HEEMLAND 26 (lente 2003)

 

Een paniekerige Europese kreet voor immigratie

  

Europabericht

Of u dat blaadje kent, is me niet bekend, lezer. Het dingetje wordt uitgegeven door een organisatie die zich vertegenwoordiging in België van de Europese commissie noemt. Het ding staat elke maand opnieuw vol met artikels die slechts één enkele boodschap uitdragen: Alle goed beleid is Europees; nationaal beleid is per definitie verdacht of tenminste van een minder gehalte.

Het nummer van juli-augustus van 2002 gaat onder de titel “ Immigratie, meer dan een noodzaak”. Er staat géén uitroepteken achter deze titel, en dus mag men aannemen dat het om een stelling, een propositie gaat. De auteur legt in een goede drie bladzijden uit waarom, volgens hem en vanuit een Europees standpunt, het VN-rapport, dat stelt dat Europa in de komende decennia tientallen miljoenen immigranten moet opnemen, ernstig moet worden genomen.

Men kent de argumentatie hieromtrent wellicht wel. Ik herhaal ze hierna kort, voor de duidelijkheid.

Ondanks het feit dat Europa zo’n 8,5 % werklozen telt – Europa vraagt Europees te denken, nietwaar ?(1)- geraken tal van vacatures maar niet ingevuld. Bovendien groeit er al sedert de jaren tachtig een kloof tussen de situatie van de niet gekwalificeerde immigranten en de immigranten met diploma. Deze laatste groep wordt alsmaar groter en wordt steeds vaker aangesproken door bedrijven die geen geschoolden meer zeggen te vinden op de plaatselijke arbeidsmarkt.

Daarenboven zou de bevolking van Europa omstreeks 2025 afnemen, terwijl de 65-plussers 22,5 % van de bevolking zouden uitmaken.

En ‘dus’ bestaan er goede redenen om aan immigratiepolitiek te doen, verklaart men in die kringen.

Uiteraard moet men denken aan de gevolgen van deze immigratie voor de herkomstlanden, want massieve immigratie naar Europa betekent braindrain voor de herkomstlanden. En ook dáár kunnen ze geschoolde arbeidskrachten gebruiken.
En de toenemende onveiligheidgevoelens ? Het valt de constructeurs van de 'Heerlijke Nieuwe Europese Wereld' moeilijk het bestaan van deze onveiligheidsgevoelens te ontkennen. Ze hebben er al meteen de grote remedie op gevonden: harmonisatie van de regels in verband met immigratie. Wat dacht je anders: 'meer Europa, minder volkeren'. Iets anders kennen ze daar niet.

In wat volgt zal ik trachten aan te tonen dat de gedachtegang van de dames en heren Eurobazen een kaas met grote gaten is., en dat hun theorieën vol kromme redeneringen en simplismen steken en hun optreden in deze zaak totaal onvoldragen is.

Immigratie: de argumenten

 De bazen van Europa halen volgende argumenten aan om een extra-immigratie te verdedigen:

  1. Ondanks de nog steeds hoge werkloosheid, raakt een aantal functies niet opgevuld.
  2. Bedrijven zien zich zelfs verplicht om geschoolde arbeidskrachten buiten Europa te gaan recruteren.
  3. De veroudering van de bevolking vereist een aanvulling in het algemeen van de bevolking, die anders niet op peil blijft.
  4. Niet vermeld in mijn inleiding, maar wel door de auteur in Europabericht aangehaald: immigratie valt toch niet te controleren, want per jaar komen er een half miljoen illegale immigranten bij.

Om al deze problemen – die reëel zijn – op te lossen, zou er dus maar een wondermiddel bestaan: de immigratie van tientallen miljoenen mensen van buiten Europa.

