HEEMLAND 26 (lente 2003)
BESCHOUWINGEN
Terugblik
op de verkiezingen
De
verschuivingen bij de stembusuitslagen van 22 januari jongstleden vergeleken met
die van 15 mei vorig jaar wijzen bij ontleding van het beschikbare
cijfermateriaal helemaal niet op een massale zwenking van de kiezers van rechts
naar links zoals door de meeste media luidruchtig verondersteld is, waar dan
Wouter Bos toe zou hebben bijgedragen door zijn uitstraling van zogenaamd
oprechte openheid. Dit laatste was voor de oplettende bekijker van de
televisierapportages al sterk de vraag; Bos ging wel in gesprek met kiezers maar
zodra hij de wind van voren kreeg en merkte niet te overtuigen, liet hij
het praten met de aangesprokene erbij zitten om zich schielijk tot een ander te
wenden of zich te richten op zijn begeleiders.
Maar
nu de cijfers. Van de stemmers op de PvdA had hiervoor 15 % helemaal niet
gestemd: dit aantal van 400.000 stemmen is goed voor 7 zetels. Terwijl van de
LPF-aanhang van 15 mei 2002 slechts 6 % met zijn stem naar de PvdA is
overgestapt, zijnde 100.000 kiezers, is maar liefst ruim 24 % niet meer
naar de stembus getogen. Dat zijn ook 400.000 burgers die het voor gezien
hielden, ernstig teleurgesteld als ze waren over wat de politiek in het algemeen
en meer in het bijzonder de LPF-club van Ed Maas voor hen nog kon betekenen.
De
teleurgestelden in de LPF zijn niet massaal overgelopen naar links zoals door
het commentariërende journalistendom verkondigd is ter verklaring van het
zegerijke herstel van de PvdA. Die ontgoochelde mensen zijn gewoon weggebleven.
Het linkse herstel kwam van de in buurthuizen, bij verenigingen en andere
gelegenheden opgetrommelde kiezers, waarschijnlijk vooral van heel veel
allochtonen die vorig jaar niet waren komen opdagen. De politieke ommekeer is
dus geen gevolg van grote wijzigingen in politieke opvattingen onder het
kiezersvolk maar door grote veranderingen in het soort mensen dat bij deze
verkiezing zijn stem uitbracht. Veel meer allochtonen kwamen opdagen en veel
meer autochtonen bleven juist weg bij deze verkiezing van 22 januari.
De
LPF moest het voor de nog behaalde zetels grotendeels hebben van de 26 percent
van zijn eerdere stemvolk die òf behoort tot groepen burgers aan de rechter
kant van de VVD wat betreft amerikanisme, kapitalisme en beduchtheid omtrent hun
belangen (ongestoorde bevoorrechting van hun vastgoedbeleggingen en
activiteiten, bescherming van hun bezittingen tegen waardedalingen en
criminaliteit), deze burgers kunnen de vaste aanhang gaan vormen van de
huidige LPF - , òf erop stemde om andere beweegredenen zoals
nationalistische: ‘eigen volk eerst’ en de lijst toch nog één keer het
voordeel van de twijfel gunde. Diezelfde twijfel bij volksgezinde kiezers
leidde bij de enige weken later gehouden provinciale statenverkiezingen tot een
verdere daling in de kiezersgunst.
Onzes
inziens heeft de LPF de afwending van de kiezers goeddeels aan zich zelf te
wijten. Sociaal-economisch worden de ontwaakte kwade burgers, vaak voormalige
stemmers op de LPF, immers door het kabinet Balkenende I en door het in de
maak zijnde roodgroene kabinet Balkenende II volledig vergeten.
Sociaal-cultureel doen het zwalkende gedrag van onder meer Nawijn en de
krankzinnige voorzichtigheid waarmee vijandige alloculturele uitingen tegemoet
worden getreden, (van aanpakken is geen sprake !,) het ergste vrezen voor
wat betreft de zeer noodzakelijke beleidsombuigingen. Herstel van vertrouwen in
‘de politiek’ zal er, indien overheid en regering zo doorgaan, niet komen.
