HEEMLAND 13 (lente 1999)

 

WONEN ONDER PAARS

Griezelige tweedeling

Na ruim een half jaar paarse verlenging zijn mijn bange vermoedens dat paars doorregeert en haar beleid financiert op kosten van gemakkelijk te pakken groepen uit de lagere klasse en de middenklasse van modaal tot tweemaal modaal, maar al te waar. Een steeds verdergaande "griezelige" tweedeling vindt plaats tussen hen die profiteren van deze politiek en degenen die erdoor uitgebuit worden. Commentator G.B.J. Hilterman vindt het in de Telegraaf "verbazingwekkend dat de uitgebuite burgers die niet van de ruif kunnen profiteren zo weinig protesteren". Lastenverlichting kennen ze niet. Mensen die nog steeds huren, niet in de goede tijd een huis gekocht hebben, gewoon werknemer zijn, wellicht middels een uitkering hun baan moesten opgeven, al die mensen zijn hogelijk de klos geworden van dit neoliberale paarse pact van links met rechts.

Inflatie, loonmatiging en woonlasten

Onderwijs en politie dreigden met stakingen om althans iets gecompenseerd te krijgen van alle lastenverzwaringen. Ze werden door onderhandelaars namens de overheid, premier Kok zelve en werkgevers om de oren geslagen hoe ze durfden met een inflatie van zogenaamd slechts 1,0%, maar in januari was zelfs het officiële inflatiepercentage van het CBS 2,2% waarvan 0,5% door lasten vanwege nieuwe overheidsmaatregelen. CBS-inflatiecijfers worden al structureel laag geraamd door veel lasten voor modale burgers buiten beschouwing te laten, waaronder hoge hypotheek- en huurlasten. Over 35 miljoen voor de politie-CAO werd een heisa gemaakt terwijl eerder voor een gore Mondriaan-puzzel grif 80 miljoen overgemaakt werd aan een multimiljonair. Het is in deze maatschappij een meten met twee maten door de politieke elite waar je onpasselijk van wordt. Jaren van loonmatiging volgens het veel geprezen poldermodel zijn ten goede gekomen aan het bedrijfsleven en hebben voor meer werkgelegenheid vooral in deeltijd gezorgd. Echter, de individuele werknemer werd ermee ook jaren zo ongeveer op de nullijn gezet, maar zag wel dat allerlei lasten, niet in het minst zijn woonlasten omhoog schoten. Zijn inkomen is uitgehold door de hyperinflatie op wonen.

In Rijswijk kost de grond van bouwkavels thans het lieve bedrag van ten minste ƒ 1000,- per vierkante meter grond, over woeker gesproken door misbruik maken van de nood van burgers! Zeer middelmatige rijtjeshuizen overal in het land kosten rond de ƒ 320.000, zesmaal een modaal jaarinkomen. En hoge hypotheken worden verstrekt aan jonge tweeverdieners met huishoudinkomens van tezamen ver onder de ton. De hypotheek-verstrekkers, dus de banken krijgen middels de nationale hypotheekgarantie dekking tegen mogelijke waardevermindering. Die garantie heeft de koper van een huis tegen de oplopende woekerprijzen niet indien de markt inzakt. Op grondexploitatie en –uitgifte n op belastingheffingen gebaseerd op de exorbitant hoge ‘vrije marktwaard’ verdient de overheid schandalig veel geld over de rug van kopers-eigenaren en huurders heen.

Nergens in Europa behalve in de streek rond Dublin is zo’n prijsopdrijving van wonen te vinden. Nederland met z’n polderkolder is er uniek in, maar nergens is ook de te bekostigen immigratie groter. Minister Zalm heeft forse tegenvallers van miljarden in zijn begroting door het absurde asielbeleid, de waterlastschade en als nieuwste post met dank aan de NAVO: de wederopbouwkosten van Kosovo en Servië. Allochtonen blijven massaal binnenstromen vanwege ‘heilige, morele’ plichten opgelegd door geloof en verdrag. Elke loonsverhoging nu in de collectieve sector zou daar nog als extra tegenvaller bovenop komen; dus wordt er geknepen bij het leven als het om volstrekt gerechtvaardigde wensen van loonsverhoging gaat. Ook uitkeringsgerechtigden zijn als zwakste maatschappelijke groepen natuurlijk weer mikpunt van politieke druk vanaf de rechter zijde om de collectieve lastendruk in toom te houden. De overheid kiest altijd de makkelijkst te pakken brave burgers. De overheid, van harte geholpen door werkgevers, is op zoek naar geld om haar neoliberale beleid voort te zetten.

