De criminaliteit kost de Nederlandse maatschappij nu, anno 1999, per jaar 20 miljard gulden! Wie dit aan Nederlanders in 1970 verteld had, was destijds voor een volstrekt zwartgallige idioot verklaard, maar de multiculturele, kapitalistische samenleving bestond toen nog niet. Het aantal inwoners was 12,9 miljoen wat algemeen als veel teveel werd beschouwd, nu hebben we er al 15,9 miljoen. Nederland is een der dichtstbevolkte, misdadigste 'samenlevingen' ter wereld geworden. Wilden we in Nederland zo'n toekomst, anno 1970?

Politiek is de kunst om het land te besturen met vooruitziende blik, lering trekkend uit de geschiedenis. Mogen we stellen dat het degenen die toen aan het roer waren, hieraan volledig ontbroken heeft. De confessionelen van KVP, ARP en CHU, de socialisten van de PvdA, de "vernieuwers" van D66, de liberalen van de VVD, alle grote en middelgrote partijen zijn blind en doof geweest voor elk voorteken en elke waarschuwing. En ergste van al: zij zijn dat tot de dag van vandaag gebleven. Er werden wel enige nieuwe, kleine partijen opgericht die zich verzetten tegen de lichtzinnigheid waarmee met de winning en de baten van het aardgas werd omgesprongen, waarmee de aanzwellende immigratie van rijksgenoten en buitenlanders tegemoet werd getreden, waarmee nieuwe woonoorden als de Bijlmermeer en Zoetermeer uit de grond werden gestampt en met het landschap werd omgesprongen, en waarmee overheidsbezit van algemeen nut verkocht en verkwanseld wordt in naam van liberalisering.

Behalve de zwalkende, americanofiele D66'ers van Van Mierlo hebben de bestaande en zich her groeperende gevestigde partijen van toen er met volle hulp van de media alles aan gedaan om het de politieke nieuwkomers zo moeilijk mogelijk te maken en - als het even kon - te diaboliseren door hen en hun ideeën als kwaadaardig en verwerpelijk voor te stellen. Dat gebeurde vanaf de oprichting met DS '70 van W. Drees jr. en later met de Centrumpartij van F. H. Brookman c.s.. De verkettering is zover doorgevoerd dat niemand zich meer durft te roeren; men weet dat je, voor je het zelf in de gaten hebt, in de goot van de maatschappij belandt, balling bent. De gevestigde orde heeft het voor elkaar gekregen elke opkomende oppositie desgewenst onmiddelijk te kunnen uitschakelen als 'politiek incorrect', de rechterlijke macht zorgt wel voor de 'crimineel' verklaring als de lieden vanwege publiciteit 'hinderlijk' worden. Ter rechter zijde waren Van Rappard's Liberale Staatspartij en de NMP te groepsspecifiek en sectarisch, dus onbelangrijk.
Ter linker zijde heeft de SP van J. Marijnissen zich moeten ontdoen van alles wat zweemde naar nonconformisme en politieke incorrectheid om aan het parlementaire spel mee te mogen doen; de bundeling van CPN, PSP en PPR in GroenLinks had aan de SP, vroeger een partij voor arme blanken, laten zien hoe zich te conformeren. De SP wordt hoogst ongaarne herinnerd aan haar brochure "Gastarbeid en Kapitaal". Ook in andere landen is de conformering groot; links en rechts gaan samen allerlei regeringsallianties aan die zich als uitvoerders van de wensen van multinationals opstellen. Het heeft geleid tot consumptiemaatschappijen waarin eigenlijk alleen geld en economisch nut tellen. Het politieke spectrum is zo versmald dat er nauwelijks oppositie meer is.

Na het verdwijnen van het bipolaire machtsevenwicht in de wereld van de Sovjet-Unie en de VS, volgde de militaire, technologische en economische wereldhegemonie van de VS. De al 'politiek correcte' sociaal-democraten hebben dan ten behoeve van hun verregaande samenwerking met en steun van het transnationale bedrijfsleven en grootkapitaal (IMF, WTO, OESO en G-8) zeer wezenlijke sociale elementen uit hun programma's verwijderd en hebben zelfs het voortouw genomen met de afbraak van sociale arrangementen en met de liberalisering van publieke nuts voorzieningen, de uitverkoop van staatsdeelnemingen en de bejubeling van onbeperkte vrijhandel. Met hun neoliberale politiek voldoen ze aan de wensen van de kapitalistische orde die de mondiale financiële elite thans aan Europa en de hele wereld kan opleggen wegens gebrek aan invloedrijke machten met een andere sociaal-economische orde en politieke filosofie.

