In Heemland 22 "Einde van Paars, een evaluatie" werd van redactie-zijde wederom aandacht gevraagd voor de achteraanstelling van de lagere middengroepen en veel anderen die de volle laag van paarse bezuinigingen en uitbundig immigratiebeleid over de afgelopen ‘paarse’, neoliberale decennia, vooral vanaf 1982 (Akkoord van Wassenaar) over zich heen hebben gekregen. Werkelijk het merendeel van de rekeningen die de ombouw, - van een binnenlands zorgzame nationale staat ten dienste van inheemse volksgroepen naar een faciliterende multiculturele staat ten dienste van transnationale marktpartijen en immigratiekongsies -, met zich bracht, zijn en worden op hen verhaald.

Er werd geschreven:

"Maar de huidige ‘rechtse’ partijen tonen geen belangstelling voor het herzien van de sociale krachtsverhoudingen, voor het vergroten van de vrije bestedingsruimte bij mensen met middelmatige inkomsten middels een algehele kostenverlichting van de vaste lasten zoals huren, energie, onderwijs, ziekteverzekering en zovoort. Dus een lastendaling, níét via fiscaal selectief gekneuter en inkomensafhankelijke subsidies, maar middels directe aanpak van de inflatiefactoren en van het paarse profitariaat waaronder bouwwereld, overheden, woningverhuurders, nutsbedrijven en dergelijke. Dus een anti-paars, anti-neoliberaal, anti-selectief, anti-inflatoir beleid: Staat en land terug aan het volk. Wij betwijfelen of mensen verkerend in hun gewone dagelijkse beslommeringen en armetierigheid er wel op vooruit zullen gaan bij een ‘rechts’ kabinet van VVD, CDA en andere. Waarschijnlijk ligt bij een 'rechts' kabinet, met of zonder LN, slechts wat minder immigratie in het verschiet."

Op internet werd hieraan toegevoegd:

Kennelijk mag niks billijker worden. Daling van de onderwijslasten door afschaffing of verlaging van les- en collegegelden is onlangs alweer stilletjes weggestemd; en de PvdA wil gemeenten meer sanctiebevoegdheden toekennen, niet alleen op het beboeten van afwijkend gedrag van burgers inzake parkeer- en verkeersregels, maar ook anderszins. Weer worden aan de grote steden met hun multiculturele populaties selectief forse kapitaalinjecties toegezegd. De burger in de polder betaalt alles wel. Ongeacht de kleur van het nieuw te formeren kabinet zullen strengere controles van de gehele bevolking, verdere afbraak van algemene regelingen, sociaal-financiële selectiviteit en nog hogere lasten, in het bijzonder bij de grijpbare middenmoot, wel de hoofdzaken gaan vormen van een nieuw regeerakkoord (of het nu paars wordt, of links, rechts, groen of bruin neoliberaal), kortom: een "strenge politiek" maar hoegenaamd zonder extra financiële zorgen voor overheid en bedrijfsleven, want de rekeningen zullen - zoals immerweer - volledig afgewenteld worden op de uit te melken eigen Nederlandse burgerij.

Lukt het in 2002 wel om de maatschappelijke duisternis echt te verdrijven?, met zo’n vaag spinsel als Leefbaar Nederland van Jan Nagel en met de lijst van de voortijdig weggewoven Pim Fortuyn, die voor zijn verkiezingscampagne ƒ 8 miljoen toegezegd gekregen heeft uit de wereld van het onroerend goed waarvoor hij wellicht op het congres van LN nog z’n ondernemers-ode uitbracht ?

Velen hopen op een forse nederlaag voor de gevestigde (politieke) orde: om "de politieke coalitie tegen de nederlandse samenleving te breken" (Elsevier 21 october 2000). Maar het duister is niet zomaar weg.

We hebben die voorgaande aanmerkingen, ook gericht tot ‘de politiek’ zelf, om dringende redenen geplaatst. Nu, amper drie maanden later, blijkt de economie zoals voorspeld stroef te draaien; er is gewoon een recessie. Doordat het debat over de wenselijkheid van ‘de multiculturele samenleving’ nooit gevoerd mocht worden, is sommig establishment  nu met een geestelijke inhaalslag bezig. Het eigen honk steeds sparend, wordt ineens door tal van prominenten vanuit de gevestigde orde over netelige zaken gesproken, hiertoe aangezet door Fortuyn. Politici struikelen over elkaar heen om te pleiten voor strenge wetten en maatregelen om de verloederde voldongen multiëtnische bijeenscharing, die ‘multiculturele samenleving’ heet, weer in het gareel te krijgen en om de uitwassen ervan voor de zeer veronrust geraakte nette, 'fatsoenlijke' gezeten burgers te beteugelen.

