In het vorige nummer van Heemland verzucht Chiel Koning dat indien het de rechterlijke macht lukt om de nationaalgezinde stroming het volledige zwijgen op te leggen de duisternis over Nederland valt; het is dan gedaan met de bij de Franse revolutie bedongen klassieke vrijheden en grondrechten voor hen die het fundamenteel of feitelijk oneens zijn met de opvattingen van de politieke elite in dit land. Deze elite beschikt al decennialang over de macht en middelen om in een soort ononderbroken, niet-aflatend gedachtenbombardement haar ideeën over de bevolking uit te storten. Ook groeperingen van andere politieke gezindheid merken thans de gevaren van een regiem neigend naar totalitaire repressie; Leen van Dijke, fractieleider van de Reformatorische Politieke Federatie (RPF) in de Tweede Kamer is pasgeleden veroordeeld wegens vermeende discriminatie van homofielen en vreest nu toch ook voor de vrijheden van godsdienst en meningsuiting voor christenen. Ook bij conservatief, rechts Nederland heerst zorg en angst om de beknotting van de klassieke vrijeden die opzij geschoven worden voor de heilig verklaarde anti-discriminatie. Oud-professor Smalhout spreekt van de anti-discriminatie terreur, Pim Fortuyn van de politiek correcte kerk van Links, in België noemt Erik Arckens het de nieuwe inquisitie of gedachtenpolitie die een dictatuur over de geest nastreeft.

Kortom, de vrees van Koning staat niet op zich zelf. Anderen mogen evenzeer beducht zijn. Columnist G.B.J. Hilterman werd door de waakhond over onze gedachten, het Landelijk bureau ter bestrijding van rassendiscriminatie (LBR) op het matje geroepen bij de Raad voor de Journalistiek. Volgen straks journalisten en columnisten van het weekblad Elsevier?
Als het aan de multiculturele lobby’s ligt komt het tot een grootscheeps onderzoek en eventuele vervolging van scribenten van Elsevier. Volgens het LBR broeit het daar bij Elsevier namelijk en radicaliseert conservatief-rechts met z’n aanhoudende kritiek op het Nederlandse regeringsbeleid. Hoogste tijd om de zaak aan te pakken om zoals dat genoemd wordt een duidelijke grens te trekken tussen de vrijheid van meningsuiting en pure discriminatie? Dat die grens nog verder opgeschoven wordt om vrijwel alle onwelgevallige uitingen te kunnen opvatten als vervolgbaar en strafbaar, lijdt geen twijfel gezien de jurisprudentie tot op heden. Van Dijke is beboet, evenals Prosper Ego, Hans Janmaat en leiders van CP’86. De laatste organisatie is daarbij als geheel gekenmerkt als zogenaamd "crimineel", waardoor het Openbaar Ministerie (OM) de kans is geboden deze – de gevestigde politiek onwelgevallige – organisatie te verbieden en te laten ontbinden, en de voormalige bestuurders mogelijk zelfs het kiesrecht te ontnemen.
Al jarenlang is de politiek-culturele elite voortdurend bezig haar maatschappelijke opvattingen van hoog tot laag op te leggen aan de bevolking van dit land indien niet goedschiks dan kwaadschiks. Dat daarbij het doel zelfs de middelen heiligt, getuige de gewelddadige aanslagen op vergaderingen uitgevoerd door extreem-linkse terreurbendes bijvoorbeeld bij vergaderingen te Leiden, Boekel, Kedichem en Lisse, welke aanslagen alle door de overheid onbestraft zijn gebleven. Met de vrijheidsrechten van opposanten tegen de Nederlandse regeringspolitiek is het al heel lang mis.

De aanhoudende reeks van zeer kritische publicaties van de hand van journalisten als Bert Bommels en commentatoren als Schoo, Fortuyn en Van Rossem in het weekblad Elsevier die nu - voor en na het van het politieke toneel verdwijnen van de Janmaat-CD - verschijnen, komt eigenlijk veel te laat om het tij nog te keren; de feiten van de immigranten- en vluchtelingen-industrie om de woorden van Fortuyn aan te halen lijken inmiddels immers onherstelbaar voldongen feiten geworden. Het profitariaat van deze industrie heeft alle touwtjes in handen inbegrepen de baten van grote loterijen. Niettemin mogen we heel tevreden zijn dat anderen, met name de ‘rechtse’ journalistiek eindelijk ook bereid zijn kastanjes uit het vuur te halen en onze reeds vanaf begin jaren zeventig verwoorde kritiek op het regeringsbeleid blijken te willen overnemen en uitdragen. Voormalig VVD-leider Frits Bolkestein is door hen ondertussen gelukkig ontmaskerd als een pleger van "bedrog" die slechts uit was op stemmenwinst voor zijn partij met "ferme uitspraken en valse verkiezingsbeloften", zoals Fortuyn terecht vaststelt.
Het hoort bij een goed functionerende journalistiek dat de kritiek op de overheid eindelijk geleverd wordt en niet meer wordt gezwegen en weggekeken. Beter laat dan nooit. Beunders, hoogleraar maatschappijgeschiedenis stelt: "Er is thans sprake van een conglomeraat in de politiek en de journalistiek dat zo eenduidig is, dat je bijna kunt spreken van een één-partijstaat". Het felle Elsevier-offensief komt als geroepen, nu de opposanten van voorheen naar de maatschappelijke zelfkant zijn verbannen en nagenoeg uitgeschakeld door de verguizing waaraan de media – ook die van ‘rechts’ – ferm hebben meegedaan.

