Of u dat blaadje kent, is me niet bekend, lezer. Het
dingetje wordt uitgegeven door een organisatie die zich vertegenwoordiging in
België van de Europese commissie noemt. Het ding staat elke maand opnieuw
vol met artikels die slechts één enkele boodschap uitdragen: Alle goed beleid
is Europees; nationaal beleid is per definitie verdacht of tenminste van een
minder gehalte.
Het nummer van juli-augustus van 2002 gaat onder de titel
“ Immigratie, meer dan een noodzaak”. Er staat géén uitroepteken achter deze titel, en dus mag
men aannemen dat het om een stelling, een propositie gaat. De auteur legt in een goede drie bladzijden uit waarom,
volgens hem en vanuit een Europees standpunt, het VN-rapport, dat stelt dat
Europa in de komende decennia tientallen miljoenen immigranten moet
opnemen, ernstig moet worden genomen.
Men kent de argumentatie hieromtrent wellicht wel. Ik
herhaal ze hierna kort, voor de duidelijkheid.
Ondanks het feit dat Europa zo’n 8,5 % werklozen telt –
Europa vraagt Europees te denken, nietwaar ?(1)- geraken tal van vacatures maar
niet ingevuld. Bovendien groeit er al sedert de jaren tachtig een kloof tussen
de situatie van de niet gekwalificeerde immigranten en de immigranten met
diploma. Deze laatste groep wordt alsmaar groter en wordt steeds vaker
aangesproken door bedrijven die geen geschoolden meer zeggen te vinden op de
plaatselijke arbeidsmarkt.
Daarenboven zou de bevolking van Europa omstreeks 2025
afnemen, terwijl de 65-plussers 22,5 % van de bevolking zouden uitmaken.
En ‘dus’ bestaan er goede redenen om aan
immigratiepolitiek te doen, verklaart men in die kringen.
Uiteraard moet men denken aan de gevolgen van deze
immigratie voor de herkomstlanden, want massieve immigratie naar Europa betekent
braindrain voor de herkomstlanden. En ook dáár kunnen ze geschoolde
arbeidskrachten gebruiken.
En de toenemende onveiligheidgevoelens ? Het valt de
constructeurs van de 'Heerlijke Nieuwe Europese Wereld' moeilijk het bestaan van
deze onveiligheidsgevoelens te ontkennen. Ze hebben er al meteen de grote remedie
op gevonden: harmonisatie van de regels in verband met immigratie. Wat
dacht je anders: 'meer Europa, minder volkeren'. Iets anders kennen ze daar niet.
In wat volgt zal ik trachten aan te tonen dat de
gedachtegang van de dames en heren Eurobazen een kaas met grote gaten is., en
dat hun theorieën vol kromme redeneringen en simplismen steken en hun optreden
in deze zaak totaal onvoldragen is.
Immigratie:
de argumenten
De bazen van Europa halen volgende argumenten aan om
een extra-immigratie te verdedigen:
Ondanks
de nog steeds hoge werkloosheid, raakt een aantal functies niet opgevuld.
Bedrijven
zien zich zelfs verplicht om geschoolde arbeidskrachten buiten Europa te
gaan recruteren.
De
veroudering van de bevolking vereist een aanvulling in het algemeen
van de bevolking, die anders niet op peil blijft.
Niet
vermeld in mijn inleiding, maar wel door de auteur in Europabericht
aangehaald: immigratie valt toch niet te controleren, want per jaar komen er
een half miljoen illegale immigranten bij.
Om al deze problemen – die reëel zijn – op te lossen,
zou er dus maar een wondermiddel bestaan: de immigratie van tientallen
miljoenen mensen van buiten Europa.
Vooreerst dit: ‘tientallen miljoenen’: dat zijn er over
heel Europa tenminste 20 miljoen. Anders is er geen sprake van “tientallen”.
