Bestaat er politieke oppositie in Nederland? Het CDA is nu nog steeds niet bij machte enige oppositie van maatschappelijk belang te voeren. Je zou zeggen dat voor open doel keer op keer gescoord kan worden en een oppositiepartij zou groeien als kool. Maar het ontbreekt het CDA ten ene male aan een wezenlijk andere visie op maatschappij en samenleving. Op zich is dat niet vreemd; ‘paars’ is niet anders dan een voortzetting van de burocratische politiek van de kabinetten onder Lubbers. Door die ‘rechtse’ regeringen is het poldermodel gepraktiseerd van vermeerdering van de staatsschuld ondanks ‘bezuinigingen’, lastenverzwaring, loonmatiging, uitbreiding en versterking van de marktwerking in de collectieve sector, commercialisering, consumptieverhoging. 
Paars heeft er de woonlastenverzwaring en –prijsverhoging aan toegevoegd en de besnoeiingen op de sociale zekerheid. Ook het sociaal-culturele beleid was voorheen met het CDA niet anders.
Van een politieke visie en strategie om tot een duurzame, stabiele samenleving en respectvolle omgang met de natuurlijke omgeving te komen is geen sprake geweest, noch onder Den Uyl, noch onder Lubbers, noch onder Kok. Commerciële en economische belangen zijn volledig de boventoon gaan voeren, en dan is er de niet aflatende druk geweest om met immigraties dit land om te vormen tot een inhomogene, cultureel en sociaal verdeelde maatschappij. Een herrezen verzuiling langs materieel-culturele lijnen heeft z’n beslag gekregen. Het CDA is voor deze ontwikkelingen zo verantwoordelijk als wat. De politieke gedachten binnen deze partij veranderen er niet, net zo ‘paars’ en ‘politiek correct’. Het CDA is veel te veel verweven met het maatschappelijke establishment dat deze ontwikkelingen juist gewild heeft, en het zal er zeker geen afstand van nemen. Buitenparlementair zijn er wel signalen van protest onder burgers, maar een spreekbuis van enig belang hebben die niet.

Hoezeer de maatschappelijke elites het front gesloten houden, heulen met buitenlandse, vaak Israëlische en Amerikaanse belangen en zonodig bereid zijn tot machtsmisbruik en valse voorlichting, leren ons de parlementaire enquêtes. Maar daarbij komt zeker niet alles boven water, worden de echt verantwoordelijken, de politieke top, nauwelijks verhoord en niet aansprakelijk gesteld, en blijft het bij maatregelen tegen ambtenaren uit het burocratisch apparaat die uit een soort misplaatste superloyaliteit onwelgevallige zaken wegmoffelen en conflicten ontwijken. Vanwege angst om hun maatschappelijke positie te verliezen menen ze de top door dik en dun te moeten dienen in plaats van het algemene belang. Hoge ambtenaren worden pas openhartig ná hun pensionering.
De democratische rechtsstaat is slechts schijn. Het staatsbestuur is niet veel anders dan een geldverslindende heerschappij van verbonden elites die hun macht, aanzien, goedheid, hobby’s en rijkdom bediend willen hebben. Daartoe wordt aan de burgers een in de vier jaar de keus gegeven tussen de door de media aanbevolen lijstaanvoerders van de ‘nette’ politieke partijen. Van directe democratie wil men in dit regentenland dat weer netjes herzuild is, niets weten, het referendum zal een farce worden. Welke personen met welke soort ideeën verder gekozen worden, kan nauwelijks meer een afspiegeling van de wil van de kiezers genoemd worden; die blijven massaal weg omdat er geen echte keuzes aangeboden worden. De invloed van de burgers op het bestuur wordt steeds geringer. Het is hier een bekend gezegde: of je nu door de hond of door de kat gebeten wordt, het maakt toch niets uit. Er worden wetten en regels bedacht waarbij je je echt afvraagt of gezond verstand en inlevingsvermogen wel aanwezig zijn bij politici; neem bijvoorbeeld het verhalen van bijstandsgelden op ex-echtgenoten of de absurd lage studiefinanciering waarvan niet eens een kamer te huren is. De politiek blijkt mijlen ver weg van de werkelijkheid en heeft volstrekt geen oog voor de noden van Jan Modaal. Onder neoliberaal ‘paars’ is het bepaald niet beter geworden. Onze overheid is verworden tot een ongenaakbaar apparaat dat echter wel klaar staat voor het behartigen van dure wensen en belangen van het establishment en z’n lobby’s

Lode van Boonen

terug naar Hoofdblad

terug naar Heemland 13, Ten geleide

naar Heemland 13, Beschouwingen