HEEMLAND 30 (zomer 2005)

Hoe het communisme pleegt om te gaan met de islam

Omgang met de moslimcultuur

Zouden de neoliberale democratieën wel de islami­sering willen en kunnen tegengaan? Voorlopig willen ze het niet, denken een lijn te kunnen trekken tussen islam en terrorisme. Nochtans beroepen degenen die de islam gewapenderhand verdedigen zich op de Kor’an, versnummer 110:2. De arabist Hans Jansen waarschuwt in Trouw (27 nov 2005) voor de ontwikkeling naar een ‘dhimmitude’, een voorzorgzucht om aan de islamisten zoveel mogelijk toe te geven teneinde gewelddadige actie hunnerzijds te voor­komen met verwijzing naar het boek van Bat Ye’or “Islam and Dhimmitude: Where civilizations collide” (2002). Zelf heb ik 17 jaar tussen moslims gewoond in Amstelbad en Hayabad aan Zee (voormalig Amsterdam en Den Haag) en 5 jaar in Cebu, Philippijnen. Ik ben driemaal tot verhuizing genoopt en bij gevolg niet overtuigd van de toereikendheid van een vrijwillig assimilatie of verzuilingsmodel. Ik geloof niet op voorhand in de effectiviteit van een inburgeringscursus voor imams à la minister Verdonk.

Hoe pakken anderen het aan?

We hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden en kunnen te rade gaan bij de volkeren en systemen welke met succes in het verleden de islamisering konden stuiten. Te denken valt aan het kastenstelsel van de Indiërs Zie hiervoor “Een geslaagde Multi­culkurele Samenleving: India” door dr. Koenraad Elst in het tijdschrift Tekos, nummer 133. Hieronder geef ik een kleine schets van de wijze waarop Chinezen en Russen onder het communisme de islamisering hebben gestuit.

De Chinese Volksrepubliek heeft, afgezien van een kleine bevolkingsgroep de Hui die meent dat het door Allah alleen is toegestaan varkensvlees te eten, vooral te doen met de landbebouwende Oejgoeren in Xin Jiang (Nieuw Territorium) Oeigoer Autonoom Gebied. Er wonen ook noma­dische Kazak­ken in een eigen departement, Kirgiezen, Tadzjieken, Kalmoeken en Tartaren. Het zijn alle­maal moslims en verwant aan volkeren juist over de grens. De Regering heeft de 1800 imams bijeengeroepen en gezegd, dat het tijd wordt van elkaar te leren. Zij deelde hen het volgende mee: ‘Chinezen weten niet veel over Allah, sowieso niet over God, maar jullie moslims weten niet veel van politiek. Kijk eens, de VSA voeren een wereldwijde oorlog tegen de islam. Weest nu maar blij, dat U onder bescherming van de Volksrepubliek woont. We gaan bij elkaar op cursus. Wat voor cursus? Een cursus ‘politiek bewustzijn’. Is dat nou wel nodig? Ja, want zonder cursus haalt U geen diploma en zonder diploma kunt U niet lid worden van de Communistische Partij en zonder zo’n lidmaatschap mag U geen moskee runnen.’

Kolonisatie van perifere gebieden

De laatste jaren heeft de regering zich wat soepeler opgesteld, omdat er olie uit Kazak­stan moet vloeien naar China en ook de Christian League Ameri­ka­nen om ‘godsdienst­vrijheid’ zeuren. Te­gelij­ker­tijd heeft China in de Shanghai-club tezamen met de voormalige sovjet-republieken met een groot islamitische bevolkings­deel de gemeenschappelijke ‘strijd tegen het terrorisme’ gecoördineerd. Dus, wee de moslim uit Xin Jiang die contact met geloofsbroeders over de grens zoekt. Ook heeft China een drastisch migratiebeleid van Han Chinezen naar Xin Jiang opgezet. Dit is helemaal geen origineel Chinese aanpak, het is afgekeken van de Sovjet-Unie.