Vooreerst dit: ‘tientallen miljoenen’: dat zijn er over heel Europa tenminste 20 miljoen. Anders is er geen sprake van “tientallen”. Dat is, brutaal gerekend, 6 % van de totale bevolking. Beseft men goed wat dit betekent: nog eens zes % méér vreemdelingen in steden zoals Antwerpen, Brussel, Rotterdam of Gent ? En dan maar klagen over de aangroei van wat men “extreem-rechts” noemt ! Men moet ziende blind zijn om te geloven dat het bij deze 6 % zal blijven. Het wegtrekken van enkele miljoenen mensen uit Marokko zal in dat land een culturele en sociologische schok veroorzaken. De geesten in dat land zullen voor een gedeelte vast op Europa georiënteerd geraken. Europa zal voor hen een vast onderdeel van hun geestelijk wereldbeeld, hun referentiekader worden. Het gevolg hiervan is duidelijk: de drempel om naar Europa te “verhuizen” zal sterk verlagen. Derhalve zal de immigratie niet bij 6 % blijven, maar in het kielzog van die zes procent zullen miljoenen anderen eveneens immigreren. Hoe denkt men trouwens het immens moeilijke vraagstuk van de gezinshereniging aan te pakken?  Want de immigratiestop is precies daarom een zeef, omdat de West-Europese landen niet anders kunnen dan “gezinshereniging” toe te staan, al weet men maar al te goed dat het niet om her-eniging, maar veelal om ver-eniging gaat: jonge immigranten blijven hun huwelijkspartners in hun herkomstland zoeken. Op die manier blijft het geestelijke referentiekader, het geestelijke wereldbeeld onverminderd gemengd Europees-Marokkaans – om dat voorbeeld maar aan te houden. Met andere woorden: de voorgestelde immigratiepolitiek ondermijnt op termijn de Europese eigenheid zelve.  Staat er niet in het verdrag van Maastricht dat de EU voor deze eigenheid zorg dient te dragen ? Het is dus duidelijk dat een immigratie van 6 % niet als een op zichzelf staand gegeven kan behandeld worden. Wie 20 miljoen immigranten naar Europa wil halen – en 20 miljoen is slechts het minimum – weet wel waar hij begint, maar niet waar hij eindigt. In het spoor van die 20 miljoen zullen er vele andere miljoenen volgen, ook zonder gezinshereniging. Heeft men dat verrekend in zijn plannen? Men leest daar niets over.

Wie de immigratie op die manier bekijkt –en er is geen andere keuze – begint te schaterlachen als hij leest: “ Een meer open beleid en meer transparantie bij de migratiebewegingen lijkt aangewezen. Dat moet gepaard gaat met inspanningen om emigratie in de landen van oorsprong minder aantrekkelijk te maken.”(2)

Nou breekt mijn klomp !

Wie kan die logica nog volgen: aan de ene kant wil men tientallen miljoenen immigranten naar Europa halen, aan de andere kant  moet dit “ gepaard gaan met inspanningen om de emigratie in landen van oorsprong minder aantrekkelijk te maken.” Bestaan er nu echt geen nuttiger methoden om ons zuurverdiende belastingsgeld op te maken dan éérst veel geld in immigratie te stoppen, en nadien opnieuw veel geld uit te geven om diezelfde immigratie minder aantrekkelijk te maken? Waar zijn die kwasten ginder in Europa eigenlijk mee bezig?

En wat betekent : “Een meer open beleid en meer transparantie”? Gaan we eindelijk beleven dat de correcte cijfers met betrekking tot criminaliteit bekend zullen gemaakt worden? Gaan we te weten komen wie er geld verdient aan de immigratie  en wie de netto-betaler is? Gaan we weten of centra die dienen om de vrije meningsuiting te onderdrukken – zoals het Lemancentrum – correct onder controle gaan gehouden worden?

Op deze enkele, simpele vragen krijgt niemand een antwoord. Let wel: deze enkele vragen vormen maar het begin van een lange, heel lange reeks vragen.

 Immigratie: de enige optie ?

Bovenstaande overwegingen vormen nog maar het begin van een kritiek op het “ beleid” van de grote heren.

Laten we hierna eens systematisch elk van de vier hoger vermelde argumenten  onder de loupe nemen:

  1. Er is een hoge werkloosheid, maar toch geraakt een aantal functies niet opgevuld. Dat verschijnsel heeft zich altijd al voorgedaan. Men herinnere zich de inspanningen van destijds de RVA om via herscholingen langdurig werklozen uit de werklozensteun te halen. Men kent ook de klassieke verhalen over misbruiken in diezelfde werkloosheidsuitkering: tweeverdieners waarvan er één beroepswerkloze is; werklozen die nauwelijks tijd hebben om hun controlestempel te gaan halen omdat het zwartwerk zoveel urenverlet eigenlijk niet toestaat. Ook is het verschijnsel dat sommige beroepen niet ingevuld raken  al veel ouder dan Europa. Ikzelf heb dat verschijnsel gekend, toen ik als opdracht kreeg onvindbare gelicentieerde lassers aan te werven. Dat is nu zo’n 25 jaar geleden., lang vóór het verdrag van Maastricht.(3)
    Moet men dergelijke problemen aanpakken door immigratie ? Natuurlijk niet, en wel omdat men op die manier de oorzaak van het probleem omzeilt en, bovendien, de nieuwe immigrées leert hoe je kan “profiteren”. Men laat dit profitariaat immers onaangeroerd, en geeft daarmee tenminste een verkeerde boodschap.
    Onevenwichtigheden in de arbeidsmarkt zullen er altijd zijn. Ze zijn het gevolg van veranderingen in de productietechnieken, van de evolutie van de kostprijzen, van een onjuiste verloning, van verschuivingen in waardering die aan beroepen  kleeft, van de afwezigheid van geschikte scholen en wellicht nog wel enkele van dat soort zaken. Ik merk op dat het hier vrijwel allemaal om kwalitatieve en bovendien erg locale dingen gaat. De waardering die een bepaald beroep in een samenleving geniet, bijvoorbeeld, is een pure culturele kwestie. Derhalve is de aanpak van de onevenwichtigheden in de arbeidsmarkt niet alleen een zaak die het economische te boven gaat, maar bovendien moet deze problematiek door locale overheden ter hand genomen worden. Dat gaat regelrecht in tegen de bedoelingen van de eurocraten der EU, die immers ook die bevoegdheid naar zich wil halen.
    Wat erger is: men schijnt in EG-kringen niet goed van het kwalitatieve karkater van deze problemen doordrongen te zijn en men schijnt te geloven dat een op statistieken gebaseerde politiek de enige uitweg kan zijn. Anders valt niet uit te leggen waarom men niet eerst het hoofd buigt over methoden om die beroepen, waarvan er kennelijk te weinig zijn, meer aanzien en prestige te doen krijgen, om maar dat aspect aan te raken. Anders gezegd: de optie om via immigratie dit vraagstuk op te lossen kan slechts op de tweede plaats komen. Europa keert dus de orde der dingen om en maakt een tweede optie  tot de eerste.
    Intussen denkt men de werkloosheid, die op deze manier uiteraard even hoog blijft, in te kunnen dijken door betere scholing. Dat is een illusie, omdat scholing tegelijk een bepaald niveau van intellectuele kwalificatie bij de kandidaat-leerling vereist. Men kan, om een extreem voorbeeld te geven, mensen die nauwelijks de talenten bezitten om te leren lezen en schrijven  niet met succes tot arts opleiden. In een minder extreme zin stelt dit probleem zich massaal in de arbeidsmarkt. De EG doet er alles aan om zoveel mogelijk te industrialiseren en te automatiseren. Zelfs de landbouw zou, volgens de denkbeelden van Fishler, een soort bio-industrie moeten worden. Maar daardoor verhoogt men tegelijk het vereiste scholingsniveau. En precies dat verhogende niveau haalt een bepaald percentage van de bevolking niet. Vele “oude” beroepen vormden een professionele uitweg voor minderbegaafden. Die uitweg wordt nu door de EG-politiek weggenomen.Ook hier weer is immigratie niet de belangrijkste optie.
  2. Bedrijven zijn verplicht om arbeidskrachten buiten Europa te gaan halen.En ‘dus’ is immigratie noodzakelijk. Zou men niet eerst beter onderzoeken wáárom bedrijven dat doen?
    Gewoonlijk haalt men dan het voorbeeld van de aardbeienplukkers in Zuid-Spanje of de kersenplukkers in Haspengouw aan. Dat is echter een marginaal gedeelte. Internationale bedrijven ‘ multinationals’, zoals dat tegenwoordig heet, voeren het als reguliere, bewuste politiek om nationaliteiten door elkaar te mengen. Multinationals eisen een horigheid aan de eigen organisatie  en wantrouwen een te hoge graad van nationale aanhorigheid. Deze laatste vinden ze hinderlijk en ze noemen die “ eng en verwerpelijk”, want zij zijn de ruimdenkende zakenlui. Ikzelf heb op die manier ooit woordelijk horen zeggen : “Onze mensen worden niet beschouwd als Belgen, maar als leden van de bedrijfsgemeenschap. Ons bedrijf is in België gevestigd, maar het had net zo goed een andere plaats als vestigingsplaats kunnen kiezen.” Wees er maar zeker van dat deze uitspraak in die kringen veel algemener is dan we denken. Hier verschijnt wat vaak genoemd wordt : de civil society, een internationale klasse van nationaliteitsloze figuren. Denk maar niet, lezer, dat het hier alleen maar om topfunctionarissen gaat. Ik ken tal van voorbeelden die heel gewone ingenieursfuncties verrichten. Met andere woorden: Europa maakt zich illusies als het denkt dat het met zijn Europese aanhorigheid hiertegen een dam kan opwerpen. Europa telt voor multinationals evenmin als Nederland of Frankrijk: het is een vestigingsplaatsen en een markt. Dat is alles.