Ruim
een jaar geleden stelden wij reeds dat het met de economie en met de financiële
toestand van veel huishoudens matig tot slecht gaat. Velen hebben aan deze tijd
een gigantische kater overgehouden door enorme verliezen op de financiële
markten en in hun in aandeelpakketten opgebouwde pensioenen en
beleggingshypotheken. De financiële wereld treft hierin zeker ernstige blaam;
zovele niet met de financiële varkenscyclus van het bedrijfsleven ingevoerde
burgers is toch voorgesteld dat men wel een dief van zichzelf was om niet mee te
gaan in de aangeheven ’wave’.
Banken
en verzekeraars hebben zonder enige terughoudend hun ‘financiële producten’
met veel verve in wervende reclames aan de man gebracht tot diep in het jaar
2000 toe, het aanvangsjaar van het nieuwe millennium en tevens - in weerwil van de
begeleidende jubel hierover en over de new economy van het internet waardoor
oude financieel-economische waarheden niet meer zouden gelden - van de glijdende
neergang.
Het bedrijfsleven heeft na jaren van grote voorspoed en buitensporige winsten laten zien in die glorietijden vaak ruimschoots de zaken doelbewust verkeerd te hebben voorgesteld, aandeelhouders beduveld te hebben, aan extreme zelfverrijking gedaan te hebben en ook anderszins zich te buiten gegaan te zijn, ingegeven door patsergedrag van het topmanagement ?, aan wanbeleid door volstrekt financieel onverantwoorde overnames, liefst van uitzonderlijk duurgeprijsde anglo-amerikaanse ondernemingen en het neerleggen van enorme licentiebedragen van miljarden aan overheden voor etherfrequenties (UMTS), alles voorlopig te bekostigen door het opnemen van enorme kredieten. De afrekeningen zijn neergelegd bij de te schaden bedrijven zelf en bij de aandeelhouders. Het woord “aandeelhouderswaarde”, shareholdersvalue heeft nog nooit zo’n wrange smaak gekregen vooral als het van toenmalige bestuurders en commissarissen kwam. Nadien is er nog geen greintje van enige bekentenis van schuld of schaamte door een vertegenwoordiging van bedrijfsleven, banken of meeprofiterende overheid geweest
.
Hoe
de politiek zich drukt
Ruim
voor de vorige verkiezingen van 15 mei 2002 was dit alles al volop aan de orde
van de dag, maar het speelde merkwaardigerwijs destijds geen ene rol in die
verkiezingen. Het kabinet Balkenende I kwam er met steun van de
onwaarachtig optredende LPF dat handjeklap speelde met de gevestigde orde, en
het maakte in zijn strategisch akkoord geen enkele melding van de breekbare
toestand en van de instorting van het vertrouwen in de financiële markten en de
economie als geheel.
Thans
is nog geen begin van een poging tot herstel van sociaal-economisch vertrouwen
op tafel gelegd. De overheid bij monde van de regering, en ook het
bedrijfsleven, de werkgevers en vakbonden via haar vertegenwoordigers, munten
uit in vermijding. Het laten blijken van besef van de geleden grote verliezen
bij de particuliere huishoudens kan er bij hen kennelijk niet af, laat staan
dat er begrip wordt getoond voor de moeilijke situatie waarin deze verzeild zijn
geraakt of dat daar in het beleid en de lastenverdelingen rekening mee gehouden
gaat worden.
Wel
klagen overheid en bedrijfsleven om het hardst over hun eigen benarde financiële
toestand door de economische teruggang, even hun kortgeleden verkregen rijkdom
vergetend, en praten ze over bezuinigingen, lastenverzwaringen en
loonmatigingen, op te hoesten door en te halen bij veelal diezelfde
particuliere huishoudens. Ze hebben het zelfs helemaal niet over de door de
burgers geleden schade. Wat hen bezig houdt is hoe de overheid aan haar
miljarden moet komen en de winstgevendheid van de bedrijven opgekrikt kan
worden, de gewone burgers zijn bij hen niet in beeld.