De onderdrukking door het ‘politiek correcte’ gezag van verzetshaarden in de samenleving komt nu tot uitdrukking op alle niveaus van hoog tot laag; de bestrijding van onwelgevallig gedachtengoed wordt met kracht gevoerd waarbij de middelen gekozen worden passend bij de te bestrijden maatschappelijke laag en het intellectuele niveau. Eerder heb ik deze onderdrukking genoemd een culturele en ideële aanslag of aanval op ons volk. Globaal zijn er thans drie soorten van mentale aanval door de linkse neoliberalen op haarden van verzet te onderscheiden.

In de tijd was en is daar de aanpak met allerhande intolerant juridisch gechicaneer tegen georganiseerd politiek partijkader door hun woord- en taalgebruik als politiek incorrect, fout en juridisch strafbaar aan te merken; de gedachten- en gewetens-vrijheid van deze politieke manifestanten wordt daarmede ernstig geweld aangedaan door hen nagenoeg monddood te maken met het verbieden van zinssneden als "vol is vol" en "eigen volk eerst". Ook de ideologische basis van de gewraakte zinssneden wordt aangevallen en de argumentaties worden voor irrelevant gehouden en strafbaar gesteld. Het ideologische verweer wordt eenvoudigweg niet geaccepteerd; deze aanpak is in wezen ondemocratisch en volledig in strijd met eerbiediging van iemands politieke gezindheid en overtuiging. Koning mocht als raadslid meemaken dat hij voor de tekst met zijn gedachtengoed, door hem in onschendbaarheid uitgesproken in de gemeenteraad en door hem erna overhandigd aan een journalist, vervolgd en veroordeeld werd. U hoeft overigens niet te denken dat zijn tekst wel onthutsend zou zijn; er komt geen onvertogen woord in voor. Over schending van vrijheden gesproken; het recht van publicatie van gegarandeerd onbestrafbare teksten is kennelijk slechts voorbehouden aan de overheid.

Dan is er tegenwoordig bijgekomen de aanpak van kritische journalisten en wetenschappers. Hierbij moet door het anti-discriminatie front meestal omzichtiger te werk gegaan worden omdat de schrijvers zich bedienen van de nog wel toegestane woordkeuzen en argumentaties en ideologisch niet politiek correct bevonden formuleringen omzeilen. De vrijheid van meningsuiting moet serieuzer genomen worden omdat de tegenstrever ook veelal beter toegerust en onderlegd is. Om de rechtspraak hierbij tot veroordelen te bewegen is in de strafwetgeving de discriminatie uitgebreid door behalve het mogelijk berokkenen van schade ook het mogelijk geven van aanstoot als vorm van strafbare discriminatie aan te merken.
Uitvoerig wordt deze semantisch juridische problematiek waar een onbevangen mens geen flauwe notie van heeft, door Fennema in S&D besproken. Dit leidt natuurlijk tot absurde en op uiterst subjectieve grond genomen rechterlijke uitspraken, doordat het voldoende is als de zaakwaarnemer van een eventueel gediscrimineerde partij vindt dat deze partij gekwetst wordt, dus met een soort omkering van de bewijslast. Als de rechter met die subjectieve gevoelsbevinding meegaat, ben je al veroordeeld! In Amerika – voorwaar geen kinderachtig land waar het gaat om discriminatiebestrijding – is men in de wetgeving en rechtsspraak veel terughoudender; het schadebeginsel beperkt er zich tot maatschappelijke handelingen, terwijl taalhandelingen als meningsuitingen hiervan uitdrukkelijk uitgesloten zijn omdat meningsuitingen zozeer verbonden geacht worden aan de meningen zelf dat een beperking van de vrijheid van meningsuiting in feite als een beperking van de gewetensvrijheid wordt ervaren. In Amerika wil men dat niet, anders dan in de mentale dwangstaat Nederland. Slechts scheldwoorden die aanstoot geven, zijn daar en elders als belediging strafbaar.

