Dit is het inleidende artikel uit Heemland nummer 18, uitgegeven in november 2000. De internet-versies van de meeste artikelen uit dit nummer zijn met aanklikken te bezoeken

 

Ten geleide

Paarse 'lastenverlichting'--door Linda Gouderak

Geachte lezer,

We hebben de regelmatige publicaties van de vorige redactie van Elsevier met afwijkende opninies over heikel vraagstukken in Nederland vaak vermeld en geprezen. Een kritisch tegengeluid ontbrak node in de journalistiek. Jammer dat na het vertrek van H.J. Schoo de nieuwe redactie op die schreden schielijk blijkt terug te keren., zoals in Heemland 12 (1998) blz 13 reeds voorspeld werd: "De kans is groot dat ‘rechts’ maar heel even mag praten, in zeer beperkte kring, en dat de kritiek weer snel wordt gesmoord." De media worden weer netjes gelijkgeschakeld met de politiek, maar er breoeit ondertussen wel wat in Nederland dat spontaan tot uiting komt bij sommige acties en in ingezonden brieven. Zelfs rijke Nederlanders gaan nu zachtjes mopperenvanwege de vestiging van asielcentra dichtbij hun buurten en vanwege allerlei lastenverhogingen. In heel Europa wordt gebaald van de arrogantie der politieke die menen dwars tegen de wensen van hun bevolkingen in te mogen handelen machthebbers: de mandarijnen als Blair, Schröder en Kok. Door de repressie bestaat oppositie nauwelijks meer en zijn spontaan optredende onlusten nog de enige uitweg.; prompt wordt in Nederland bij justitie-minnister Korthals (VVD) gevraagd om nog hardere represailles door Dittrich (D66), de parlementariër die het land een beetje vol vindt worden. Alles gaat volgens het draaiboek van de in de vorige Heemland beschreven ‘democratische dictatuur’.
Bij het vlaams Blok - gelukgewenst met zijn zege – weten ze na hun recente ervaringen in Nederland en in België nu ook wat het is als je te dicht bij de macht dreigt te komen; alle middelen lijken dan geoorloofd voor het gezag. Het de waarheid zeggen, opkomen voor je eigen volk en om maatreggelen vragen voor het te laat is, worden niet op prijs gesteld.Journalisten en politici zoals de rechts liberaal Gerry van der List (Elsevier) en linkse Bob Cools (oud-burggemeester van Antwerpen) staan klaar met het vals spuien van hun minachting jegens de politiek veldwerkers die vooral tijdig de massale immigraties wilden keren, al erkennen de heren wel de ontwikkelingen fout beoordeeld te hebben. "We hebben de mensen er niet op voorbereid", zegt Cools nu. Nee, ze hebben zich niets van de mensen aangetrokken en nooit spijt betuigd of schuld bekend.
Syp Wynia, van dezelfde Elsevier als Gerry, vraagt zich in "Beperk de immigratie" van 21 october wel afof het laf voorbijgaan aan de meest ingrijpende maatschappelijke ontwikkelingen sinds de Tweede Wereldoorlog (de immigratiegolven met hun gevolgen) binnenkort zal leiden tot een "diepgaand onderzoek’" en of het niet de hoogste tijd is om "de politieke coalitie tegen de samenleving te breken" ! Hij werkt die vragen zelf niet uit. Ter indekking lanceert Elsevier wel, verder helemaal als vroeger opinieblad voor zakenlui met artikelen over economie, welvaart en ‘vrije markt’, een paar voorstellen voor meer immigratiebeperking en meer arbeidsparticipatie om voor de inquisiteurs van diezelfde pacterende politiek acceptabel en ‘correct’ te blijven. In ieder geval wordt eindelijk erkend dat deze ontwikkelingen gericht zijn tegen onze samenlevingen dat de gevestigde politiek van links tot rechts hiervoor verantwoordelijk is. Een diepgaand onderzoek toevertrouwen aan een parlementaire enquêtecommissie heeft dus weinig zin, of wil men de vervloekte politieke veldwerkers die wel op tijd waarschuwden, in ere herstellen ??
Wij zijn tot de overtuiging gekomen dat het proces van multiculturalisering van de Westerse samenlevingen een belangrijk onderdeel uitmaakt van de expansieve economische politiek van het grootkapitaal. Hechte gemeenschappen, geneigd tot zelfbeschermiing en autarchie en bij gevaar tot economisch protectionisme, staan zo’n politiek in de weg. Na de zelfdemontage van het Sovjet-imperium is de wereld overgeleverd aan de belangen en grillen van één enkele supermacht die in zijn drang naar een wereldomspannende hegemonie nergens belemmeringen duldt. De propagandistische boodschappen die de VS uitzendt, zijn ideologische verhalen van vrije markt, mensenrechten en globalisering die worden voorgesteld als onomstreden en universeel,; erachter schuilt de meedogenloze machts- en geldhonger van plutocratische elites.