Het openbare debat is met het nauwelijks toelaten van oppositionele geluiden in media en politiek gesmoord. De gevestigde orde heeft de arena van politieke stromingen vergrendeld, politiek is een afgesloten wereldje geworden. Het gevolg is dat de werkelijke noden van de bevolking nergens meer serieus genomen worden als ze al doorklinken. Zwijgen in het openbaar is de ongeschreven etiquette geworden net zoals in het Oostblok ten tijde van het communisme; een uitbarsting van opgekropte volkswoede zoals in Kollum daargelaten. Meteen wordt door het Openbaar Ministerie onderzoek naar 'racistische' misdragingen aangekondigd; repressie passend bij dictatuur. Iedereen houdt maar angstvallig z'n mond, behalve somtijds binnenskamers. Waar het neoliberalisme toe leidt, heeft allengs iedereen kunnen ervaren die niet aan de goede kant van de scheidslijn zit. Door het handjeklap van politiek bestuur met bedrijfsleven wordt geen rekening meer gehouden met de belangen van grote delen van de bevolking. De opkomst bij verkiezingen is voorspelbaar laag geworden omdat we allemaal weten dat het geen zin meer heeft om in deze maatschappij te gaan stemmen behalve voor wie z'n persoonlijke belang ermee gediend ziet.

De politieke interesse is minimaal geworden, ook onder jongeren. Toch is er natuurlijk heel veel aan de handmlle waartegen een stevig oppositioneel geluid node gemist wordt. Te noemen zijn bijvoorbeeld het ongebreideld volbouwen van Nederland tot een troosteloze, dure stadstaat met her en der wat kunstmatig geschapen 'oer-'natuur, het ongebreideld toelaten van vreemdelingen omdat wetsregels dat nu eenmaal zouden verplichten, het vergroten van werkgelegenheid die drijft op immigratie, bouwdrift, geldleningen en opgeklopte koopzucht, en het door beknotten van uitkering en de arbeidsmarkt opjagen van mensen, die vroeger, toen de werkloosheid nog hoog was, met allerlei regelingen het arbeidsproces moesten verlaten en nadien op hun bekwaamheid inboetten of gewoon de kinderen opvoedden, en het door jaarlijks fors verhogen van de huren de hectische koopwoningmarkt opjagen van mensen, die tot en met meebetaald hebben middels hun huurpen ningen aan de pensioenen, de huursubsidie en de hypotheekrente-aftrek van vele anderen. Van enige noemenswaardige oppositie tegen al dit overheidsbeleid waar tallozen hulpeloos, zelfs radeloos van worden, is geen sprake.

De benadeelden en de mensen die het er faliekant mee oneens zijn, hebben geen enkele politieke partij die het met kracht voor hen opneemt. Dat velen, vooral ouderen, de onzalige omslag naar een multiculturele, kapitalistische vechtmaatschappij naar Amerikaanse snit in een overbevolkte stad staat niet zien zitten of niet aan kunnen, laat de politiek koud. Indien je van huis uit tot de welgestelden behoort of je in de voorbije jaren daarbij hebt kunnen voegen, kun je jezelf er vanwege je persoonlijke gerief wellicht voor afsluiten. Voor ieder ander die zich niet bijtijds heeft kunnen indekken, moet het toch een hard gelag zijn om de Nederlandse samenleving zo te zien veranderen en zelf zo benadeeld te worden zonder op enig begrip van het politieke bestuur en de sociale elite te hoeven rekenen. Integendeel, premier Kok vindt het best dat er winkels voor de minima komen; de armenzorg van voor de oorlog is terug van weggeweest en een socialist vindt het best want dan hoeft hij structureel niets met de uitkeringen te doen! Waarschijnlijk zal de SP hier wel op in springen; het is de enige partij die nog wel 's aan de bel wil trekken. Alleen munt deze socialistische partij uit door het slechts voor de minima te willen opnemen terwijl ze verder iedereen wil afromen, dol is op nivellering. Mensen met bovenminimale inkomens of een beetje vermogen hebben er weinig te zoeken, het is toch geen echte volkspartij.