Dat is, brutaal gerekend, 6 % van de totale bevolking. Beseft men goed wat dit
betekent: nog eens zes % méér vreemdelingen in steden zoals Antwerpen,
Brussel, Rotterdam of Gent ? En dan maar klagen over de aangroei van wat men
“extreem-rechts” noemt ! Men moet ziende blind zijn om te geloven dat het
bij deze 6 % zal blijven. Het wegtrekken van enkele miljoenen mensen uit
Marokko zal in dat land een culturele en sociologische schok veroorzaken. De
geesten in dat land zullen voor een gedeelte vast op Europa georiënteerd
geraken. Europa zal voor hen een vast onderdeel van hun geestelijk wereldbeeld,
hun referentiekader worden. Het gevolg hiervan is duidelijk: de drempel om naar
Europa te “verhuizen” zal sterk verlagen. Derhalve zal de immigratie niet
bij 6 % blijven, maar in het kielzog van die zes procent zullen miljoenen
anderen eveneens immigreren. Hoe denkt men trouwens het immens moeilijke
vraagstuk van de gezinshereniging aan te pakken?Want de immigratiestop is precies daarom een zeef, omdat de West-Europese
landen niet anders kunnen dan “gezinshereniging” toe te staan, al weet men
maar al te goed dat het niet om her-eniging, maar veelal om ver-eniging gaat:
jonge immigranten blijven hun huwelijkspartners in hun herkomstland zoeken. Op
die manier blijft het geestelijke referentiekader, het geestelijke wereldbeeld
onverminderd gemengd Europees-Marokkaans – om dat voorbeeld maar aan te
houden. Met andere woorden: de voorgestelde immigratiepolitiek ondermijnt op
termijn de Europese eigenheid zelve.Staat
er niet in het verdrag van Maastricht dat de EU voor deze eigenheid zorg dient
te dragen ? Het is dus duidelijk dat een immigratie van 6 % niet als een op
zichzelf staand gegeven kan behandeld worden. Wie 20 miljoen immigranten naar
Europa wil halen – en 20 miljoen is slechts het minimum – weet wel waar hij
begint, maar niet waar hij eindigt. In het spoor van die 20miljoen zullen er vele andere miljoenen volgen, ook zonder
gezinshereniging. Heeft men dat verrekend in zijn plannen? Men leest daar
niets over.
Wie de immigratie op die manier bekijkt –en er is geen
andere keuze – begint te schaterlachen als hij leest: “ Een meer open beleid
en meer transparantie bij de migratiebewegingen lijkt aangewezen. Dat moet
gepaard gaat met inspanningen om emigratie in de landen van oorsprong minder
aantrekkelijk te maken.”(2)
Nou breekt mijn klomp !
Wie kan die logica nog volgen: aan de ene kant wil men
tientallen miljoenen immigranten naar Europa halen, aan de andere kantmoet dit “ gepaard gaan met inspanningen om de emigratie in landen van
oorsprong minder aantrekkelijk te maken.” Bestaan er nu echt geen nuttiger
methoden om ons zuurverdiende belastingsgeld op te maken dan éérst veel geld
in immigratie te stoppen, en nadien opnieuw veel geld uit te geven om diezelfde
immigratie minder aantrekkelijk te maken? Waar zijn die kwasten ginder in Europa
eigenlijk mee bezig?
En wat betekent : “Een meer open beleid en meer
transparantie”? Gaan we eindelijk beleven dat de correcte cijfers met
betrekking tot criminaliteit bekend zullen gemaakt worden? Gaan we te weten
komen wie er geld verdient aan de immigratieen wie de netto-betaler is? Gaan we weten of centra die dienen om de
vrije meningsuiting te onderdrukken – zoals het Lemancentrum – correct onder
controle gaan gehouden worden?
Op deze enkele, simpele vragen krijgt niemand een antwoord.
Let wel: deze enkele vragen vormen maar het begin van een lange, heel lange
reeks vragen.
Immigratie: de enige optie ?
Bovenstaande overwegingen vormen nog maar het begin van een
kritiek op het “ beleid” van de grote heren.
