Lastendaling voor de gemeenschap

Naar Heemlaand 22, Einde van Paars, een evaluatie