De woonlasten houden veel Nederlanders meer en meer in de tang door de opgeschroefde huren en omhooggejaagde koopprijzen, zodat ze aan vrij besteedbaar inkomen bar weinig overhouden. Vooral mensen met middeninkomens maar ook uit lagere en hogere inkomensgroepen die niet tegen een redelijke prijs in minder dure tijden een woning hebben gekocht of die zijn blijven huren, leven thans in 'stille armoede'.

Het neoliberale overheidsbeleid is tot stand gekomen vanwege de wensen van de gevestigde politiek om dit land open te willen houden voor massale binnenkomst van jaarlijks rond honderdentwintigduizend immigranten en om economisch snelle aansluiting te zoeken bij het anglo-amerikaanse kapitalistische stelsel. Mede door dit beleid zijn de honderduizenden immigranten en de Nederlandse nieuwkomers op de arbeidsmarkt, jongeren en vrouwen, van werkgelegenheid kunnen voorzien onder internationaal gunstige economische omstandigheden. Van 1 januari 1990 tot 1 januari 2000 is het inwonertal van Nederland met 1 miljoen mensen gegroeid vanwie de meesten niet-westers allochtoon, van 14,9 miljoen tot 15,9 miljoen.

De neoliberale politiek, reeds voorbereid onder de kabinetten Lubbers, vroeg wel om langdurige loonmatiging; de lonen moesten laag gehouden worden om het economisch herstel door winsten van het bedrijfsleven te vergemakkelijken en een inflatoire loon-prijs-spiraal te voorkomen. Tegelijk werden echter de huren stelselmatig verhoogd in naam van 'doorstroming' om vooral de immigran ten met behulp van het verlenen van huursubsidie van goedkope huisvesting te voorzien in door anderen verlaten woningen. Vanwege het wettelijk verplichtende karakter van de huurverhogingen is de doorstroming nauwelijks een vrijwilige aangelegenheid geweest maar komt neer op een min of meer afgedwongen verhuizing om wille van de door de politiek toegelaten onbelemmerde massa- immigratie. Men kan met recht spreken van een etnische verdrijving van de eigen Nederlandse bevolking uit de oude wijken in de grote steden naar elders.

Verhuizende huurders werden naar duurdere huurwoningen of naar koopwoningen verwezen. Het gevolg is bekend; uiteindelijk een ware prijsexplosie van huren en koopsommen. Er is wel een woon-prijs-spiraal toegepast zonder weerga, die keurig buiten de officiële inflatiecijfers gehouden werd. Huurders zonder huursubsidie zijn dubbel gepakt en worden thans als kopers weer helemaal dubbel gepakt door de verdubbelde tot verdrievoudigde koopprijzen.

Voor huishoudens zonder twee behoorlijke inkomens is zowel huur als koop buitengewoon duur geworden. De feministische golf mag goedopgeleide vrouwen in leuke posities gebracht hebben op de arbeidsmarkt; veel vrouwen zijn echter min of meer noodgedwongen gaan werken om de steeds verder stijgende woonlasten te kunnen opbrengen.
Kamerlid Hillen van het CDA geeft de schuld van de huizenprijsexplosie aan de feministen, maar laat de allereerste oorzaak ervan, de massaimmigratie met de hiervoor door het CDA ingezette doorstromingspolitiek buiten beschouwing. Overheid, woningcorporaties en andere belangenorga nisaties op de woningmarkt hebben dankbaar misbruik gemaakt van het feminisme om het wonen nog weer duurder te maken.

De gehele operatie riekt bovendien naar kartelvorming met onderlinge prijsafspraken, speculatie en mateloze zelfverrijking van overheden en van het profitariaat van het bouwen, verhuren en verkopen van woningen. Men mag dus best vinden dat de neoliberale politici van het maatschappe lijke establishment van 'links' tot 'rechts' door handig 'gebruik' van de feministische emancipatie beweging, door repressie in naam van antidiscriminatie en door het overnemen van het Ameri kaanse model van sociaal-economische ordening grote delen van de autochtone bevolking van Nederland aan het beroven en achterstellen zijn om wille van hun zelfzuchtige multiculturalistische, socialistische en kapitalistische 'idealen en belangen' ten gunste van enerzijds zichzelf en hun direct profiterende achterban, en anderzijds de wassende allochtonie. Ons inziens mag dit onder volks- en landverraad gerangschikt worden, en zou het dus vervolgd moeten worden door het Openbaar Ministerie.

Vanuit de nationaalgezinde beweging, zeker vanuit de betreffende leiding van politieke partijen van Centrumdemocraten tot en met Nederlands Blok en NNP, is er nadat de oude Centrumpartij verdwenen was, bij het terechte honen van het vreemdelingenbeleid en de bevolkingspolitiek van de regeringen, buitengewoon weinig oog geweest voor de sociaal-economische, politieke baten en belangen hierbij van de echte 'rechtse' partijen (CDA en VVD) tesamen met het bedrijfsleven; hun aandacht was volledig gefixeerd op vreemde denkbeelden van de 'linkse' partijen met hun immigratielobby's. Vanuit 'rechts', vooral vanuit de VVD was er wel volop aandacht voor de bedreiging van have en goed, van veiligheid en bezit van de gezeten burgerij door afwijkende normen en crimineel gedrag van elementen onder de allochtonie, maar nauwelijks oprechte aandacht en bekommernis om de andere gevolgen voor de rest van de eigen Nederlandse bevolking, de autochtonie (term ontleend aan E. Roosens (16)).