    Overigens heeft ook dit schuiven met hogergekwalificeerden altijd al  bestaan. Cijfers daarover zijn me niet meteen bekend, en ze werden ook niet in het bewuste artikel van Europabericht vermeld. Echter: naar het getal gaat hier niet om de miljoenen waarover dit 'Europa' spreekt als men het over “noodzakelijke” immigratie gaat.
    De conclusie uit dit verhaal is, dat ook hier de kern van de problemen niet te vinden is in een onevenwichtigheid binnen de arbeidsmarkt,  maar een in wereldwijde vorm van economisch bezig zijn: de multinationale bedrijvigheid. Dat heeft niets met immigratiepolitiek te maken, maar alles met het voeren van een identiteitspolitiek.
  1. Dat de bevolking veroudert werd al tot vervelens toe herhaald. Waarom veroudert een bevolking? Wat betekent het, dat een bevolking veroudert? Ik lees hierover nauwelijks studies. Het volstaat niet om de problemen statistisch in kaart te brengen om er dan vervolgens de immigratie als oplossing tegenaan te plakken. Men moet de oorzaken onderzoeken. En, misschien, is het zelfs niet eens verkeerd als de bevolking in Europa inderdaad zou dalen. Want bevolkingsdruk betekent ook meer stress, minder gelegenheid om tot rust te komen en dat soort dingen meer. Ik spreek me daarover hier niet uit, maar men zou deze overwegingen toch minstens eens ten gronde kunnen maken.
    Als een bevolking veroudert, wil dat zeggen dat het percentage bejaarden oploopt, tot op een punt dat daaruit allerhande problemen voortkomen. Eén ervan is het financiële plaatje, maar dat is lang niet het hele probleem. Meer ouderen betekent ook: minder vermogen tot snel veranderen , meer invloed van oudere ideeën; meer invloed van factoren zoals ervaring enzovoorts. Ook hier weer geldt dat het lang niet zeker is dat meer bejaarden noodzakelijk achteruitgang betekent. Ook hier spreek ik me niet uit, maar ik breng wel tot uitdrukking dat ook hier de problemen in hoofdzaak van kwalitatieve aard zijn, en dus niet geschikt voor een aanpak vanuit een door statistieken gevoede politiek, zoals die van Europa, vanwege zijn omvang, noodzakelijk zijn moet.
    Maar, ten derde, de echte oplossing voor het probleem van de veroudering is natuurlijk het voeren van een geboortepolitiek. Dat ligt zodanig voor de hand, dat de vraag rijst waarom Europa zich bezighoudt met theorieën over immigratie en niet eerst deze simpele , voor de hand liggende en gezonde aanpak verkiest. Ik zal er geen kwaadaardigheid achter zoeken en het houden op kromme gedachtegangen. De vraag moet overigens worden gesteld of het wel fatsoenlijk te noemen valt de demografische problemen, waarvoor men zelf te laf of te materialistisch is om er een doeltreffende politiek voor te ontwerpen, af te wentelen op volkeren die wél hun verantwoordelijkheid voor de toekomst nemen, en dáár “jong bloed” te gaan wegzuigen.
  2. Immigratie valt niet te controleren, getuige daarvan het half miljoen illegalen dat jaarlijks instroomt. Daaruit volgt toch niet dat men 20 miljoen mensen moet laten immigreren? Merkwaardige logica !
    Het is onbegrijpelijk dat men zulke dwaasheid uitkraamt en dag nog wel in kringen waar men de pretentie koestert het allemaal beter te weten dan de nationale overheden. Als de immigratie niet te controleren valt, wat voor zin heeft het dan te pleiten voor een beleid van meer openheid en meer transparantie in verband met migratie ? Waarom begint men er dan überhaupt aan, en dan nog op zo’n massale schaal ? Als een proces niet de beheersen valt, moet je datzelfde proces toch niet zelf nog eens uitdrukkelijk bevorderen? 
    Overigens is de vraag of de instroom van illegalen wel op de juiste manier wordt aangepakt.. Daarover bestaat geen zekerheid en de manier waarop men de kritiek vanuit de hoek van organisaties zoals het Vlaams Blok op deze illegalenpolitiek pareert doet sterk denken aan een zwaktebod. Dat men eerst eens bewijze dat een betere, efficiëntere illegalenpolitiek echt niet haalbaar is !

