Het nieuwe paarse kabinet is geïnstalleerd en het heeft plannen naar voren gebracht zoals min of meer verwacht konden worden. De acteurs van het afgelopen verkiezingstoneel hebben zich na het binnenhalen van de verkiezingsbuit schielijk achter de coulissen teruggetrokken; Wallage als burgemeester naar Groningen ter vervanging van de falende Ouwerkerk en Bolkestein veilig naar de achterbankjes van de VVD-fractie. Deze zag waarschijnlijk in dat hij als rechtse stemmengaarder weinig kan uitrichten tegen een overwegend links parlement en een dito, nota bene door hemzelf geformeerde regering. Waar moet Bolkestein bijvoorbeeld heen met zijn vroegere geroep om een streng asielbeleid en met zijn kritiek op de plannen tot herziening van het belastingstelsel, nu hij al bij de opstelling van het regeerakkoord volledig door de bocht is gegaan? Voelt de kiezer nou echt niet dat hijzelf steeds weer in de maling genomen wordt, dat het slechts gaat om zijn stem en dat hij dan weer vier jaar lijdzaam mag toekijken?

Het paarse regeerakkoord is nog sterker dan voorheen een pact tussen links en rijk waarbij mensen met huishoudinkomens van modaal tot tweemaal modaal het nakijken hebben. Hoe de berekeningen voor de komende vier jaar onder paars-II en voor het nieuw voorgestelde belastingstelsel ook gemaakt worden, de koopkracht en vooruitzichten voor deze groepen zijn opnieuw beroerd in vergelijking met de hoge en lage inkomensgroepen. Allereerst wordt een lastenverzwaring in het vooruitzicht gesteld. Waarvoor de overheid dan weer de lasten verzwaard is ter financiering van beleidsintensiveringen die veelal alleen verbeteringen inhouden van specifieke regelingen inzake werkgelegenheid, inkomen en inburgering waarbij vooral gedoeld wordt op nieuwkomers en ‘achterstandsgroepen’.

Pas op het eind van de kabinets-rit als er weer nieuwe verkiezingen in aantocht zijn, zou er enige lastenverlichting komen; maar voor wie blijft de vraag? Ecotax, verkeersboetes, woon-, studie- en ziektekosten gaan opnieuw omhoog. Koopkrachtverbetering zal moeten komen van loonstijging; voor ouderen dus nauwelijks of niet. Het kabinet weigert danook nog een garantie voor behoud van koopkracht af te geven. De overheid zelf maakt evenwel helemaal geen pas op de plaats maar verruimt haar financieringsbehoefte met 4,5 miljard tot 56,6 miljard gulden in 1999! Het CBS geeft nu openlijk toe dat de Nederlandse huishoudens veel minder geprofiteerd hebben van de economische groei dan het bedrijfsleven en de overheid zelf. Het reële gemiddelde loon is de afgelopen vier jaar amper gestegen in tegenstelling tot de ruim tien percent of meer per jaar aan winst en inkomstenvermeerdering bij bedrijven en overheid. Bij de huishoudens werd vanaf 1992 door de inkomensmatiging 27 miljard misgelopen. Dat desondanks de consumptie van huishoudens toch kon toenemen, komt vooral door bekostiging met geleend geld.

Premier Kok doet een oproep tot weerbaarheid en stabiliteit van burgers en samenleving, maar de lasten komen als voorheen steeds weer terecht bij dezelfde groepen burgers behorend tot de grote middenmoot die niets gecompenseerd krijgen maar wel alles dubbel en dwars mogen betalen. Middels de kaalpluk betalen zij hun eigen maatschappelijke achteruitgang, soms ondergang. Burgers die bijvoorbeeld buiten de regelingen voor individuele huursubsidie vallen en straks buiten de individuele kopbijdrage, maar die wel jaar in, jaar uit volop fors huur moeten betalen en forse prijzen voor koopwoningen moeten neerleggen. Als ach en wee geroepen wordt over bevriezing van de huursubsidiegrens, dan wordt vergeten hoe deze subsidie-ontvangers nog jaren gespaard zijn gebleven waar anderen reeds volop van hun inkomen mochten inleveren aan huurstijgingen. Deze subsidies en bijdragen hebben opzich weer een prijsopdrijvend effect voor de woningmarkt als geheel. De prijzen van huur en koop zijn al enorm gestegen mede door moedwillige schaarste, die in hoge mate het gevolg is van de allochtone bevolkingsgroei. Aan verlagen van de bevolkingsdruk door op z’n minst eens de asielzoekersopvang drastisch in te perken of beter te stoppen wordt niet gedacht.