De sovjetmethoden

In 1917 waren er in de Sovjet-Unie 23.000 moskeeën voor 45 miljoen moslims en toen ze in 1989 ophielden waren er 300 moskeeën voor 75 miljoen moslims. Het ging zo: In december 1917 kwamen de bol­sjewieken met een verzoenende verklaring: “Moslims van Rusland, Tartaren van de Wolga, de Krim, Kirgizië, de Sarts uit Siberië en Turkestan, Turken en Tartaren uit Transkaukasië, Tjetsje­nen en Berg-kozakken!  Allen van wie de moskeeën zijn vernietigd en wier geloof en gewoonten door de Tsaren zijn geschonden, van nu af aan voortaan worden jullie geloof, jullie gewoonten, jullie nationale en culturele instellingen vrij en onschendbaar verklaard. Bouwt ongehin­derd aan uw nationale leven in vrijheid. Het is uw recht, kent uw rechten, ze zullen gelijk die van de andere volken van Rusland  door de macht van de revolutie, door de Raden van arbeiders, soldaten en boeren worden beschermd.” Het Commis­sa­riaat voor Natio­naliteiten voor­gezeten door Stalin legde alras contact met de vanaf 1917 Ruslandwijd opgerichte moslim­organisaties. Stalin richtte het Commissariaat voor Moslim­­zaken op en bood het voorzitterschap aan de gematigde mensjewiek Ahmed Tsalikov. We weten niet waarom, maar die ‘weigerde’ en toen werd de post gegeven aan de tartaar Mulla Nur Vakhitov. Die vormde in juni 1918 de Russische Partij van Moslim Communisten. Stalin leek dit te la­ten begaan, maar kort daarna werd Vakhitov in Kazan geëxecu­teerd en wel door de geheime dienst Tcheka. De partij werd meteen ontbonden en de functies van het Centraal Comité van de Commu­nistische Partij werden overgenomen door het Centraal Bureau van Moslim Organisaties van de Russische Communis­tische Partij.

Alles in dienst van de klassenstrijd

Al in maart 1919 werden de woorden ‘moslim organisaties’ vervangen door ‘organisaties van Volken in het oosten’. Het Moslim Commis­sariaat verdween spoedig daarna en het woord  moslim is nooit meer verschenen in de gremiën van de sovjetstaat. De officiële redenering was, dat wel inhoud en steun wordt verleend aan het beginsel van zelf­beschikking indien het gericht is tegen feodale, kapitalistische en imperialistische krachten, maar niet ten bate van ‘bourgeois’-begrippen en andere ficties die los staan van de klassenstrijd. Omdat de naar de moslim­gebieden ‘verhuisde’ Russen veelal het industriële proletariaat vormden temidden van moslim-feodalen, werkte dit zodanig gestelde beginsel in de praktijk uit ter meerdere glorie van het Russische volk. Het gedoodverfde doel bleef een cultuur die slechts voor de vorm naar nationaliteit was maar socialistisch naar inhoud. De nieuwe sovjetmens was toch vooral een Rus en zijn culturele en mentale superioriteit werd niet onder stoelen of banken geschoven. De onverenigbaarheid van de islam met de sovjet ‘way of life’ werd herhaaldelijk verkondigd en de islam werd als achter­lijk en belachelijk voorgesteld.

Dat laatste doen de Chinezen nu nog. De politico­loog Miao Yuanyi schrijft in zijn ‘Zhongguozi Lu’ (De Weg die China gaat) uit 1995: “Vergeleken met het Stalin-nationalisme is het moslim­nationalisme erg achterlijk. Gelukkig ligt er een woestijn tussen hen en ons, en hebben wij een sterke assimilatieve beschaving. Maar de westerse landen met hun mensenrechtengedoe, nou die zullen er nog wel een hele klus aan hebben. Het is het grootste probleem van na de koude oorlog geworden.” Er worden in de communistische stelsels dus wel in naam en officiëel benoemde religieuze hiërarchieën geduld, maar deze blijven machteloos tegenover de aanlokkelijkheid van strikt seculier onderwijs. In het leger werden geen moslims toegelaten op belangrijke posten. Vergelijk dat dan maar eens met het Nederlandse leger dat moslims bij voorrang aanstelt.

Assimilatiepolitiek

Er werd in de Sovjet-Unie ook een keiharde taalpolitiek gevoerd tegen elk ander schrift dan het cyrillische en tegen de arabische leenwoorden en orthografieën in talen die gebezigd worden door moslims binnen de sovjet­staat. Vanzelfsprekend werd alleen in het Russisch onderwezen. Eerst leek er weinig belangstelling voor moslim middelbare scholen, maar zodra er ook maar één Russisch kind schoolging, werd de tent drastisch gerussificeerd.
De eerste marxistische historicus, Pokrovskiy had het nog ‘absolyutnoye zlo’ (duivels) gevonden om het rijk naar niet-Russische volken uit te breiden, maar gaandeweg had men de doctrine van het mindere van twee kwaden beleden. De vergelijking met de voorstanders van de toetreding van Turkije tot de EU dringt zich hierop: “If you can’t beat them (/the moslims), join them”. Het woord zanoyevaniye (verovering) werd in dit verband ver­boden, men sprak van vrijwillige ver­eniging.