In de PvdA zelf is de praktische invloed van mensen die het niet eens zijn met het door deze partij gevoerde beleid tot op heden nul. Deze contestanten zoals Van der Zwan, Tromp en Scheffer mogen schrijven wat ze willen en ze mogen Kok betichten van huichelarij met z'n "derde weg" en "volkskapitalisme", ze blijven er roependen in de woestijn. We mogen gevoeglijk aannemen dat de contestanten het voor een groot deel met ons eens zijn in onze zorgen over de sociale samenhang van de Nederlandse gemeenschap, haar verlies aan identiteit, stabiliteit en onderlinge solidariteit. Ook zullen zij onze zorgen delen over de verarming van een groot deel van de Nederlandse bevolking, evenzo over het neoliberale economische bestel, eenzijdig gebaseerd op "Nederland distributieland", bouwindustrie en huizengekte, en over de aantasting van het landschap in al zijn verscheidenheid. Dit soort idealistische kritiek van verontrusten staat haaks op het gevoerde 'paarse' beleid van de kabinetten Kok, het staat haaks op de vriendjespolitiek en slappe meepraterij van veel politieke ambtsbekleders, die lak hebben aan het volk dat hen gekozen heeft. Vele welgestelden hebben allang gezorgd voor een goed heenkomen naar een leuk tweede huis in het buitenland, van zakenlui tot politici als Van Mierlo.

Bij andere politieke partijen buiten de kleine christelijke partijen hoef je ook niet aan te komen met discussie over voornoemde vraagstukken. Bij de VVD maakt men zich alleen maar druk om de steeds verder om zich heen grijpende toename van criminaliteit in allerlei vormen, vooral als er ook een dreiging uitgaat naar hun eigendom, bezit en welzijn, in hun buurt komt; voor de rest van de problematiek is geen enkele interesse in deze zogenaamde "volkspartij". Het CDA heeft in al die jaren van schijnbare oppositie niets van belang te berde gebracht waaruit enige solidariteit met deze benadeelde groepen uit de Nederlandse samenleving blijkt. Er schijnt een algemene blindheid of desinteresse te zijn voor wat de neoliberale politiek de mensen aandoet: hoezeer deze politiek velen in stille armoede en schulden gedreven heeft met hoge kosten voor gezondheidszorg, onderwijs, water, energie, locale lasten enzovoorts, door extreme hypotheeklasten en huren waardoor mensen noodgedwongen, als het kan met z'n tweeën, hun hele verdere leven moeten gaan bijsjappelen, tot - als het zo doorgaat - straks (vroeg)gepensioneerden toe.

Door het kosten-niveau en de woonlasten gaandeweg te baseren op twee modale inkomens per huis houden hebben steeds meer mensen die daar niet (meer) aan kunnen beantwoorden, zich geschikt in een soort stille armoede. Voor hen is het leven twee keer zo duur geworden in tien jaar tijds. Van de neoliberale politiek moeten kinderen nu vanjongsaf aan naar de kinderopvang toe en moeten moeders - ongeacht beroepskwalificatie - liefst fulltime gaan werken. De meeste mensen zijn niet gebaat met allerlei inkomens- en vermogensafhankelijke subsidies voor bijzondere groepen, maar juist met afschaffing van al die subsidies voor de 'minima', tegelijk met verlaging van de absurde huren, van de tarieven voor nutsvoorzieningen en van de lokale lasten die alle de laatste jaren stelselmatig verhoogd zijn. Sociale uitkeringen moeten gewoon weer op welvaartsvast nivoo gebracht worden, zeker de AOW. Dan hoeven mensen niet om bijzondere bijstand te gaan vragen bij de sociale dienst waar ze op vernederende wijze hun hele hebben en houden moeten laten doorlichten. En er moeten algemene maatregelen komen om de woonlasten drastisch te verminderen.

Nederland moet maatschappelijk en landschappelijk weer een leefbaar land worden, waarin iedereen, behorend tot de Nederlandse volksgemeenschap, zich weer prettig en veilig kan weten, wijs bestuurd door een betrouwbare overheid die zich opstelt als hoeder voor heel het Nederlandse volk, en niet slechts voor de welgestelden, het bedrijfsleven en de laagbetaalden. Een beweging die zich daarvoor inzet in de nieuwe eeuw, zou kunnen rekenen op brede steun.

De redactie