HEEMLAND 20 (lente 2001)

 

BRUID VOOR EEN KROONPRINS

Máxima

Prins Willem Alexander gaat trouwen. Dat zal niemand ontgaan zijn. De pers stond bol van de commotie rondom de vader van de bruid, Jorge Zorreguita. Hij was namelijk minister geweest in de Argentijnse Junta in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw. De meningen waren daarom verdeeld. De media waren over het algemeen zeer kritisch. Tegelijkertijd bleek uit een enquête in de Telegraaf dat het overgrote deel van de Nederlandse bevolking vóór het huwelijk was. dus ook hier weer, maar dit terzijde, die kloof tussen een (linksige) elite met goede toegang tot de media enerzijds en het gewone volk anderzijds.

Over dit huwelijk gaat onderstaand artikel.

Drie punten zijn daarbij van belang: Het Huis van Oranje als ons koningshuis
De persoon van Zorreguieta

De Nederlandse reacties op dit voorgenomen huwelijk

Het Huis van Oranje als ons koningshuis

Hoe we ook tegen het Oranjehuis aankijken, zij maakt onverbrekelijk deel uit van ons land en onze historie. Zij is niet weg te denken uit ons land. Oranje hoort bij Nederland. Als familie en als koningshuis. Nederland is nu eenmaal een koninkrijk. Politiek gezien is het ook een wenselijke situatie als het hoogste politieke ambt in Nederland uit de hitte van de dagelijkse politiek blijft, zoals bijvoorbeeld bij presidentsverkiezingen niet het geval is. Als nationalisten mogen wij trots zijn op de bijzondere tradities van Nederland en ons koningshuis is er daar één van. Dat neemt niet weg dat niet iedereen van ons koningshuis mij als mens even sympathiek is. met name over koningin Beatrix heb ik mijn twijfels. Haar obligate radiotoespraakjes met kerstmis over eerlijk delen en zo, doen mij wat huichelachtig aan. Ze heeft zelf vijf miljard op de bank staan. Zonder er ooit voor te hebben hoeven werken, alles geërfd!! Dit soort schijnheilige prietpraat heeft bij mij de sympathie voor haar als mens doen afnemen. Maar juist haar zoon Willem-Alexander komt mij zeer sympathiek voor, spontaan, sportief, ondernemend en zeer sociaal vaardig. Volgens mij is het gewoon een heel aardige jongeman, die lijkt op zijn grootvader, prins Bernhard. Hopelijk doet Beatrix binnenkort troonsafstand ten gunste van Willen IV. Van hieraf wil ik hem van harte feliciteren met zijn knappe bruid en hun een zeer goede trouwdag toewensen.

De persoon van Zorreguieta

Het bezwaar tegen Máxima gold niet zozeer Máxima zelf als haar vader. Deze maakte van 1976 tot 1981 deel uit van de Argentijnse regering, die onder leiding stond van een aantal generaals, waaronder Videla. Onder dit regime werd een zogenaamde "Vuile Oorlog" gevoerd en zouden de mensenrechten ernstig zijn geschonden. Het aantal van 30.000 slachtoffers werd genoemd. Dit getal is een eigen leven gaan leiden. Er zitten veel dubbeltellingen en vergissingen bij. Het werkelijke aantal ligt waarschijnlijk op ongeveer 10.000.
Wat was de rol van vader Zorreguieta in deze regering. Voor de beantwoording op deze vraag baseer ik me onder meer op de officiële verklaring van Jorge Zorreguieta zelf, zoals afgedrukt in de Volkskrant van 31 maart 2001.
Argentinië bevond zich in 1976 in een soort van burgeroorlog. Er was een brede consensus dat ingrijpen noodzakelijk was om een stabiele en vreedzame situatie te bewerkstelligen. In deze omstandigheden pleegde het leger in 1976 een door grote delen van de bevolking gesteunde coup. Let wel, dit was geen totalitaire coup. Allerlei maatschappelijke instellingen, ook als zij het niet eens waren met de coup, bleven gewoon bestaan. De coupleggers wilden niet, zoals bijvoorbeeld in cuba, hun maatschappijvisie dwingend aan de maatschappij opleggen. Alleen wilden zij voorkomen dat het land afgleed naar een burgeroorlog. Wel werden linkse terreurgroepen zoals de Montoneros en hun sympathisanten fel bestreden.

In deze situatie werd Zorreguieta eerste staatssecretaris en later minister van Landbouw. Geen geringe post, landbouw is belangrijk voor Argentinië. Overigens was het aanvaarden van deze functie niet zonder risico. Er was moed voor nodig. Er werden regelmatig aanslagen gepleegd op functionarissen van het bewind.
In deze functie heeft minister Zorreguieta vele, vele landen bezocht, waaronder ook vele Europese. Nooit is hij gearresteerd. Sterker nog, in zijn eigen woorden gezegd: "kreeg ik bovendien van niemand klachten of opmerkingen over schendingen van de mensenrechten in Argentinië". In Argentinië zelf is Zorreguieta onomstreden. Hij is nooit aangeklaagd of gearresteerd. Na afloop van de militaire dictatuur heeft hij onder meerdere presidenten van verschillende politieke signatuur, zoals Alfonsín, de la Rúa en Menem, hoge posten bekleed. Bovendien werd hij, met steun van de EEG, op een hoge post bij de Verenigde Naties benoemd. Zelf verwoordt Zorreguieta het zo: "Samengevat: ik heb te goeder trouw gehandeld en mijn leven en dat van mijn gezin gewaagd om een specifieke taak op het gebied van landbouw te vervullen, die geen enkel verband had met de onderdrukking die in die tijd plaatsvond.