Juist voor die strengheid is vorig jaar in Heemland 20 uitvoerig en ernstig gewaarschuwd, want over de wijze waarop de kosten betaald gaan worden die zo’n grootscheepse operatie ter intoming van de wantoestanden met zich mee gaat brengen, wordt  nauwelijks gesproken anders dan in termen van ‘investeren’ van miljarden in onderwijs, gezondheidszorg (wachtlijsten) en veiligheid.

In deze tijd van economische achteruitgang mag ernstig gevreesd worden dat de te maken buitensporige kosten wederom verhaald gaan worden op hen die al tientallen jaren achtereen gepakt zijn, de nederlanders voorwie Nederland duur en naar geworden is. Nooit is de gevestigde politiek bereid geweest die - door de belaste burgers niet gevraagde, maar door hen wel betaalde - rekeningen voor degenen die ze in onevenredige mate moesten opbrengen, op enigerlei wijze door lastenverlichtingen te vereffenen, integendeel. Ik heb het dan slechts over de ‘materiële’ kosten, en nog helemaal niet over de immateriële schade. 

Het is juist die slechte vereffening van kosten die veel overbelaste burgers uit  de misdeelde midden- en benedenlagen zo woedend maakt waar ze moesten aanzien hoe anderen, - het profitariaat van het ‘paarse’ beleid -, zich ondertussen op schunnige wijze hebben weten te verrijken.

Laten we de politieke partijen met hun tot op heden uitgebrachte, meest markante  voorstellen voor de verkiezingen eens langs lopen, vooral aangaande  hun sociaal-financiële invullingen. De voorstellen opzich ontlopen elkaar niet eens zo erg veel: vrijwel allemaal willen ze streng zijn, niet gedogen, en willen ze weer heel veel geld voor gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid en wegen.

Dus de hamvraag wordt: wie moet dit alles gaan betalen en hoe ??; juist dat is nogal in nevelen gehuld. De welgestelde klasse, ook in de politiek, wil loonmatigingen, geen prijsverlagingen ! Vanwege het aanhouden van de economische recessie zal er bezuinigd moeten worden, vraag is door wie ? De overheid zal extra ‘investeringen’, of ze nu de – thans modieus zo genoemde - sociale infrastructuur (onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid) betreffen of gewoon de fysieke infrastructuur, willen verhalen op de burgerij; zeker nu alles wat nog des Staats was, wel ongeveer in de uitverkoop weggedaan is.

Leefbaar Nederland en Lijst Pim Fortuyn hebben geen voorstellen gedaan tot lastenverhogingen om voorzienbare kosten voor de plannen te gaan financieren, het zal door intensieve herstructurering uit de departementen en instituties zelf moeten komen. Behalve door grootschalige burocratisering met boventallige bedrijfskundige overhead in de beknelde sectoren komen de problemen er evenzeer door jarenlange onderwaardering en eendere onderbetaling van de gewone professionele werkzaamheden in de betrokken instellingen.

De allesoverheersende demografische factor van de overbevragingen en wantoestanden - specialistisch, kwalitatief en kwantitatief - bij gezondheidszorg, onderwijs en zeker veiligheid, maar evenzeer bij alle overige sectoren zoals huisvesting en woningbouw als logische, zeer voorspelbare gevolgen van de aanhoudende alloculturele massa-immigratie, die factor is in dit huichelachtige land van kooplieden en dominees tot op heden natuurlijk nooit betrokken bij discussies over de vraag waarom het zo belabberd gesteld is op deze terreinen van overheidszorg. Een Jan Nagel spot er zelfs mee: "Nederland is nog lang niet vol, alleen druk".

Maar de onverteerbare gevolgen van gekweekte schaarste en graaizucht wordt door veel jonge gezinnen en ouderen tochmaar al te zeer ondervonden. In navolging van Janmaat wil Fortuyn dan tenminste de grenzen nagenoeg sluiten voor nieuwe immigranten.

Van de gevestigde partijen sluit de VVD - financieel bekeken - aan bij LN en Fortuyn daar zij eveneens denkt de financiering te kunnen halen uit bezuinigingen elders.

Belastingverhogingen opzich lijken er niet aan de orde; wel wordt een aanzienlijke lastenverlichting voor het bedrijfsleven en de burgers ingeboekt door de gehele OZB af te willen schaffen. Deze lastenverlichting komt voornamelijk terecht in de zakken van de rijkere middenklasse en bovenlaag die ook de OZB voor eigenaren afgeschaft zien, terwijl huurders het moeten stellen met enkel het schrappen van de OZB voor bewoners. Indien de VVD een gelijkmatige, generieke lastenverlichting gewild had, had ze voorgesteld de OZB voor eigenaren te laten bestaan.