Besluit

Mijn besluit kan kort zijn. De EU-theorieën over een zogenaamd noodzakelijke immigratiegolf van tientallen miljoenen mensen lijken inderdaad op een kaas met vele gaten. De gaten komen overeen met de onbeantwoorde vragen , die hierboven werden gesteld. Wie aandachtig gelezen heeft voelt dat in deze bijdrage het vraagstuk zelfs maar in een eerste benadering gesteld werd. Er komt nog veel meer bij zien.  Een voorbeeld is de verhouding met het Islamitisch fundamentalisme. Een ander probleem is de verhouding met de Noord-Afrikaanse staten, die - vanwege de aanwezigheid van vele van hun ex-landgenoten in Europa - noodzakelijk moet veranderen. Deze kwestie heeft ook tal van geopolitieke en strategisch-militaire aspecten.

Kortom: de EU-theorie over de bedoelde immigratie blijkt een paniekerige angstkreet te wezen, en dat bewijst dat de politiek, als die door Europa gevoerd wordt, er geenszins aanspraak op kan maken van een beter gehalte te zijn dan de nationale tegenvoeters daarvan.

Tenslotte nog dit: ik heb nooit kunnen begrijpen dat bestuurders op dergelijke koude, afstandelijke, gevoelloze manier met mensen en hun lot kunnen omspringen. “Als er te weinig mensen zijn, dan voer je die van elders in”. Zijn mensen dan zoals kolen of petroleum, dat men invoert als de eigen voorraden niet volstaan.

Daarmee zal het woord van de Franse schrijver André Suarez op Europa van toepassing zijn: “Ik zing de lof van de kleine staten. Alleen zij zijn naar de maat van de mens. De grote rijken zijn slechts toegelegd op de maat van de soort. De kleine naties hebben de stad uitgevonden, de moraal en het individu. De grote rijken hebben zelfs nooit oog gehad voor de voor menselijkheid noodzakelijke wetgeving, noch voor de menselijke waardigheid.”(4)

Europa, inderdaad, denkt slechts aan statistieken. Niet aan mensen.

 

 

Jaak Peeters

 

Verwijzingen:

 

(1)   In hetzelfde nummer van Europabericht staat een verontschuldiging afgedrukt. Bij het opsturen van enquêteformulieren kregen een aantal mensen een formulier in een verkeerde taal. Men verontschuldigt zich daarvoor, maar vraagt meteen dat die mensen , in een echte europese geest, daar niet te zwaar aan zouden tillen. We kennen dat, nietwaar, als Vlamingen?

(2)   Europabericht nr 267, juli-augustus 2002, blz 5.

(3)   Dat verdrag dateert van 1992.

(4) Geciteerd in Alain Finkelkraut, “Comment peut-on-etre Croate?” Gallimard,1992, blz 22.

 

Dit artikel is eerder verschenen in “Het Verbond” jrg 14, nr 7, september 2002 (een uitgave van Nationalistisch Verbond Nederlandse Volksbeweging) en met toestemming van de betreffende redactie en de auteur alhier geplaatst.

 

terug naar Heemland Hoofdbladzijde

naar Heemland 26, Dyab Abu Jahjah's gistende moslimjeugd