Over de kansen op integratie van grote groepen buitenlanders in de Nederlandse samenleving is eindelijk ‘op hoog niveau’ een uitvoerige discussie ontstaan. Daarbij komt veel boven dat tot voor kort nog onbespreekbaar, taboe was. Maar zover als dr Willem Drees sr., die in zijn boek "Opvattingen en Herinneringen" van onverantwoord beleid en schade voor Nederland sprak, durven de heren academici nog niet te gaan. Daarom hier het vervolgverhaal op de betogen van de heren Scheffer, Schnabel en Kohnstamm. Het is namelijk allang bekend dat grote cultuurverschillen binnen een staatsgrens regelrecht leiden naar de ondergang van een stabiele, tolerante samenleving. Men hoeft er slechts de geschiedenis op na te lezen en kennis te nemen van de huidige bloedige conflicten in tal van landen, ook in Europa. De eerlijkheid gebiedt erbij te zeggen dat de raciale en etnisch-culturele conflicten vaak nog worden aangescherpt door grote sociaal-economische tegenstellingen maar ook door een hoge bevolkingsdruk. Juist dit laatste draagt in Nederland bij tot groeiende gevoelens van onrust over de nog immer voortdurende instroom van buitenlanders, jaarlijks rond de honderdduizend.

Het bestaat toch niet dat dit alles niet bij onze landsbestuurders onbekend is ? En hoe lang is het mogelijk dat zij nooit lering hebben getrokken uit de vaderlandse en algemene geschiedenis of nooit kennis hebben genomen van de uitkomsten van sociologie of massapsychologie ? Het kan toch niet zijn dat mensen met een universitaire opleiding zich te goeder trouw hiervoor doof en blind houden? Of, in navolging van Joop den Uyl, uit pure ideologische verdwazing nog altijd niet in staat zijn tot nuchtere waarneming van dagelijkse feiten?! Vroegere regeringen, vanaf 1960, hebben op onverantwoorde wijze gastarbeiders toegelaten zonder een behoorlijke terugkeerregeling vooraf. Dat was een onvergeeflijke stommiteit. Latere kabinetten zijn daar vrolijk mee doorgegaan zonder enige bezorgdheid over de voortgaande ondermijning van Nederland als stabiele en democratische staat. Kritiek hierop was ongewenst. Dit werd nog onderstreept door strengere strafwetgeving tegen groepen en personen die al te duidelijk stelling namen tegen deze desastreuze ontwikkeling. Anderzijds hebben onze bestuurders, althans vel en onder hen, zich niet ontzien geldelijke en morele steun te verlenen aan actiegroepen die onwettig en vaak gewelddadig de vrijheid van vergadering en meningsuiting aantastten. Zelfs werd eens een persconferentie in een particuliere woning door de politie verstoord, overigens tot grote woede van de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ). De democratie staat in Nederland scherp op de helling. Het grondwettelijk recht op vergadering en vereniging wordt nog voortdurend bedreigd en soms verstoord zonder dat de politie daartegen afdoende optreedt. De regering gaat rustig door met het huidige immigratiebeleid, zich beroepend op internationale verdragen die zo lek zijn als een mandje en nauwelijks controleerbaar. De stabiliteit van onze samenleving wordt steeds verder ondergraven, ook doordat de minderheidsgroepen absoluut geen positieve belangstelling voor elkaar hebben; een aspect dat vaak over het hoofd gezien wordt. Het roer moet nu echt om. Volhardt de regering in haar landverraderlijk beleid en komt er geen krachtige politieke tegenbeweging, dan rest voor de toekomst nog slechts de gedwongen keuze tussen chaos en dictatuur. Talloze voorbeelden elders tonen dit aan. En wat die internationale verdragen betreft: geen vrij land is gebonden aan verdragen die op eigen ontwrichting en ondergang aansturen!

Naschrift: bovenstaand artikel is als ingezonden brief op 7 mei 2000 door de redactie van het Parool geweigerd.