Laten we hierna eens systematisch elk van de vier hoger
vermelde argumentenonder de loupe
nemen:
Er
is een hoge werkloosheid, maar toch geraakt een aantal functies niet
opgevuld. Dat verschijnsel heeft zich altijd al voorgedaan. Men herinnere
zich de inspanningen van destijds de RVA om via herscholingen langdurig
werklozen uit de werklozensteun te halen. Men kent ook de klassieke verhalen
over misbruiken in diezelfde werkloosheidsuitkering: tweeverdieners waarvan
er één beroepswerkloze is; werklozen die nauwelijks tijd hebben om hun
controlestempel te gaan halen omdat het zwartwerk zoveel urenverlet
eigenlijk niet toestaat. Ook is het verschijnsel dat sommige beroepen niet
ingevuld rakenal veel ouder
dan Europa. Ikzelf heb dat verschijnsel gekend, toen ik als opdracht kreeg
onvindbare gelicentieerde lassers aan te werven. Dat is nu zo’n 25 jaar
geleden., lang vóór het verdrag van Maastricht.(3)
Moet men dergelijke problemen aanpakken door immigratie ? Natuurlijk niet,
en wel omdat men op die manier de oorzaak van het probleem omzeilt en,
bovendien, de nieuwe immigrées leert hoe je kan “profiteren”. Men laat
dit profitariaat immers onaangeroerd, en geeft daarmee tenminste een
verkeerde boodschap.
Onevenwichtigheden in de arbeidsmarkt zullen er altijd zijn. Ze zijn het gevolg
van veranderingen in de productietechnieken, van de evolutie van de
kostprijzen, van een onjuiste verloning, van verschuivingen in waardering
die aan beroepenkleeft, van de
afwezigheid van geschikte scholen en wellicht nog wel enkele van dat soort
zaken. Ik merk op dat het hier vrijwel allemaal om kwalitatieve en
bovendien erg locale dingen gaat. De waardering die een bepaald
beroep in een samenleving geniet, bijvoorbeeld, is een pure culturele
kwestie. Derhalve is de aanpak van de onevenwichtigheden in de arbeidsmarkt niet
alleen een zaak die het economische te boven gaat, maar bovendien moet deze
problematiek door locale overheden ter hand genomen worden. Dat gaat
regelrecht in tegen de bedoelingen van de eurocraten der EU, die immers ook die bevoegdheid naar
zich wil halen.
Wat erger is: men schijnt in EG-kringen niet goed van het kwalitatieve
karkater van deze problemen doordrongen te zijn en men schijnt te geloven
dat een op statistieken gebaseerde politiek de enige uitweg kan zijn. Anders
valt niet uit te leggen waarom men niet eerst het hoofd buigt over methoden
om die beroepen, waarvan er kennelijk te weinig zijn, meer aanzien en
prestige te doen krijgen, om maar dat aspect aan te raken. Anders gezegd:
deoptie om via immigratie dit
vraagstuk op te lossen kan slechts op de tweede plaats komen. Europa keert
dus de orde der dingen om en maakt een tweede optietot de eerste.
Intussen denkt men de werkloosheid, die op deze manier uiteraard even hoog
blijft, in te kunnen dijken door betere scholing. Dat is een illusie, omdat
scholing tegelijk een bepaald niveau van intellectuele kwalificatie bij de
kandidaat-leerling vereist. Men kan, om een extreem voorbeeld te geven,
mensen die nauwelijks de talenten bezitten om te leren lezen en schrijvenniet met succes tot arts opleiden. In een minder extreme zin stelt
dit probleem zich massaal in de arbeidsmarkt. De EG doet er alles aan om
zoveel mogelijk te industrialiseren en te automatiseren. Zelfs de landbouw
zou, volgens de denkbeelden van Fishler, een soort bio-industrie moeten
worden. Maar daardoor verhoogt men tegelijk het vereiste scholingsniveau. En
precies dat verhogende niveau haalt een bepaald percentage van de bevolking
niet. Vele “oude” beroepen vormden een professionele uitweg voor
minderbegaafden. Die uitweg wordt nu door de EG-politiek weggenomen.Ook hier
weer is immigratie niet de belangrijkste optie.
Bedrijven
zijn verplicht om arbeidskrachten buiten Europa te gaan halen.En ‘dus’
is immigratie noodzakelijk. Zou men niet eerst beter onderzoeken wáárom
bedrijven dat doen?