Naast de taal- en onderwijspolitiek werd nog een veel ingrijpender middel ingezet tegen de islamisering: de ‘vrijwillige’ verhuizing.

Deportatie en sociocide

Bij het sovjetbegrip narodnost (ethnische groep) hoorde helemaal niet het westerse idee van nationaliteit als grondslag voor een eigen grondgebied. (national’nost is dus niet territorium­gebonden!). De reden was nu deze: ter ‘bescherming’ van sommige volkeren kon­den ze misschien beter en masse ergens anders gaan wonen. De islamistische Krim­tartaren bleven zozeer van zowel de Russen als de beter geassimileerde Tartaren apart staan (zij namen bijvoorbeeld geen Russisch naam­achtervoegsel als –ov of –jev aan) dat hun te verstaan werd gegeven wellicht Allah beter te kunnen dienen door zijn woord elders te verspreiden. Dat wilden zij wel. De sovjetstaat zorgde voor de logistiek, treinen en vrachtauto’s en op ging het naar de Dar-el-Kafir, het nieuw te bewerken gebied der ongelovigen. Wij weten nog steeds niet waar hun nieuwe adres was, want niemand heeft ooit een verhuiskaart van die ondankbare moslims gekregen uit de zarubezhnyy (niet-sovjet Oosten). Tus­sen 1926 en 1939 zijn ook een miljoen Kozakken verhuisd en tijdens de tweede wereldoorlog nog eens een mil­joen moslims, zeker meer dan 1500 km van huis.

Kering van de islamitische opmars

Laten we hier eens aan denken, als we discussiëren met Europese en Amerikaanse politici, die ons willen laten geloven, dat de islam vrijheid betekent, dat er ‘moslim­democraten’ bestaan, dat we niet moeten discrimineren, dat we ze een hand moeten reiken, dat we onszelf in een soort verstarde bevangenheid en verbijstering als weerloze slachtoffers in een oprukkend moslimcorset moeten persen. De Spaanse Reconquista heeft 100 jaar geduurd. De rigoreuse sovjet­maatregelen bleken na 1989 niet voldoende bestand tegen de demografische veroveringsstrategie van de islam, uitgedragen door nog eens 75 miljoen Turkstaligen in de voormalige Sovjet­repu­blieken. Deze Turkstaligen in Centraal Azië heb­ben inmiddels van Turkije dubbele paspoorten hebben gekregen! Als zelfs het gereedschapstrommeltje van Stalin niet toereikend blijkt, hoe wil men dan toch een tandeloze euro-islam creëren?

Staatsopvoeding vanaf de prille jeugd

Het is tijd de religie te bezien vanuit psychia­trisch standpunt. Zie ‘De Toekomst van een Illusie’ door Sigmund Freud. Freud vreesde dat we er nog lang niet vanaf zijn. Psychiatrie in dienst van de volks­gezond­heid, daarover kunnen we ook nog veel leren van de Sovjet-Unie en ook van de Duitse Völkerseelenkunde, maar dat is meer een onderwerp voor een ander artikel.

Echter, een moslim wordt niet als moslim geboren, de bedrading is alsdan nog niet aangelegd. Met een drastisch cognitief opvoe­dings­program voor moeder en baby komt men een heel end. De president van Roemenië, de communist Ceaucescu hield statistieken bij van Roma-vrouwen die niet met Roemenen trouwden. Hij beloofde de Roma’s werk, huizen, ze mochten hun woonwagen houden en hun taal, als ze maar hun vrouwen met Roemenen lieten trouwen. Quod non; dus kregen ze niets. Dit nu lijkt mij ook een inspirerende gedachte met betrekking tot moslims die hun vrouwen immers verbieden om in te trouwen met niet-moslims. Zo worden ze voor de keuze gesteld: integreren of zich uitgesloten weten. Deze methode is evenwel geen oplossing voor overtuigde racisten. Die moeten dan maar wachten op de ontdekking van een moslim-gen dat alsdan middels genetische manipulatie wellicht kan worden geneutraliseerd.

Drs. Alfred Vierling

3 februari 2005  

opgemaakt naar Vierling's gastrede op 29 januari bij Voorpost onder het motto "Geen djihad in onze straat".

Bronnen:

1)       Bat Ye'Or “Islam and Dhimmitude, Where Civiliza­tions Collide”, Maddison Teaneck, Lancaster, Groot-Brittannië, 2002 

2)       Geoffrey Wheeler “Racial Problems in Soviet Muslim Asia”, uitgave Institute of Race relations, Oxford University Press, 1960.