Volkshuisvesting volgens ‘paars’

Voor de laagste inkomens wordt door de ‘linkse’ kant van paars wel gezorgd volgens de bekende socialistische recepten van kwijtscheldingen, subsidies en aanvullende, bijzondere voorzieningen. Fraaiste voorbeeld is de huursubsidie die nu haar opvolger krijgt in de koopsubsidie waarmee huurders verleid moeten worden om de aan hen alreeds te duur verhuurde woningen toch vooral te kopen. Het is een doortrapt verdorven voorstel dat sociaal oogt, maar het allerminst is. Het is de ouderwetse nivelleringsstrategie van steun voor sommige categorieën huurders-kopers die hiervoor wel elk jaar hun financiële situatie door ambtenaren moeten laten controleren. Met algehele lastenverlichting in de volkshuisvesting en met vrijheid in woonkeus heeft het niets te maken. Op die wijze legt de overheid een stevige, hoge bodem in de prijs voor wonen voor de komende decennia, met als gevolg nieuwe woonlastenverhogingen.
Met die bodem en de navenante prijsopdrijving voorziet ze in de financiering van nieuwe sociale woningbouw middels de woningcorporaties. Tevens verzekert ze zich hiermee van verdere inkomstengroei uit belastingen en –heffingen op bouwen en wonen. Het is eveneens een financieel volstrekt verkeerd signaal naar de bouwwereld en de woningverhuurder toe die ongestoord door kunnen gaan met dure prijsberekeningen voor bouwen, verbouwen en verhuren vanwege deze met overheidssubsidies gegarandeerde bodemprijzen. Zeer waarschijnlijk zullen bouwkosten en verhuurkosten dalen bij het afschaffen van subsidieregelingen. Echt sociale, solidaire politiek zou zijn de subsidies op bouwen en wonen af te schaffen, de huren grondig te laten verlagen en de sociale uitkeringen waaronder de AOW te verhogen.

De woonlastenramp en de rol van de overheid

Twee decennia na de eerste immigratiegolven die vooral de grote steden troffen, is nu het hele land ten prooi aan ontreddering. Het moet nog maar eens gezegd: velen zuchten onder zware woonlaten die hun inkomen en eventuele vermogen uithollen. Op de woningmarkt heerst een gierende inflatie. Huizen zijn twee tot drie keer zo duur geworden. Huren zijn fors verhoogd.
Als door allerlei groepen werknemers gestaakt wordt voor meer loonsverhoging, dan is dat vooral omdat ze vanwege de woonlasten aan vrij besteedbaar inkomen bar weinig overhouden, alle mooie verhalen over lage inflatie en lage rente ten spijt. Ze mogen dit terecht ervaren als buitengewoon oneerlijk daar de ontstane woningschaarste waaraan ze niets kunnen doen, op hen verhaald wordt en anderen met name de overheid, banken en speculanten zich vorstelijk aan hen verrijken. Zij betalen indirect voor de huisvesting en woonkosten van de landverhuizers.
Woningcorporaties noemen zich graag ‘sociaal’ als ze veel nieuwe woningen bouwen voor doorstroming en nieuwkomers, maar verhalen de kosten wel dubbel en dwars op hun huurders door van overheidswege toegestane en verplichte huurverhogingen. De overheid en de woningcorporaties moeten immers de sociale nieuwbouw vóórfinancieren en de huursubsidies verrekenen voor hen die de huur niet of niet meer kunnen opbrengen. Door duur te laten verhuren middels de woningcorporaties dwingt de overheid de huurders ook nog tot duur kopen. De grond- en huizenspeculant, de gemeente, het rijk, de bouwwereld en de verhuurder varen wel bij de woningnood. Het pakket van woonlastenstijgingen is één van de ergste materiële uitwassen van de massa-immigratie annex poldermodel. Er is één grote rooftocht op wonen in gang gezet.

Drastische maatregelen gevraagd

e politiek is hier met haar begeleidende moedwillige prijsopdrijvingen hoofdschuldig aan; ze is er aansprakelijk voor. De woonprijsspiraal moet doorbroken worden. De zogenaamde ‘vrije marktwaarde’ is allang niet meer ‘vrij’ maar is door nood en schaarste aan de vraagzijde torenhoog, waardoor aan de aanbodzijde op de woningmarkt geen sprake meer is van concurrentie. De markt werkt gewoon niet. dus mag die ‘vrije marktwaarde’ niet als overheidsnorm voor woonwaardetaxaties, overheidsbelastingen en maximaal toegestane ‘redelijke’ huurprijs gelden.
De overheid moet zelf door passende maatregelen deze ellendige ontwikkeling stoppen en de ontstane schade voor de betrokkenen herstellen door fiscale compensatiemaatregelen voor kopers én huurders (bijvoorbeeld: verdubbeling hypotheekrenteaftrek, invoering huurprijsaftrek en vrijstelling van vermogensbelasting voor huurders in het nieuwe belastingstelsel), door verplichte algemene huurverlagingen, door afschaffen van overdrachtsbelasting, huurwaardeforfait en huursubsidie (een socialistische monstruositeit die minstens 2 miljard gulden per jaar kost, nog afgezien van alle departementale kosten), door fiscale herberekening van de waarde van onroerende zaken op grond van bouwkosten, ouderdom en staat van onderhoud. Het volkshuisvestingsbeleid moet snel om, woeker en uitbuiting moeten weg. Wonen mag geen melkkoe meer zijn!