In deze visie staan wij niet alleen: ook Wouter van Dieren (Club van Rome) ziet dit zo blijkens een interview: "Natuurlijk is het vrije-markt-denken geen objectieve rationaliteit, maar een ideologie pur sang. Een ideologie met een enorme emotionele component. De vrije markt bestaaat helemaal niet, is een ideologische zinsbegoocheling. Op een werkelijke vrije markt is het ieder voor zich en wint de maffia. Markten moeten heel streng gereguleerd en gecontroleerd worden door een sterke overheid. " (citaten uit "Een moraliserende beurs" in Effect, 14 oct 2000)
Het relatieve optimisme over de werking van de vrije markt als regelmechanisme voor een rechtvaardige inrichting van samenlevingen is bij onze redactie, zo het al aanwezig was, door alle ervaringen na de val van de Muur in 1989 verandert in grote skepsis. In plaats van een grotere sociale homogeniteit  en daarmede solidariteit) worden bevolkingen en landen steeds scherper verdeeld en uiteengedreven naar welvaart en welzijn. Ook binnen Nederland, koploper in volgzaamheid van het neoliberale kapitalisme, zijn vooral in de laatste tien jaar de onderlinge verschillen in welzijn en bezit zeer verscherpt.
Massa-immigratie en multi-etnificatie hebben daar tezamen met de invoering van het rauwe vrije-marktkapitalisme totenmet aan bijgedragen. De samenspannende politiek orde is stelselmatig bezig met afbraak en splijting van resten van samenhang. Individualisering en denationalisering bevorderen de ontbinding. De mensen worden opgejut tot felle onderlinge naijver; productie en consumptie moeten omhoog ter maximalisatie van de winsten. Een splijting van de middenlagen in snel verarmende en verrijkende groepen, een gebroken volk, een hevig verdeelde multiculturele samenleving zijn het resultaat.
Velen maken zich al jaren zorgen over de ingeslagen weg in zijn sociale, fysieke en mentale aspecten, in cultureel, materiëel en ideëel opzicht. Persoonlijk zullen de zorgen wellicht sterk uiteenlopen. De één maakt zich veel drukker om de vreselijke volheid van het land, z’n lelijkheid en armetierigheid, vooral ook van de dure, lelijke, krappe nieuwbouw; de ander om de beklemmende islamisering van hele wijken, de algemene maatschappelijke verharding en criminalitieitsgewenning; en nog een ander weer om de toename van armoedigheid naast verkwistende luxe, om de verschillen in bezit en mogelijkheden, of om de algemene duurte, om het weghonen van nederlanders met een uitkering, om de verregaande overheidsdwang, om de verspilling en vervuiling.
Al die verschillende aspecten komen in ons tijdschrift aan bod en worden door de schrijvers vaak ook voorzien van antwoorden ter oplossing. Dit kan vrijblijvend overkomen, maar het is dit netzomin als de "oplossingen" die Elsevier lanceert; we zijn hiermee soms wel oorzakelijker en fundamenteler, en vragen om een andere poltieke insteek dan de (neo)liberale. Anders dan in de journalistiek gebruikelijk is, denken wij dat een stroming met een andere zienswijze dan de gevestigde partijen noodzakelijk is om veranderingen te bereiken, en komen dan vanzelf – juist vanwege hun andere insteek - terecht bij nu nog als te ‘radicaal’ afgewezen en gemeden partijen als bijvoorbeeld een SP in Nederland of een Vlaams Blok in België. Deze partijen ontleden de misstanden en denken na over hoe het beter zou kunnen.

In dit nummer 18 van Heemland wordt de zogenaamde ‘lastenverlichting’ die het gevolg zou zijn van het nieuwe belastingstelsel dat volgend jaar 2001 ingaat, ontluisterd als lariekoek in "Paarse 'lastenverlichting'". Voor veel mensen met ongeveer gelijkblijvende inkomens, zoals pensioenen, uitkeringen en zelfs salarissen van ambtenaren en trendvolgers, wordt het steeds moeilijker om nog het hoofd boven water te houden bij de jaarlijkse stijgingen van huren, nutsvoorzieningen, verzekeringen en overheidslasten. Inkomensverschillen van een factor 17 zijn geen uitzondering meer. Eduard den Hollander behandelt de verandering van hele wijken en halve stedeen met als toekomstvisie een ander, ons vreemd geworden Nederland in "Is Nederland vol ?".Boud werkt Alfred Vierling zijn these uit voor een – mede christelijk geïnspireerd – ideëel offensief tegen het heersende geestesklimaat met z’n barre kapitalisme in "Jezus, we hebben een halfgod nodig". Een nieuwe maatschappelijke orde – de verzorgingsstaat blijkt slechts een gelukkig intermezzo te zijn geweest, waarbij de wolf al op de loer lag – is vooralsnog niet voorhanden terwijl ondertussen de klassiek ‘rechts’ politiek het helemaal laat afweten. Lode van Boonen beschrijft de spagaat waarin "Rechts in Europa" zich bevindt, -dit mee naar aanleiding van de situatie in Duitsland waar een verbod van de NPD dreigt -, een spagaat bij de keuze tussen vrije markt en gemeenschap. Den Hollander vreest voor het gehalte van de "Nederlandse rechtsstaat" gezien de ongelijke rechtbedeling van hen die anders over publiek zaken denken en daar op hun manier uiting aan geven, getuige ‘Kollum’. We kennen het getreiteer bij overheidsinstanties jegens andersdenkenden; bij aanhangig maken van een zaak, hoeven gedupeerden niet op enige justitiële neutraliteit te rekenen.

november 2000

Mart Giesen, hoofdredacteur