Gewoonlijk haalt men dan het voorbeeld van de aardbeienplukkers in Zuid-Spanje
of de kersenplukkers in Haspengouw aan. Dat is echter een marginaal
gedeelte. Internationale bedrijven ‘ multinationals’, zoals dat
tegenwoordig heet, voeren het als reguliere, bewuste politiek om
nationaliteiten door elkaar te mengen. Multinationals eisen een
horigheid aan de eigen organisatieen
wantrouwen een te hoge graad van nationale aanhorigheid. Deze laatste vinden
ze hinderlijk en ze noemen die “ eng en verwerpelijk”, want zij zijn de
ruimdenkende zakenlui. Ikzelf heb op die manier ooit woordelijk horen zeggen
: “Onze mensen worden niet beschouwd als Belgen, maar als leden van de
bedrijfsgemeenschap. Ons bedrijf is in België gevestigd, maar het had net
zo goed een andere plaats als vestigingsplaats kunnen kiezen.” Wees er
maar zeker van dat deze uitspraak in die kringen veel algemener is dan we
denken. Hier verschijnt wat vaak genoemd wordt : de civil society,
een internationale klasse van nationaliteitsloze figuren. Denk maar niet,
lezer, dat het hier alleen maar om topfunctionarissen gaat. Ik ken tal van
voorbeelden die heel gewone ingenieursfuncties verrichten. Met andere
woorden: Europa maakt zich illusies als het denkt dat het met zijn Europese
aanhorigheid hiertegen een dam kan opwerpen. Europa telt voor multinationals
evenmin als Nederland of Frankrijk: het is een vestigingsplaatsen en een
markt. Dat is alles.
Overigens heeft ook dit schuiven met hogergekwalificeerden altijd albestaan. Cijfers daarover zijn me niet meteen bekend, en ze werden
ook niet in het bewuste artikel van Europabericht vermeld.Echter: naar het getal gaat hier niet om de miljoenen waarover
dit 'Europa' spreekt als men het over “noodzakelijke” immigratie gaat.
De conclusie uit dit verhaal is, dat ook hier de kern van de problemen niet
te vinden is in een onevenwichtigheid binnen de arbeidsmarkt,maar een in wereldwijde vorm van economisch bezig zijn: de
multinationale bedrijvigheid. Dat heeft niets met immigratiepolitiek te
maken, maar alles met het voeren van een identiteitspolitiek.
Dat
de bevolking veroudert werd al tot vervelens toe herhaald. Waarom veroudert
een bevolking? Wat betekent het, dat een bevolking veroudert? Ik lees
hierover nauwelijks studies. Het volstaat niet om de problemen statistisch
in kaart te brengen om er dan vervolgens de immigratie als oplossing
tegenaan te plakken. Men moet de oorzaken onderzoeken. En, misschien, is het
zelfs niet eens verkeerd als de bevolking in Europa inderdaad zou dalen.
Want bevolkingsdruk betekent ook meer stress, minder gelegenheid om tot rust
te komen en dat soort dingen meer. Ik spreek me daarover hier niet uit, maar
men zou deze overwegingen toch minstens eens ten gronde kunnen maken.
Als een bevolking veroudert, wil dat zeggen dat het percentage bejaarden
oploopt, tot op een punt dat daaruit allerhande problemen voortkomen. Eén
ervan is het financiële plaatje, maar dat is lang niet het hele probleem.
Meer ouderen betekent ook: minder vermogen tot snel veranderen , meer
invloed van oudere ideeën; meer invloed van factoren zoals ervaring
enzovoorts. Ook hier weer geldt dat het lang niet zeker is dat meer
bejaarden noodzakelijk achteruitgang betekent. Ook hier spreek ik me niet
uit, maar ik breng wel tot uitdrukking dat ook hier de problemen in
hoofdzaak van kwalitatieve aard zijn, en dus niet geschikt voor een
aanpak vanuit een door statistieken gevoede politiek, zoals die van Europa,
vanwege zijn omvang, noodzakelijk zijn moet.
Maar, ten derde, de echte oplossing voor het probleem van de veroudering is
natuurlijk het voeren van een geboortepolitiek. Dat ligt zodanig voor de
hand, dat de vraag rijst waarom Europa zich bezighoudt met theorieën over
immigratie en niet eerst deze simpele , voor de hand liggende en gezonde
aanpak verkiest. Ik zal er geen kwaadaardigheid achter zoeken en het houden
op kromme gedachtegangen. De vraag moet overigens worden gesteld of het wel
fatsoenlijk te noemen valt de demografische problemen, waarvoor men zelf te
laf of te materialistisch is om er een doeltreffende politiek voor te
ontwerpen, af te wentelen op volkeren die wél hun verantwoordelijkheid voor
de toekomst nemen, en dáár “jong bloed” te gaan wegzuigen.