Tenslotte is er dan de dreiging met vervolging en bestraffing van gewone burgers in buurten, die zich bijvoorbeeld gaan verzetten tegen de instroom en huisvesting van al dan niet erkende asielzoekers. Dit was ondermeer het geval in Den Bosch en in Vlijmen. De bestrijding van bovenaf van het vermeende racisme bij deze mensen is buiten alle proporties. Niet ideologisch of juridisch geschoold uiten ze zich in een recht voor z’n raap taal zonder zo slim of gewiekst te zijn om te nuanceren. Ze voelen zich hevig bedreigd – ook door de plaatselijke overheid en semi-publieke organen – en kiezen dan niet de juiste woorden om hun woede, angst en zorgen duidelijk te maken. En hoe reageert die overheid? De Bossche burgemeester Rombouts zegt hooghartig: "Ik heb ze een heropvoeding gegeven en de volgende keer ga ik naar de rechter:, en de heer Hobo van de betreffende woningcorporatie wil ze vanwege hun taal hun huurhuis uitzetten. Willems, burgemeester van Vlijmen zegt dat "het tijd is om terrein terug te winnen", de destijds ontstane hechte buurtgemeenschap van autochtonen moet opengebroken worden. Een bewoonster die zich "racistisch" uitgelaten zou hebben, is bij justitie veroordeeld met een werkstraf. Middels huurconvenanten met speciale clausules inzake discriminatie willen woningcorporaties in het vervolg dit soort verzet bij voorbaat gaan breken met huisuitzetting van onwillige huurders. De overheid reageert buitengewoon moralistisch en repressief in deze gevallen. Vooral niet-christelijke wijken met hechte autochtone gemeenschappen worden aangepakt; de christelijke gemeenschappen waaronder Urk durft men nog niet echt onder handen te nemen.

Alle wijzen van aanpak getuigen van meedogenloze onderdrukking van burgers die zich nog durven verzetten tegen de opvattingen van de gevestigde politiek. Erik Arckens zegt erover dat het bezeten anti-racisme, zogenaamd tegen "sociale uitsluiting" zijnde, in de eerste plaats zelf de sociale uitsluiting en feitelijke verwijdering uit de politieke besluitvorming van een belangrijk deel van de bevolking in de hand werkt vooral van hen die het al zo moeilijk hebben met het rauwe, wreedaardige en onverschillige sociaal-economisch beleid van de laatste jaren. Huisuitzetting van huurders en ontneming van het kiesrecht zijn zeer vijandige overheidsmaatregelen die volop te denken geven over het functioneren van onze "democratische rechtstaat".

In een hoofdredactioneel commentaar van NRC Handelsblad van 29 augustus 1998 met de titel "Taboe op discriminatie" wordt gesteld dat het gangbare denken van Nederlanders doorbroken moet worden ten behoeve van de multiculturalisatie. De NRC is tegenwoordig bovenal de spreekbuis van de neoliberale politiek-culturele elite. Gesteld wordt dat "het thema discriminatie strafrechtelijk zwaar belast is. De Hoge Raad pleegt maar weinig nodig te hebben om een veroordeling te bezegelen." "Het bestaan van een vijandige context geeft al gauw de doorslag bij uitlatingen over het objectieve gehalte waarvan men op zichzelf van mening kan verschillen. Als het gaat om de CD van Janmaat of brutale groeperingen als CP’86 is dat op zichzelf al overtuigend." Het verlagen van de strafrechtelijke drempels om mensen te doen zwijgen werkt volgens de krant als een soort aflaat om van lastige vragen af te zijn." De NRC-redactie bevestigt hiermee expliciet het bestaan van politieke vervolging in Nederland ter wille van wat genoemd wordt "het samengaan in de interculturele samenleving". Voor de gewetensvrijheid van de vervolgden hoeft men niet aan te komen bij de NRC, er is aldaar waarschijnlijk geen enkel begrip voor. Hiervoor moeten onze lezers echt te rade gaan bij andere opiniebladen, zoals Elsevier die de handschoen gelukkig heeft opgepakt; het paarse overheidsbeleid moet in het openbare debat zonder belemmeringen bekritiseerd kunnen worden door een vrije pers. Het uithollen van onze klassieke grondwettelijke vrijheden moet aan de orde gesteld, gehekeld en teruggedraaid worden.

Rechts heeft zich volgens Fortuyn "lange tijd niet willen of durven verweren en is meegegaan met het dictaat van de linkse kerk"; hieraan lijkt nu een einde gekomen. Onder ‘rechts’ wordt gemakshalve alles verstaan wat niet links is en al heel snel wordt het extreem-rechts genoemd, zozeer heeft links het politiek-culturele debat gemonopoliseerd. De kans is groot dat ‘rechts’ maar heel even mag praten, in zeer beperkte kring, en de kritiek weer snel in de kiem wordt gesmoord.

Mart Giesen

Terug naar Heemland 12, Ten geleide

zie ook Heemland 10, Overheidsrepressie

Naar Heemland 12, Beschouwingen

Terug naar hoofdblad heemland