Sterker nog, een plan van Oostenrijk om het internationale verdrag van Genève, bedoeld voor geheel andere aantallen en omstandigheden, te wijzigen of op te zeggen wordt weggehoond. De discussie gaat alleen maar over de manier waarop asielaanvragen vlotter te verwerken zijn en opvang zo soepel mogelijk kan verlopen ten gerieve van de asielzoeker waarbij weerstand van de autochtone, inheemse gemeenschap in de kiem gesmoord wort door te dreigen met vervolging wegens discriminatie en huisuitzetting van huurders bij ernstig verzet. De immigratiegroei zal zelfs nog toenemen; het kostenplaatje wordt zo veel mogelijk versluierd. Misschien denkt onze politieke elite de onbeheersbare bevolkingsaanwas wel weer in de grotere Europese ruimte die aan het ontstaan is, mettertijd kwijt te kunnen raken? Bevolkingen van de omvang van hele provinciesteden komen er per jaar bij. Dat moet allemaal opgebracht worden door Nederlandse burgers. Burgers die aangesproken worden op ouderbijdragen voor de studiekosten van hun kinderen, waar anderen gratis aanvullende beurzen krijgen. Burgers die de stijging van kosten in de gezondheidszorg mogen ophoesten, voor wie allemaal vraag je je af. Burgers die zich wel tien keer moeten bedenken voor ze naar een advocaat lopen bij een geschil met een medeburger of met de overheid, waar anderen eindeloos door kunnen procederen. Burgers die, zeker als ze al wat ouder zijn, moesten aanzien hoe in enkele decennia hun land ongevraagd van een redelijk harmonieuze samenleving met her en der nog wel enige leefruimte en natuurlijkheid veranderde in een harde, steeds meer materialistisch en commercieel ingestelde maatschappij waarin ze zich steeds minder veilig weten, steeds meer te verduren krijgen en zich vervreemd voelen. Stad en land om hen heen hebben ze zien verkwanselen en toch moesten ze maar weerbaar blijven en stabiel. Massa-immigratie, multi-etnificatie en denationalisatie hebben hun heilloze sporen getrokken. Nederland is onder de politiek van de grote partijen van links en rechts een etnisch verdeelde, overbevolkte bouwwerkplaats annex dumpplaats geworden in dienst van het internationale grootkapitaal en de multiculturele waan. Links mag de armste delen van de bevolking zoet houden met allerlei in wezen groepsspecifieke steunmaatregelen terwijl rechts het grote geld verdient in een soort neoliberaal monsterverbond voor beider politieke en culturele macht en financiële winst.

Pappen en nathouden, passen op deze ‘mooie’ winkel volgens het poldermodel is de boodschap van paars, wat lukt zolang het economisch goed gaat. Dat nu lijkt helemaal niet meer zeker. De valutacrises in Oost Azië, de economische corruptie in Rusland, de dalende grondstofprijzen, de verwachte millennium-chaos hebben wereldwijd de beurzen doen dalen naar diepteniveaus die waarschijnlijk zelfs de bankdirecties niet voorzien hadden. En het eind is niet in zicht. Waar luttele maanden geleden optimisme over de bedrijfsresultaten van grote ondernemingen troef was, komt nu zelfs Shell, bodem als ‘solide’ weduwe-en-wezenfonds van veel pensioenvoorzieningen, met een fikse winstwaarschuwing. Waar de koersen van de locale markt al geruime tijd afbrokkelden, is de ‘graadmeter’ van de beurs, de AEX-index weggezakt van rond 1350 punten in juli tot soms onder de 850 om daarna merkwaardig genoeg alleen op te krabbelen door koersstijging van de meer speculatieve fondsen met optiehandel, terwijl de overige nog verder wegzakken. Ergens moeten door speculanten gigantische kapitalen verdiend zijn aan deze gebeurtenissen, maar niet bij de gewone spaarzame burger waaronder ook de kleine belegger in de getroffen landen. Door het stimuleren van aandelenbezit onder het ‘volk’ hebben de banken en verzekeringsmaatschappijen de laatste jaren forse winsten behaald. Doch economisch staan alle seinen nu op rood.
Onze regering treft blaam door voort te gaan met kaalpluk. Verdacht is hoezeer eerst de lasten voor de burger verzwaard zullen worden in de komende kabinetsperiode en dat pas vlak voor nieuwe verkiezingen misschien een beetje lastenverlichting volgt bij voor hen interessante groepen kiezers. De landsoverheid heeft zich financieel ingedekt en laat de burger haar tekorten betalen. Gezien het open karakter van de Nederlandse economie ontkomt Nederland niet aan de internationale crises. Mede hierom is voortzetting van het Nederlandse asiel- en immigratiebeleid sociaal funest en volstrekt onbetaalbaar. Als er gezocht wordt naar echte bezuinigingen die niet ten koste gaan van de eigen samenleving maar deze integendeel sparen en beschermen, en die zonder omwegen te behalen zijn, dan is dat in deze sector. Maar noch ministers, noch VVD of andere partijen hoor je erover.

Linda Gouderak

Terug naar Heemland 12, Ten geleide

Naar Heemland 12, Politieke detailhandel