Immigratie
valt niet te controleren, getuige daarvan het half miljoen illegalen dat
jaarlijks instroomt. Daaruit volgt toch niet dat men 20 miljoen mensen moet
laten immigreren? Merkwaardige logica !
Het is onbegrijpelijk dat men
zulke dwaasheid uitkraamt en dag nog wel in kringen waar men de pretentie
koestert het allemaal beter te weten dan de nationale overheden.
Als de immigratie niet te
controleren valt, wat voor zin heeft het dan te pleiten voor een beleid van meer
openheid en meer transparantie in verband met migratie ? Waarom begint men er dan
überhaupt aan, en dan nog op zo’n massale schaal ? Als een proces niet de
beheersen valt, moet je datzelfde proces toch niet zelf nog eens uitdrukkelijk
bevorderen?
Overigens is de vraag of de
instroom van illegalen wel op de juiste manier wordt aangepakt.. Daarover
bestaat geen zekerheid en de manier waarop men de kritiek vanuit de hoek van
organisaties zoals het Vlaams Blok op deze illegalenpolitiek pareert doet sterk
denken aan een zwaktebod. Dat men eerst eens bewijze dat een betere, efficiëntere
illegalenpolitiek echt niet haalbaar is !
Besluit
Mijn besluit kan kort zijn. De EU-theorieën over een
zogenaamd noodzakelijke immigratiegolf van tientallen miljoenen mensen lijken
inderdaad op een kaas met vele gaten. De gaten komen overeen met de
onbeantwoorde vragen , die hierboven werden gesteld. Wie aandachtig gelezen
heeft voelt dat in deze bijdrage het vraagstuk zelfs maar in een eerste
benadering gesteld werd. Er komt nog veel meer bij zien.Een voorbeeld is de verhouding met het Islamitisch fundamentalisme. Een
ander probleem is de verhouding met de Noord-Afrikaanse staten, die - vanwege de
aanwezigheid van vele van hun ex-landgenoten in Europa - noodzakelijk moet
veranderen. Deze kwestie heeft ook tal van geopolitieke en strategisch-militaire
aspecten.
Kortom: de EU-theorie over de bedoelde immigratie blijkt
een paniekerige angstkreet te wezen, en dat bewijst dat de politiek, als die door
Europa gevoerd wordt, er geenszins aanspraak op kan maken van een beter gehalte
te zijn dan de nationale tegenvoeters daarvan.
Tenslotte nog dit: ik heb nooit kunnen begrijpen dat
bestuurders op dergelijke koude, afstandelijke, gevoelloze manier met mensen en
hun lot kunnen omspringen. “Als er te weinig mensen zijn, dan voer je die van
elders in”. Zijn mensen dan zoals kolen of petroleum, dat men invoert als de
eigen voorraden niet volstaan.
Daarmee zal het woord van de Franse schrijver André Suarez
op Europa van toepassing zijn: “Ik zing de lof van de kleine staten. Alleen
zij zijn naar de maat van de mens. De grote rijken zijn slechts toegelegd op de
maat van de soort. De kleine naties hebben de stad uitgevonden, de moraal en het
individu. De grote rijken hebben zelfs nooit oog gehad voor de voor
menselijkheid noodzakelijke wetgeving, noch voor de menselijke waardigheid.”(4)
Europa, inderdaad, denkt slechts aan statistieken. Niet aan
mensen.
Jaak Peeters
Verwijzingen:
(1)In hetzelfde nummer van Europabericht staat een verontschuldiging
afgedrukt. Bij het opsturen van enquêteformulieren kregen een aantal mensen een
formulier in een verkeerde taal. Men verontschuldigt zich daarvoor, maar vraagt
meteen dat die mensen , in een echte europese geest, daar niet te zwaar
aan zouden tillen. We kennen dat, nietwaar, als Vlamingen?
(2)Europabericht nr 267, juli-augustus 2002, blz 5.
Dit artikel is
eerder verschenen in “Het Verbond” jrg 14, nr 7, september 2002 (een uitgave
van Nationalistisch Verbond Nederlandse Volksbeweging) en met toestemming van de
betreffende redactie en de auteur alhier geplaatst.