Ook bij het Vlaams Blok kunnen we deze afwezigheid van gerichte sociaal-economische interesse en standpuntbepaling, zoniet desinteresse vaststellen. Bij de Oostenrijkse FPÖ verlegde Jörg Haider bijtijds wel de koers met het bekende succes. De desinteresse leidde tot veronachtzaming van de sociaal-economische omvorming van de West-Europese maatschappijen, na het verval van het communistische imperium, in kapitalistische richting naar anglo-amerikaans model. Deze kapitalistische greep met de voorwaarden die het transnationale bedrijfsleven (de megacorporaties) op supranationaal en nationaal nivoo zou verlangen van gevestigde politiek en overheid inzake privatisering, liberalisering en kapitalisering, is schromelijk onderschat door nationaalgezinden. Bij traditioneel 'links', de contestanten van de PvdA als Arie van der Zwan die vanoudsher in sociaal- economische termen denken, zijn de gevaren van het onverbloemde kapitalisme met zijn gevolgen vaak sterker en scherper onderkend dan bij de diverse leiders van nationaalgezinde bewegingen als Front National in Frankrijk en Vlaams Blok in België.

Het is een inschattingsfout, die zelfs schrijver dezes die al jaren telkens met klem pleitte voor een sociaal-economische middenkoers, in zekere zin - wat betreft snelheid, reikwijdte en intensiteit van het kapitalistische veranderingsproces - gemaakt heeft. Pas geleidelijk aan in 1995 kreeg ik mede door persoonlijke ervaringen, de volle ernst van de situatie in de gaten, terwijl je eerst nog wil denken: "het zal zo'n vaart niet lopen". Wel schreef ik reeds in Heemland 5 (1993) !, inzake de bebouwing van het land en de uitbating van het volk: "Nederland wordt stukje bij beetje volledig op de schop genomen, dit vooral ten dienste van bepaalde economische belanghebbenden, met name die van de bouwwereld. Waarschijnlijk is dit één der hoofdoorzaken waarom ondanks alle bezwaren de immigratie doorgaat. Deze immers zorgt voor voortdurende druk op de huizenmarkt, houdt wonen duur en noodzaakt tot gigantische woningbouw. Voor het grote geld wijkt alles."

Deze vaststelling van destijds is door de ontwikkelingen erna in zijn gevolgen verveelvoudigd: de huizenprijzen zijn verdrievoudigd; huren, locale lasten en kosten van allerlei nutsvoorzieningen zijn veelal verdubbeld; andere kosten stegen navenant, terwijl heel Nederland vergeven is van dure, lelijke, kale, vaak zeer krappe nieuwbouw, 'witte schimmel' en bedrijfsterreinen en de televisieuit zendingen vergeven zijn van de reclame en semi-reclame (programma's als "Eigen huis en tuin") onder het neoliberale motto "werk, werk en nog eens werk". De laatste jaren hebben bijna alle grote 'Nederlandse' ondernemingen als Numico, Buhrman, Getronics, Aegon, Ahold, ABN- AMRO, KPN, Randstad, enzovoorts één of meer grote overnames ten bedrage van miljarden gepleegd in het buitenland met name in Engeland en de VS van Noord Amerika en zijn dus euro-amerikaanse multinationals geworden. Een soort euro-amerikaans kapitalisme is in de Europese Unie in hoog tempo de sociale orde en verhoudingen aan het bepalen, en vervangt de europees-continentale 'gemengde' sociaal-economische ordening (het Rijnlandse model). Het snelst gebeurde dit - tegen de verwachting in - in Nederland en wel onder socialistische regie!

Het Nederlandse volk heeft kortelings én de ombouw naar een 'multiculturele samenleving' door middel van masssa-immigratie, multi-etnificatie en denationalisatie te verwerken gekregen én de afbraak van de sociale staat met zijn deels of geheel van staatswege verzorgde onderwijs, gezondheidszorg, sociale zekerheid en algemene nutsvoorzieningen.
Voor brede lagen van de autochtonie versterkten deze beide processen wederzijds elkaars nadelige werkingen en zijn zij als gevolg van deze processen beland in een spiraal van verarming, vervreemding en verslagenheid. Velen weten zich in het eigen land, in deze samenleving niet meer thuis en hebben geen zicht op verbetering van hun omstandigheden. Ze zijn weerloos tegen de kaalpluk van de overheid en zijn buiten hun wil om verzeild geraakt in een harde, kille maatschappij met een commerciële, egoïstische mentaliteit, met normen en waarden die de hunne niet zijn, in een hen vijandig gebleken Staat met politieke partijen die met hen geen rekening hielden.

Terwijl 'paarse' regeringen, bovenlaag, goedboerende nouveau-riche en huishoudens van tweetonners, en bedrijfsleven en zakenlui nog nooit zulke goede tijden hebben beleefd, de euforie eraf galmt en de luxe bij hen niet op kan, hebben huurders en andere onfortuinlijken het stille nakijken. Bovendien hebben deze zich niet weten te organiseren. Als ongeorganiseerden zonder invloedrijke lobby's en politieke vertegenwoordiging ben je in deze maatschappij van belangengroepen kansloos om überhaupt je belangen naar voren te kunnen brengen.

Mart Giesen

terug naar hoofdbladzijde Heemland

terug naar Heemland 14, Ten geleide

terug naar Heemland 15, Ten geleide 

terug naar Heemland Archief

naar Heemland 16, Ten geleide