Het verwijt van de PvdA naar de VVD toe, dat de VVD specifiek de rijkeren hiermee wil plezieren, is terecht (maar de PvdA wijst er niet op dat door het enkel afschaffen van de OZB voor bewoners deze lastenverlichting voor iedereen evenwichtig is te maken).

De PvdA stelt helemaal geen algemene lastenverlichting in het vooruitzicht. Maar de PvdA roert eveneens nauwelijks de kostendekking van alle plannen aan doordat ze nog aanneemt dat de economie blijft groeien met jaarlijks 2,25 % en derhalve de belasting-inkomsten voldoende zullen zijn. Aan ditzelfde euvel bezondigen zich overigens alle welbekende partijen: een degelijke financiële onderbouwing bij de huidige economische tegenwind ontbreekt overal. D66 wil dat de staat zich extra belastinginkomsten verschaft met een energieheffing voor ondernemingen. Zowel VVD als D66 denken geld (ƒ 3,0 mld) te besparen op de WAO-uitkeringen, zoook Fortuyn.  Verder  wordt door alle begerig gekeken naar de jaarlijkse overschotten in de kassen bij de sociale fondsen en naar velerlei subsidies.

Het CDA speelt, net als de PvdA, voor Sinterklaas bij de lagere inkomensgroepen, vooral die met veel kinderen, door met extra inkomensafhankelijke fiscale kortingen te schermen, (dus het op neoliberaal sociaal-kapitalistische leest selectief compenseren van allerlei kosten bij deze huishoudens). Zoals in dit tijdschrift al zovaak is betoogd, holt dit neoliberale stelsel alle besef van volkssolidaire rechtmatigheid uit en leidt het tot onrechtvaardig lage vrijbesteedbare inkomens bij de middengroepen die voor alle voorzieningen zelfs meer dan de volle kosten hebben te betalen omdat ze ook de kortingen/subsidies voor de anderen moeten opbrengen (zie bijvoorbeeld de extra wettelijke 'solidariteits'bijdragen in de particuliere ziektekostenverzekeringen en de huursubsidiëringen). Een goede uitzondering op deze verwerpelijke selectiviteit, - doordat binnen het CDA een groep van verontruste ouders actief is -, is de door het CDA-congres afgedwongen schrapping van het les- en boekengeld bij het middelbaar onderwijs: de overheid moet dit dan gaan betalen zoals in de rest van Europa gebruikelijk gebleven is. 

Tevens wil het CDA dat het eigenwoningforfait bij afbetaalde hypotheek vervalt: een absurd voorstel ten gunste van mensen die vroeger juist al volop bevoordeeld zijn door alle regelingen ter bevordering van het eigenwoningbezit en bijwie dus een extra woonbelasting eerder op z’n plaats zou zijn !

Buitenlandse journalisten verbazen zich over het gebrek aan discussies over de financiering, maar van de partijdige binnenlandse pers hoor je geen vragen over de dekking, terwijl aanhoudende hoge inflatie en economische krimp (groei terug naar 0,4 %) hiertoe alle aanleiding geven. Al met al is bij alle partijen, ook de VVD, de onderbouwing zodanig dat het waarschijnlijk neer gaat komen op wederom forse verhogingen van de kosten van alle noodzakelijke voorzieningen, en dit "pimpelpaarse" financiële beleid (om Marijnissen aan te halen) zal dan wederom hoofdzakelijk betaald moeten worden door de gewone modale tot tweemaal modale inkomensgroepen!, weer geen lastenverlichtingen en weer inleveren geblazen. Wie gaat dit onheil aan diegenen die ondanks alle staatspropaganda niets van 'welvaartsgroei voor iedereen' en rijke jaren gemerkt hebben en vaak nogal verarmd zijn, vertellen en wanneer ?

Of wordt hiermee gewacht tot na de verkiezingen, nadat de overgrote massa zo dom is geweest om toch weer te gaan stemmen, met dank aan LN en zelfs een Fortuyn. Fortuyn komt op zijn weg steeds meer het linkse, liberale cordon sanitaire tegen om kiezers te intimideren wat publicitair goed volharden hem en zijn medestanders moeilijker zou maken. Vanwege zijn achtergrond, zijn vrienden en zijn weldoeners is hij echter  onaanraakbaar. Schuilgaand achter Fortuyn willen deze hun belangen, - onder meer van zakenmensen, van bouwers, verhuurders, onroerendgoedbezitters en woningenverkopers, en van andere lieden in goeden doen, die voorheen vaak uitbundig geprofiteerd hebben van de immigraties -, veilig stellen middels een rechts-liberale regering; ze vinden daarin belangrijke steun bij de media. Zelf buiten schot blijvend, dient Fortuyn voor hen - gewild of ongewild - als dankbare bliksemafleider en puinruimer.