De
gevestigde politieke partijen, CDA, PvdA en de andere die een nieuw kabinet willen gaan
vormen, maken zich er alleen zorgen over of ze het geld voor de staat wel bijeen
kunnen schrapen om gedurende de komende regeringsperiode uit te komen op een zo
gering mogelijk financieringstekort.
Hiervoor moet, wil men op het einde van de
rit op een sluitende begroting uitkomen zoals het CDA wil, de komende vier jaar
voor 14,5 miljard euro bespaard worden door bezuinigingen en lastenverzwaringen,
weg te halen bij burgers en bedrijven.
Wordt tegen die tijd evenwel een begrotingstekort van 0,5 % aanvaardbaar geacht
zoals de PvdA vindt,
dan is dit nog steeds 9,5 miljard euro. Hierbovenop wil de PvdA dan toch weer 6 miljard extra bezuinigen voor leuke dingen voor haar
eigen achterban. Samen kwamen CDA en PvdA uit op het lieve bedrag van 20 miljard euro,
alles te
plukken van burgers en bedrijven ! Of denkt U dat de gevestigde politiek
deze miljarden gaat halen bij de overheid zelf ?, politieke bestuurders
die zulke ruime ambities hebben inzake zorg, veiligheid, onderwijs en …
integratie ?! ‘De Club van Tien Miljoen’ schat de oplopende kosten als
gevolg van de immigraties zo al op 10 miljard euro per jaar !, zeker is
5,7 miljard. (1)
In plaats van het maken van pas op de plaats en na te
gaan waar al die miljarden die in deze sectoren uitgegeven zijn, gebleven en
verdwenen zijn (Algemene Rekenkamer), en de tering naar de nering te zetten,
wordt op de oude voet doorgegaan door macro-economisch gewoon maar de geldkraan
van de staat, gevoed door belastingopbrengsten en lastenverzwaringen, open te
laten staan. Op de webstek van Heemland hebben we onder het kopje “Gemiste
kansen” veel geschikte, haalbare voorstellen gedaan om het geld daar te halen waar het opgepot is, en om
de burgers naar draagkracht te behandelen en hun koopkracht te herstellen, en
wel aselectief: dus niet slechts de rijken en de armen, niet slechts de
woningbezittende huishoudens, niet slechts de allochtonen. En vooral geen
versterking van het valse christen-socialisme middels inkomensafhankelijke
subsidies en belastingkortingen. Dat is een soort sociaal-kapitalisme dat de
ergste uitwassen van het grove kapitalisme voor de laagste inkomensgroepen
verzacht maar voor de middenlagen geen betamelijke staatszorg en solidariteit
kent.
Wie
zegt ons overigens dat we in ons land verplicht zijn door te strompelen op de slechte weg
van een politiek-economische inrichting van de samenleving naar anglo-amerikaans
kapitalistisch model ? Zeggen Europese verdragen dat soms; moeten die dan
niet snel herzien worden ? In het tijdschrift Heemland hebben we al
meermaals gepleit voor een terugkeer in overheidsbeheer van al die onderdelen
van de economie die het beste op nationaal en regionaal vlak bestuurd kunnen
worden, die van algemeen nut en onmisbaar zijn en die hoe dan ook toch een sterk
monopoloïde karakter in de 'markt' blijven houden. Zelfs bij het bank- en
verzekeringswezen, de pensioenfondsen, de woningbouw en het woningenbeheer valt
het te bezien of hier niet een veel krachtiger toezicht door gemeenschapsorganen
in te stellen is.
Lode
van Boonen e.a.
17
en 27 maart 2003
terug
naar Hoofdbladzijde Heemland
terug naar Heemland 26, Ten geleide
einde heemland 26
mailbox: heemland@heemland.nl
