Tot nu toe worden bestuurlijke wanprestaties niet gesanctioneerd en blijft dat beperkt tot het aftreden van de betreffende persoon die verantwoordelijk is voor een bestuurlijke miskleun. Op het niveau van ministers is het de ministeriële verantwoordelijkheid. De minister treedt af als blijkt dat een van zijn ambtenaren een onvergeeflijke bestuurlijke blunder heeft begaan, ook al treft de minister geen schuld. De minster treedt af en dan is er een eind gekomen aan de bestuurlijke verantwoordelijkheid van die minister. Staatsrechtelijk is dit een acceptabele manier van sanctioneren maar de schade die aan "de staat" is toegebracht is niet hersteld. De schade kan mogelijk in de miljarden belopen.

De kwestie, het drama Srebrenica in het voormalige Joegoslavië is daarvan een goed voorbeeld. Gedreven door humanitaire bewogenheid en politieke ambitie om het aanzien van Nederland in de wereld te vergroten, blijkt achteraf dat het gedrag van de verantwoordelijk ministers uiterst laakbaar is geweest. De ministers moeten aan verstandsverbijstering hebben geleden en hun gedrag is kennelijk dermate gestoord geweest dat zij, gedreven door ambitie en humanitaire bewogenheid een hele groep mensen daaraan ondergeschikt is gemaakt. De militairen van "Dutchbat" én de moslimbevolking zijn het slachtoffer van dom en achterlijk ministerieel gedrag. 

In de meeste "handboeken der psychiatrie" staan omschrijvingen over gedragingen van mensen en de gedragingen door mogelijke psychische afwijkingen. "Zich gedragen in oorspronkelijke zin des woords: zich in een bepaalde richting bewegen, zich tot iemand of iets wenden, of naar iemand of iets richten". Het is een prachtige en realistische omschrijving, als analyse, dat het gedrag van mensen altijd tot of naar iets leidt. Er ligt derhalve een verhouding in uitgedrukt van iemand tot iets of iemand waarbij psychische factoren in aanleg een stuwende of remmende motor zijn. Gedrag is dus onlosmakelijk van een doel dat wordt nagestreefd en waarin ook alle gedragskenmerken aan het licht komen, waaronder ook eerzucht, hebzucht, vernielzucht, machtgevoelens en onmachtgevoelens alsook superioriteitswaan en intelligentie een grote rol spelen.

Een gestoord affect in de politiek kan echt desastreus zijn in zijn gevolg. Voorbeeld: Te snel medelijden hebben met anderen en gevoelsmatig te snel ergens mee betrokken zijn.

Bij een interpellatie van staatssecretaris Adelmunt in de tweede kamer kreeg zijn een "brok in de keel", toen er werd gesproken over kinderen van allochtonen welke geen onderwijs zouden krijgen die illegaal in Nederland verblijven. " Ik sla helemaal dicht", zei ze later in een interview. Op zich kan zij daar natuurlijk niets aan doen, maar ……. zij is volledig ongeschikt als staatssecretaris. Een zodanig gedrag is onacceptabel. Kinderen, hoe ellendig ook, moeten terug naar het land van herkomst als ze illegaal in Nederland verblijven. Dus, kinderen die illegaal in Nederland vertoeven krijgen geen onderwijs! Ook hier zien we weer dat artikel 1 van de Nederlandse Grondwet niet goed kan functioneren en derhalve daardoor als "onwerkbaar" moet worden gekwalificeerd.

Staatssecretaris mw Kalsbeek van justitie vertoonde ook zulke gevoelens. Ook zij is ongeschikt voor een dergelijke zware functie. Door haar humane, wel begrijpelijke optreden is ze mijns inziens toch laakbaar bezig geweest omdat de Nederlandse bevolking, nu de onomkeerbare gevolgen van de demografische scheefgroei voelbaar is. Bij de verkiezingen is duidelijk geweest dat de bevolking zo een gedrag niet langer wenst te accepteren. Een oud spreekwoord zegt: "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden."