Hoe gaat ‘de politiek’ dit kostenplaatje van de nieuwe strengheid aan het - zich alsdan, na de verkiezingen misleid wetende - kiezersvolk verkopen, als het uitvoeren van de plannen - zoals vanouds - neerkomt op nieuwe rondes van bezuinigingen door de overheid, op te leggen aan de uit te knijpen burgerij ?

De zware accenten die bij deze Tweede-Kamerverkiezingen gelegd worden op de ontsporingen en op de vijandigheid onder allochtonen jegens de nederlandse samenleving, de hevige oproepen om eerbiediging van normen en waarden, de roep om een bindende moraal, - of het nu arglistig verontwaardigd van links of van rechts komt -, het zijn allemaal kreten van schijnheilige geniepige elites die hun gemaakte voldongen fouten niet willen erkennen en hun gemaakte voldongen feiten niet willen betreuren. Met een zogenaamd strenge politiek, maar dan zonder zorgen voor hen die van die fouten en feiten vorstelijk hebben (mee)geprofiteerd waaronder ook zijzelf, willen ze onder het afleggen van historische verantwoording uitkomen. 

Uiteindelijke financiële, gerechtelijke veroordelingen komen in de geschiedenis zelden voor, behalve wanneer dit met overmacht afdwingbaar is. De vragen hierom in de Elsevier van 21 october 2000 worden niet herhaald, zelfs niet door hun oud-collega Pim. Er komen vooralsnog geen parlementaire onderzoeken en spijtbetuigingen, laat staan herstelbetalingen en schadevergoedingen voor geteisterde burgers en sociaal uitgestoten klokkenluiders.

De verantwoordelijke (politieke) kliek zou eigenlijk bestraft het veld moeten ruimen, en het profitariaat zou verplicht moeten worden alle veroorzaakte schade uit eigen middelen te herstellen en te vergoeden. Maar dat is wel het laatste waar de lieden van het establishment aan denken; die maatschappelijke verantwoordelijkheid wordt volledig ontlopen. Ze rammen zich eerder op de borst dat ze het zo ‘goed’ gedaan hebben. De kosten voor het nodige herstel en voor wenselijke repatriëringen zouden verhaald moeten kunnen worden op hen die de afgelopen decennia rijke baten van ‘vette’ jaren gehad hebben met het destijds ingezette neoliberale, multiculturele beleid; kortom, een begin van vereffening van rekeningen. Vanuit hun vergaarde rijkdom kunnen ze dat ook !

Bij PvdA (Melkert, Bomhoff) en CDA (Balkenende) wordt al geöpperd dat met jaarlijkse begrotingstekorten, zoals voorheen gebruikelijk, de zaak te financieren valt en door vertraging in de aflossing van de staatsschuld. En er worden loonmatigingen geëist (VVD), geen kostendalingen en prijsmatigingen. Opnieuw een akkoord van Wassenaar? Dat zijn geen betamelijke inflatie-remmende, rechtvaardige oplossingen.

Dan komen de rekeningen nogweer de kant op van de pakbare, uitwringbare, sociaal-politiek achtergestelde burgers, uit naam van achterbaks geroep door het gezag om soberheid en strengheid.

Met stemmen op Fortuyn wordt het wat minder erg dan met een stem op de VVD of de PvdA, de immigratiekosten nemen dan hopelijk af, - de asielopvang kost jaarlijks minstens  5 miljard gulden -, maar de volle, dure ellende blijft. En er wordt geen verantwoordelijkheid hiervoor genomen, en geen aangerichte schade en geen opzettelijk opgedreven schaarste vergoed.

De politiek verkiest schielijk de zijuitgang naar aanleiding van het vernietigende rapport over de Srebrenica-kwestie. Daarmee hult ze zich ten onrechte in zelfberouw vanwege haar misplaatste selectieve moraal-politiek, terwijl ze het binnenland verziekt achterlaat. Een volgende regering mag wat puin ruimen. Slechts de culturele multiëtnificatie wordt met Fortuyn een beetje afgeremd. Maar aan de binnenlandse sociale krachtsverhoudingen zal niets gewijzigd worden. De mercantiele, neoliberale politiek wordt niet bijgesteld, maar juist geïntensiveerd vanwege extra kapitaal benodigd voor "ondernemende" bovenlaag en "onderklasse".

De redactie

terug naar hoofdblad heemland

terug naar Heemland 23, Ten geleide

Naar Heemland 23, Aanpassingsvermogen van Nederlanders is zwaar beproefd