Het algemeen verlagen van de woonlasten geeft economisch een grote bestedingsimpuls doordat dan zeer velen aan vrij besteedbaar inkomen aanzienlijk meer gaan overhouden. De overheidsfinanciën zullen wel een omvangrijke herverdeling moeten ondergaan, maar netto hoeft dit niet nadelig uit te pakken, mits de overheid zichzelf disciplineert. De griezelige ongelijkheid tussen rijk en arm kan verminderen. De netto inkomensongelijkheid, na aftrek van de woonlasten, zal afnemen, en het wonen zowel bij koop als bij huur wordt weer enigszins betaalbaar.

De rekening van de immingratiepolitiek

De belangrijkste oorzaak van de lastenverzwaringen, de massa-immigratie zou natuurlijk ook moeten stoppen en de repatriëring zou moeten starten. De bevolkingsdruk moet omlaag in dit overbevolkte land; dan kan er weer evenwicht komen tussen vraag en aanbod op de woningmarkt. Dan gaan de kosten van bouwkavels en nieuwbouw omlaag mits de overheid wel zelf de tering naar de nering zet en met haar schandalige uitbuitingsbeleid stopt. Aannemers moeten mede door gezonde mededinging weer echte kwaliteit gaan leveren en de bouwprijzen verlagen. Maar hiervan afgezien zijn de vermelde maatregelen nu noodzakelijk om de ergste financiële uitwassen van de veroorzaakte woningnood op korte termijn te beteugelen.
Pieter Lakeman noemt in zijn pas verschenen, rake boek "Binnen zonder kloppen" niet voor niets vastgoedeigenaren, aannemers, belastingdiensten en natuurlijk de immigratie-industrie zelf als zeer grote profiteurs van de immigratiepolitiek van de opeenvolgende regeringen, na te lezen in het hoofdstuk "De immigrant is ook een klant". Sommige bedrijven winnen bij alle bevolkingsgroei door hogere omzet. Werkgevers hebben zelden klachten over de immigratie; om de loonkosten laag te houden is destijds de regering door werkgevers onder druk gezet om jaren achtereen gastarbeiders te mogen werven, het begin van de immigratiepolitiek.
Alle profiteurs van deze politiek hebben volop van de ruif kunnen genieten, waar de lagere klassen en grote delen van de middenklassen voor de rekening mochten opdraaien. De overheid moet ergens de miljarden vandaan halen om de immigratie met haar gevolgen van te betalen. Vooral op uitkeringen en op salarissen van ambtenaren en trendvolgers is flink bezuinigd. Samenvattend stelt Lakeman dat de hogere sociale klassen die actief betrokken waren en zijn bij de praktijken van de immigratiepolitiek, de lasten hiervan, van hun ‘charitas’, hebben afgewenteld op anderen: "de rijken zijn rijker geworden, de armen armer".

Naast financieel economische schade voor individuele burgers leidt de massa-immigratie vanwege de daarvoor onvermijdelijke uitbreiding van het totale woningbestand met rond 1 miljoen nieuwbouwwoningen en de benodigde infrastructurele werken tot een onherstelbare aanslag op landschap, ruimte en leefmilieu van dit dichtstbevolkte land van Europa. De maatschappelijke lasten op elk gebied, zoals bij onderwijs en gezondheidszorg, zijn in omvang en aard enorm gestegen door de gevoerde immigratiepolitiek en het multiculturalisatiebeleid. De samenleving wordt er bepaald niet eendrachtiger en saamhoriger van.

Linda Gouderak

Aangehaalde literatuur:

P. Lakeman "Binnen zonder kloppen. Nederlandse immigratiepolitiek en de economische gevolgen" (1999)

 

terug naar Hoofdbladzijde 

terug naar Heemland 13, Ten geleide

Naar Heemland 13, Lessen van de Balkan

Naar Heemland 13, Kapitalistische orde