Samenvattend kunnen we Zorreguieta beschouwen als een moedig man, die zelf geen bloed aan zijn handen heeft kleven. Hij is beslist niet de oorlogsmisdadiger waar links Nederland hem voor houdt. Het regime waar hij minister van is geweest, is wel meer omstreden. Er is veel gemarteld en er zijn veel mensen omgebracht (hoewel veel en veel minder dan de beweerde 30.000) Toch is het te goedkoop om het hierbij te laten. Militaire coups zijn niet onder alle omstandigheden te veroordelen. Zo is het opvallend dat juist de twee Zuid-Amerikaanse landen die in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw een militair bewind kenden (Chili onder Pinochet en Argentinië onder Videla) nu beide stabiele democratieën zijn en een voor die regio hoge welvaart hebben. Zij zijn politiek en economisch een voorbeeld voor andere landen in Zuid-Amerika. Misschien wel dankzij deze militaire regering, die hun landen stabiliteit hebben gebracht.

De Nederlandse reacties op dit voorgenomen huwelijk

De Nederlandse reacties op dit huwelijk waren beschamend. Echt typerend voor (links) Nederland: betweterig, schijnheilig en haatdragend. Met name de PvdA, Groen Links en SP hadden grote bezwaren tegen Máxima, zolang zij geen afstand deed van haar vader’s verleden. Een soort moderne versie van het oude bijbelse woord dat "de zonden van de vaderen worden bezocht aan de kinderen". Máxima werd gedwongen publiekelijk afstand te nemen van haar vader. Bovendien mocht vader Zorreguieta niet bij het huwelijk van zijn dochter aanwezig zijn, ook niet bij het privé gedeelte. Groen Links en de SP eisen verder nog dat vader Zorreguieta ook de rest van zijn leven tot persona non grata in Nederland wordt verklaard. Dus ook als er bijvoorbeeld een kleinkind geboren zou worden, zou hij dat niet in Nederland mogen zien. Wat een kleinzielige vertoning, wat een haatgevoelens.

Juist de linkse partijen hebben wat betreft mensenrechten kilo’s boter op hun hoofd. Is één van de partijen die in Groen Links zijn opgegaan niet de CPN? Een partij die tot het einde toe allerlei dictaturen van linkse signatuur steunde. En de PvdA? Heeft die partij niet het bestaan van de Berlijnse Muur goed gepraat. (Weet u nog, Ien van den Heuvel). Is niet een senator van die partij tot het einde toe voorzitter geweest van de vriendschapsvereniging Nederland – Oost Duitsland? Is het niet Pronk, die als Minister van Ontwikkelingshulp miljarden heeft gegeven aan landen die de mensenrechten veel erger geschonden hebben zoals Cuba, Rwanda, Angola en Ethiopië? Vergeleken bij de schendingen van de mensenrechten in die landen waren die van het regime Videla kinderspel.

Nederland, het land waar de moordenares Winnie Mandela een eredoctoraat heeft aan de universiteit van Utrecht.
Nederland, het land waarvan de koningin erkende schurken als Ceaucescu en Honecker (en binnenkort Poetin) heeft ontvangen.
Nederland, het land met meer dan 600 oorlogsmisdadigers binnen zijn grenzen (voornamelijk asielzoekers uit landen zoals Afghanistan en Liberia).

Dit Nederland laat zich van zijn slechtste en haatdragendste kant zien als het weigert vader Zorreguieta, zelfs als privé persoon, toe te laten in Nederland, bijvoorbeeld bij de geboorte van een kleinkind.
Soms worden deze zaken scherper gezien door de ogen van buitenlanders. Als slot van dit artikel laat ik daarom de Belgische journalist Luc van der Kelen van Het Laatste Nieuws aan het woord: "Hoe ziek is een land als het de partnerkeuze van de prins beoordeelt op de persoon van zijn schoonvader en een vrouw dwingt publiekelijk haar vader te veroordelen? Het zijn toch de kampioenen van de zelfverklaarde tolerantie, die Nederlanders. Toen ik televisie zat te kijken (naar de verklaring van Máxima/Edh) vroeg ik me af of de Sovjet-staatstelevisie in Hilversum aan een nieuw leven was begonnen"

Eduard den Hollander

 


Terug naar Heemland 2001, 19-22

Terug naar hoofdblad Heemland

Naar Heemland 20. Argwaan over ethiek