Helaas moet ik steeds vaker constateren dat mensen met een hoog intelligentie-quotiënt zeker niet per definitie een leidersrol in de politiek kunnen vervullen. Dr. Ad Melkert, drs. Koole, Wim Kok, zijn zeker intelligent maar zij missen allen leiderscapaciteiten, hoewel Wim Kok nog een uitblinker was als leider in het kabinet van Paars II en hij meer als politieke manager heeft gefunctioneerd dan als leider van het Nederlandse volk.

Ook Wim Kok was als premier sociaal-democraat. Hij was blind voor de realiteit: hij zag de weerstand van de bevolking niet die Pim Fortuyn heeft zichtbaar gemaakt, zelfs voor de slechte verstaander, én hij kon er evenmin mee omgaan. Ook hij heeft zich laakbaar gedragen door de demografische scheefgroei toe te staan. Hij was ook bezeten van zijn "sociaal-democratisch gelijk". Ook Wim Kok heeft aan het nationale schandaal Srebrenica meegewerkt. Immers, oud-minister van Defensie Cornelis Voorhoeve, die ten tijde van de val van Srebrenica geen greep had op zijn legertop werd later lid van de Raad van State. Relus ter Beek eertijds minister van Defensie werd commissaris van de Koningin in Drenthe. Jos van Kemenade was ook betrokken bij de zaak "Srebrenica", hij concludeerde eerder dat er bij een onderzoek geen sprake was van een "doofpot" bij defensie, is benoemd tot minister van Staat.

Hoe komt het toch dat Paars I en II zulke grote steken hebben laten vallen, ondank het feit dat de VVD - een liberale volkspartij - in de regering zat ? De sociaal-democraten hebben hun politieke ideologie niet losgelaten. Het onderstaande heb ik uit een encyclopedie. Ik neem dus aan dat hun ideologie daarmee is omschreven:

"Sociaal-democratie. Politieke ideologie die streeft naar een vreedzame en democratische totstandkoming van een socialistische maatschappij." Dit in tegenstelling tot de communisten die hetzelfde doel hopen te bereiken via de klassenstrijd en revolutie. In het midden van de 19e eeuw kwam de sociaal-democratie op rond de Franse socialist A. Ledru-Rolin en ging het een andere koers varen dan het marxisme van Marx en Engels, hoewel de sociaal-democratie aanvankelijk marxistische elementen behield."

Na alle commotie om dr Pim Fortuyn, die feilloos aanvoelde welk een onvrede onder de bevolking leefde, komt nu de vraag hoe het toch mogelijk is geweest dat bestuurders als Wim Kok zo doof zijn geweest voor de redelijke argumenten van de bevolking over de demografische scheefgroei in de grote steden. En, hoe is het mogelijk geweest dat demissionair minister Roger van Boxtel een onvoorstelbare naïviteit aan de dag heeft gelegd. Hij verklaarde dan ook onverbloemd dat het immigratie- en integratievraagstuk volledig is mislukt. Zijn gedrag is dan laakbaar en als bestuurder was hij ongeschikt. Hij heeft het belang van de eigen bevolking niet laten prevaleren. Het Nederlandse belang is altijd prevalent en juist dat heeft hij miskend of in ieder geval mateloos verwaarloosd. Dat er scheldwoorden naar hem werden geroepen, heeft hij aan zichzelf te danken. Het gedrag van het hele paarse kabinet was laakbaar.

Wie draait er nu voor de schade op? Als een directeur van een BV een wanprestatie levert wordt hem dit door de fiscus ernstig aangerekend en wordt de directeur aansprakelijk gesteld bij faillissement. Waarom zijn niet de politici aansprakelijk te stellen die een wanprestatie hebben geleverd die zijn weerga niet kent. Het zal generaties duren vooraleerst er van integratie kan worden gesproken van kinderen wier ouders van buitenlandse afkomst zijn.
Als er op een bestuurlijke wanprestatie een persoonlijke én daarmee een financiële sanctie zou staan, zou er zeker geen politicus het in zij hoofd halen zich te gedragen zoals de ministers en de parlementsleden dat in beide paarse kabinetten hebben gedaan.

A.R. Girbes sr.

4 juni 2002.

terug naar hoofdblad Heemland

naar Heemland 24, Beschouwingen: 's Lands toestand na de beroering

terug naar Heemland 24, Ten geleide